Szczegółowe zasady przeprowadzania kontroli skarbowej

Dnia 27 stycznia 2007 r. weszło w życie rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 21 grudnia 2006 r. w sprawie szczegółowego trybu legitymowania, zatrzymywania i przeszukiwania osób, przeszukiwania pomieszczeń, bagażu i ładunku, zatrzymywania pojazdów i innych środków przewozowych przez inspektorów i pracowników kontroli skarbowej, badania towarów i pobierania ich próbek oraz zdejmowania i ponownego nakładania zamknięć celnych.

Ww. rozporządzenie wydane zostało w celu wykonania ustawy z dnia 28 września 1991 r. o kontroli skarbowej i określa szczegółowy tryb:

1) legitymowania osób w celu ustalenia ich tożsamości,

2) zatrzymywania i przeszukiwania osób oraz przeszukiwania pomieszczeń, bagażu i ładunku,

3) zatrzymywania pojazdów i innych środków przewozowych w celu przeprowadzenia kontroli przewożonych towarów lub dokumentów przewozowych dotyczących tych towarów,

4) badania towarów i pobierania ich próbek oraz przeprowadzania kontroli rodzaju używanego paliwa przez pobranie próbek paliwa ze zbiornika pojazdu mechanicznego,

5) zdejmowania i ponownego nakładania zamknięć celnych,

6) sposobu współpracy z Policją w zakresie wykonywania ww. czynności.

Przedmiotowe rozporządzenie w sposób szczegółowy i wyczerpujący określa tryb dokonywania ww. czynności kontrolnych oraz uprawnienia funkcjonariuszy przeprowadzających kontrolę, a także uprawnienia kontrolowanych. Warto wskazać, iż przed rozpoczęciem legitymowania osób inspektorzy i pracownicy są obowiązani do podania osobie legitymowanej swojego imienia i nazwiska oraz stanowiska służbowego, okazania znaku identyfikacyjnego oraz legitymacji służbowej w taki sposób, aby osoba legitymowana miała możliwość odczytania i zanotowania zawartych tam danych. Nadto, obowiązani są oni do podania osobie legitymowanej podstawy prawnej i przyczyny legitymowania. W przypadku przystąpienia do zatrzymania osoby inspektorzy i pracownicy są obowiązani podać osobie legitymowanej swoje imię i nazwisko oraz stanowisko służbowe, okazać znaki identyfikacyjne oraz legitymację służbową w taki sposób, aby osoba legitymowana miała możliwość odczytania i zanotowania zawartych tam danych, a także podać podstawę prawną i przyczynę podjęcia czynności służbowej. Mają oni również prawo sprawdzić, czy osoba zatrzymywana posiada broń lub inne niebezpieczne przedmioty, mogące służyć do popełnienia przestępstwa lub wykroczenia albo mogące stanowić dowody w postępowaniu lub podlegające przepadkowi. W razie stwierdzenia posiadania takich przedmiotów mogą je odebrać. Kontrola rodzaju używanego paliwa dokonywana będzie w szczególności poprzez pobranie próbek paliwa ze zbiornika pojazdu mechanicznego. Inspektorzy oraz pracownicy inspekcji mają obowiązek, co do zasady, sporządzić protokół (w dwóch egzemplarzach) z dokonywanych czynności i prze, z wyjątkiem legitymowania osób, . Tak pokrótce można scharakteryzować najważniejsze zasady odnoszące się do przeprowadzanych przez organy kontroli skarbowej czynności kontrolnych.

Posted in Bez kategorii

Kolejne E-Deklaracje

Dnia 1 lutego 2007 r. weszły w życie pkt. 15-37 Rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 11 sierpnia 2006 r. w sprawie określenia rodzajów deklaracji, które mogą być składane za pomocą środków komunikacji elektronicznej. Z dniem 1 lutego 2007 r. następujące deklaracje i informacje podatkowe mogą być przesyłane do Urzędu Skarbowego drogą elektroniczną: VAT-10, VAT-11, VAT-12, VAT-Z, VAT-R/UE, VAT-UE, VAT-UE/A, VAT-UE/B, VAT-UEK, WZP-1M, WZP-1K, WZP-1R, WZS-1M, WZS-1K, WZS-1R, POG-3A, ORD-U, ORD-TK, ORD-W1, IFT-1/IFT-1R, IFT-2/IFT-2R, IFT-3/IFT-3R, IFT/A. W chwili obecnej drogą elektroniczną składane mogą być wszystkie deklaracje i informacje podatkowe objęte przedmiotowym rozporządzeniem tj. oprócz ww. także: PIT-4, PIT-8A, VAT-7, VAT-7K, VAT-8, VAT-9, VAT-23, VAT-24, CIT-2, CIT-2/O, CIT-6, CIT-8, CIT-8/O, CIT-D. Warto zaznaczyć, iż do 31 grudnia 2007 r. deklaracje za pomocą środków komunikacji elektronicznej mogą składać tylko określeni podatnicy, tj. podmioty, które w ostatnim roku podatkowym osiągnęły przychód netto przekraczający równowartość 5 mln euro.

Posted in Bez kategorii

Dobre praktyki produkcyjne

Dnia 18 stycznia 2007 r. weszło w życie rozporządzenie Komisji (EC) No 2023/2006 z 22 grudnia 2006 r. w sprawie dobrych praktyk produkcyjnych materiałów i wyrobów przeznaczonych do kontaktu z żywnością. Przedmiotowe rozporządzenie reguluje zasady dobrych praktyk produkcyjnych materiałów i wyrobów przeznaczonych do kontaktu z żywnością i ma na celu zapewnienie jednolitości wśród państw członkowskich w odniesieniu do dobrych praktyk produkcyjnych w poszczególnych gałęziach przemysłu. Rozporządzenie ma zastosowanie do wszystkich sektorów produkcyjnych, na wszystkich etapach produkcji, wytwarzania, przetwarzania i dystrybucji materiałów i wyrobów, z wyłączeniem substancji wyjściowych. Przedmiotowe rozporządzenie nakłada na przedsiębiorców m.in. obowiązek prowadzenia działalności produkcyjnej w zgodzie z ogólnymi zasadami dobrych praktyk produkcyjnych, określonych w rozporządzeniu oraz w załączniku I do rozporządzenia (WE) nr 1935/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 27 października 2004 r. w sprawie materiałów i wyrobów przeznaczonych do kontaktu z żywnością. Zgodnie z rozporządzeniem „dobra praktyka produkcyjna (GMP)” oznacza te aspekty zapewnienia jakości, które gwarantują jednolitą produkcję materiałów i wyrobów oraz ich kontrolę w celu zapewnienia zgodności z przepisami mającymi do nich zastosowanie i normami jakości, które są właściwe dla zamierzonego zastosowania tych produktów, zapobiegając narażaniu zdrowia ludzi lub wywoływaniu niedopuszczalnych zmian w składzie żywności, lub pogorszeniu jej cech organoleptycznych. Przedsiębiorcy będą mieli obowiązek wdrożenia skutecznego i udokumentowanego systemu zapewnienia jakości. System ten powinien uwzględniać umiejętności oraz wiedzę personelu, a także organizację procesu produkcji, która zapewni zgodność wyrobów końcowych z odnoszącymi się do nich wymaganiami. Nadto, przedsiębiorcy będą mieli obowiązek wprowadzenia i utrzymywania skutecznego systemu kontroli jakości, umożliwiającego m.in. monitorowanie wdrażania dobrych praktyk produkcyjnych. Przedsiębiorcy będą mieli również obowiązek prowadzenia odpowiedniej dokumentacji w formie papierowej lub elektronicznej, odnoszącej się do zgodności procesu produkcji artykułów lub produktów z dobrymi praktykami. Mimo, iż przepisy przedmiotowego rozporządzenia będą stosowane od 1 stycznia 2008 r., to już teraz warto podjąć działania mające na celu zapewnienie w przyszłości zgodności produkcji z zasadami dobrych praktyk produkcyjnych.

Zmiany w ustawie o kosztach sądowych

1 lutego 2007 r. Prezydent RP podpisał ustawę z dnia 14 grudnia 2006 r. o zmianie ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych. Przedmiotowa ustawa wprowadza szereg, wartych odnotowania, zmian do ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych. Do najważniejszych zmian należy zaliczyć m.in. obniżenie opłaty stałej od wniosku o zarejestrowanie spółki osobowej w Krajowym Rejestrze Sądowym z 1.000 do 750 zł . Z 500 zł do 250 zł obniżona została również opłata od wniosku o zarejestrowanie podmiotu w rejestrze stowarzyszeń, innych organizacji społecznych i zawodowych, fundacji oraz publicznych zakładów opieki zdrowotnej. W wyniku dokonanych zmian wprowadzono regulację, na podstawie której sąd z urzędu zwróci opłatę od pozwu w postępowaniu upominawczym, jeżeli uprawomocnił się nakaz zapłaty. Przesądzono również, iż opłata od pozwu o stwierdzenie nieważności uchwały organu spółdzielni oraz ustalenia istnienia lub nieistnienia uchwały organu spółdzielni wynosi 200 zł. Sprecyzowano także sumę opłaty stałej od pozwu o uchylenie uchwały wspólników lub uchwały walnego zgromadzenia spółki w wysokości 2000 zł. Opłatę stałą – 2.000 zł będzie wnosić się również od pozwu o stwierdzenie nieważności uchwały wspólników lub uchwały walnego zgromadzenia spółki oraz ustalenie istnienia lub nieistnienia uchwały organu spółki. Przedmiotowa nowelizacja zwalnia od opłat sądowych organizacje pożytku publicznego. Zwolnienie jednakże nie będzie obejmowało spraw prowadzonych przez te organizacje, które dotyczą prowadzonej przez nie działalności gospodarczej. Obniżona została również opłata od czynności dokonywanych przed sądem powszechnym w toku postępowania arbitrażowego. Opłata za takie czynności, z wyjątkiem uznania lub stwierdzenia wykonalności orzeczenia sądu zagranicznego lub ugody zawartej przed tym sądem oraz uznania lub stwierdzenia wykonalności orzeczenia sądu polubownego, lub ugody zawartej przed tym sądem, wynosić będzie 200 zł. Wyżej opisane zmiany mają na celu wyeliminowanie licznych wątpliwości interpretacyjnych związanych z dotychczasowym brzmieniem przepisów, a także wprowadzenie ułatwień przy rozpoczynaniu działalności gospodarczej w formie spółek osobowych poprzez obniżenie wysokości opłat przy rejestracji tych spółek. Ustawa wejdzie w życie w terminie miesiąca od dnia jej ogłoszenia w Dzienniku Ustaw.

Posted in Bez kategorii

Czarny PR

Czarny PR obejmuje rodzaje komunikacji ukierunkowane na wprowadzenie odbiorcy w błąd. Jedną z podstawowych form, którą może przybrać jest oczernianie. Oczernianie stanowi jeden z czynów nieuczciwej konkurencji . Dopuszcza się go każdy, kto o cudzym przedsiębiorstwie ( w tym o towarach, usługach, personelu) podaje wiadomości nieprawdziwe mogące szkodzić przedsiębiorstwu, prowadzące w sposób nieuczciwy do obniżenia opinii o konkurencie na rynku. Jest to jeden z czynów niedozwolonych określonych w ustawie o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji. Regulacja ta ma na celu ochronę prawdziwości informacji. Czarny PR może przybrać również inne formy jak np. nagłaśnianie kompromitujących konkurencję faktów Skutki prawne Odpowiedzialność karna Omawiany czyn nieuczciwej konkurencji stanowi wykroczenie ( art.26 u.z.n.k) , a jego penalizacja ma na celu ochronę pozycji rynkowej przedsiębiorcy, która może być zachwiana poprzez rozpowszechnianie nieprawdziwych lub wprowadzających w błąd informacji. Zagrożony jest karą aresztu lub grzywną, a odpowiedzialność może ponieść każdy kto kieruje się szczególną postacią zamiaru bezpośredniego, gdzie celem jest szkodzenie przedsiębiorcy. Przykładem uchylenia możliwości postawienia zarzutu sprawcy jest sytuacja opublikowania rzetelnego, obiektywnego, krytycznego materiału prasowego na temat działalności przedsiębiorcy. Ściganie następuje na żądanie pokrzywdzonego. Odpowiedzialność cywilna Dochodzenie roszczeń cywilnych następuje na podstawie art.18 u.z.n.k. oraz k.p.c.

W razie dokonania czynu nieuczciwej konkurencji, przedsiębiorca, którego interes został zagrożony lub naruszony, może żądać:

1) zaniechania niedozwolonych działań;

2) usunięcia skutków niedozwolonych działań;

3) złożenia jednokrotnego lub wielokrotnego oświadczenia odpowiedniej treści i w odpowiedniej formie;

4) naprawienia wyrządzonej szkody, na zasadach ogólnych;

5) wydania bezpodstawnie uzyskanych korzyści, na zasadach ogólnych;

6) zasądzenia odpowiedniej sumy pieniężnej na określony cel społeczny związany ze wspieraniem kultury polskiej lub ochroną dziedzictwa narodowego – jeżeli czyn nieuczciwej konkurencji był zawiniony.

Opodatkowanie zestawów promocyjnych

Opodatkowanie zestawów promocyjnych podatkiem od towarów i usług.

Podatnik VAT, który dokonuje sprzedaży zestawów promocyjnych, składających się z produktów głównych, jakim są np. leki, suplementy diety opodatkowane preferencyjnie oraz elementów dodatkowych w postaci breloczków, etui itp. powinien zwrócić uwagę na przyjęte do tych transakcji stawki podatkowe. Zestawy najczęściej tworzą nierozerwalną całość. Zasadniczą częścią składową zestawu pod względem wartościowym stanowi produkt główny, a dodatek ma służyć potencjalnemu klientowi jako zachęta, swego rodzaju prezent za zakup towaru. Sprzedawca powinien zadbać więc przede wszystkim o to, żeby kalkulując cenę dla zestawu jako całości, wyodrębnić cenę dla poszczególnych jego elementów. W innym razie Urząd Skarbowy może zainteresować się transakcją rozpatrując ją w świetle art. 8 ust. 2 (nieodpłatne przekazanie). Niektórzy podatnicy przedstawiają jednak argumentację za zastosowaniem do całego zestawu jednej, w naszym przykładzie obniżonej stawki podatkowej.
Podkreślają, że produkt zasadniczy stanowi podstawową część zestawu promocyjnego zarówno pod względem użytkowym, wartościowym jak i wagowym. Dodatkowo zwracają uwagę na fakt, iż nabywca nie może nabyć elementów zestawu oddzielnie. Z uwagi na to, że leki i suplementy diety mieszczą się w wykazie towarów określonych w załączniku nr 3 do ustawy o VAT należy cały zestaw opodatkować 7% stawką VAT.
Taka interpretacja wydaje się jednak zbyt liberalna. W niniejszej sprawie bezpośrednie zastosowanie będzie miał art. 2 pkt. 6 w/w ustawy wskazujący, iż identyfikacja towaru następuje w oparciu o przepisy ustawy o statystyce publicznej. W szczególności należy zwrócić uwagę na pkt. 7.2 zasad metodycznych PKWiU, zgodnie z którym niedopuszczalne jest kierowanie się korzyściami materialnymi, względnie innymi przywilejami wynikającymi z takiego lub innego zaklasyfikowania produktu.
Sprzedawane przez podatnika produkty podstawowe, jak i dołączane do nich w celu uatrakcyjnienia oferty towary dodatkowe, stanowią odrębne pozycje towarowe według Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług. Owa klasyfikacja nie wyodrębnia wyrobu pod nazwą „zestaw promocyjny”, więc zarówno przekazanie suplementu diety, jak i dołączonych gadżetów będzie stanowiło dostawę towarów podlegających opodatkowaniu stawką podatku VAT właściwą dla każdego z produktów. Należy również podkreślić, że produkty te nie są ze sobą funkcjonalnie powiązane (korzystanie z jednego może się odbyć bez korzystania z drugiego produktu) oraz występują odrębnie na rynku. Zmiana jedynie formy sprzedaży z opakowania jednostkowego na opakowanie zbiorcze (zestaw) bez zmiany istoty i właściwości tworzących go towarów nie powoduje powstania nowej rzeczy. Wchodzące w skład zestawu produkty, które przy ich nabyciu zostały przez Stronę potraktowane jako odrębne towary nie utraciły tego charakteru wskutek połączenia ich w zestawy. Tym samym mimo, że tworzą zestaw, nie stanowią jednej nierozerwalnej całości w sensie prawnym. W szczególności dodatki nie stanowią części składowej rzeczy „głównej”. W rozumieniu art. 47 Kodeksu cywilnego częścią składową rzeczy jest wszystko, co nie może być od niej odłączone bez uszkodzenia lub istotnej zmiany całości albo bez uszkodzenia, lub istotnej zmiany przedmiotu odłączonego, natomiast przedmioty połączone z rzeczą tylko dla przemijającego użytku nie stanowią jej części składowych.
W konsekwencji na podstawie stanu faktycznego nie można stwierdzić, że do sprzedaży połączonych produktów można zastosować jedną obniżoną stawkę podatku VAT w wysokości 7%. Za takim ujęciem podatkowym sprzedaży zestawów promocyjnych opowiadają się również organy skarbowe.

Umowy przez Internet

Umowy „elektroniczne”

Możliwość zawierania umów w Internecie dziś nie powinna już nikogo dziwić, jest ona jak najbardziej realna, w żadnym razie „wirtualna”. Dopuszcza to powszechna już praktyka w tym zakresie, zezwalają na to również przepisy prawa, w szczególności kodeksu cywilnego. Ten, wydawałoby się oczywisty fakt, został ostatnio potwierdzony orzeczeniem w sprawie sprzedaży w ramach serwisu aukcyjnego na Allegro. Najpopularniejsze sposoby elektronicznego kontraktowania to wymiana e-maili, zakupy w sklepie internetowym (oferta i jej akceptacja), wirtualne negocjacje (np. w ramach chat-roomu), wreszcie elektroniczna aukcja. W każdym z tych trybów można zobowiązać się do określonego świadczenia (np. zapłaty określonej kwoty lub wydania rzeczy), można skutecznie wyrazić swoją wolę prawną, złożyć tzw. oświadczenie woli. Kluczowy jest tu art. 60 k.c., który dopuszcza możliwość wyrażenia woli prawnej poprzez każde zachowanie, a więc także poprzez uścisk dłoni, przytaknięcie w określonych sytuacjach, które może przybrać także postać elektroniczną. Nikt też nie może się wycofywać z podjętego w Internecie zobowiązania, opierając swoją argumentację o to, iż nie wiedział że Internet jest „realny”, że miał coś innego na myśli i traktował wystawienie danego przedmiotu na sprzedaż jako formę sondażu lub żart. Wola wewnętrzna osoby być może mogłaby przeważyć jeszcze w początkach XX wieku, lecz u progu wieku XXI, w realiach masowego, często zautomatyzowanego obrotu elektronicznego, wymóg ochrony uzasadnionych interesów innych uczestników obrotu preferuje odmienne rozwiązania i nakazuje oparcie się na tym co oświadczone „na zewnątrz”, a zatem i widoczne dla innych osób, w tym również dla uczestników elektronicznych aukcji.

Posted in Bez kategorii

Oprocentowanie weksla

Czy wekslu można zastrzec odsetki?

Ustawa o prawie wekslowym z dnia 28 kwietnia 1936 r. przewiduje możliwość zastrzeżenia odsetek w wekslu, jednakże nie jest to możliwe w wekslach każdego rodzaju. Stosownie bowiem do treści przepisu art. 5 prawa wekslowego w wekslu płatnym za okazaniem lub w pewien czas po okazaniu, wystawca może zastrzec oprocentowanie sumy wekslowej. Tym samym odsetek nie można zastrzegać w wekslach płatnych w określonej dacie lub pewien czas po dacie. Jednakże umieszczenie zastrzeżenia oprocentowania sumy wekslowej w wekslu płatnym w określonej dacie lub pewien czas po dacie nie powoduje nieważności weksla. Zastrzeżenie takie zgodnie z art. 5 ust. 1 prawa wekslowego uważane jest za nienapisane. Weksel będzie zatem ważny, lecz tylko na kwotę sumy wekslowej oznaczonej w jego treści. Również w przypadku weksli nie zawierających w ogóle daty płatności możliwe jest zastrzeżenie odsetek. Zgodnie bowiem z art. 2 ust. 2 prawa wekslowego weksel, w którym nie oznaczono daty płatności uważany jest za weksel płatny za okazaniem. Przy umieszczaniu klauzuli oprocentowania na wekslu istotnym jest, aby stopa odsetek określona była w treści weksla. Brak określenia w treści weksla wysokości oprocentowania oznaczać bowiem będzie, iż klauzula oprocentowania uważana będzie za nienapisaną. Taki bowiem rygor wprowadza art. 5 ust. 2 ustawy prawa wekslowego. Należy także pamiętać, iż powszechnie przyjmuje się, że samo tylko wskazanie w treści weksla, iż należne będą odsetki w „wysokości ustawowej” nie czyni zadość wymogowi oznaczenia stopy odsetkowej. Tym samym zastrzeżenie odsetek w wysokości ustawowej uważane będzie za nienapisane i nie będzie skutkować nieważnością weksla. Przy ustalaniu wysokości oprocentowania weksla należy mieć również na uwadze określający odsetki maksymalne przepis art. 359 k.c. według którego wysokość odsetek wynikających z czynności prawnej nie może w stosunku rocznym przekraczać czterokrotności wysokości stopy kredytu lombardowego Narodowego Banku Polskiego. Tak więc wysokość odsetek wskazanych w wekslu nie może przekraczać odsetek maksymalnych. Przykładowe brzmienie klauzuli odsetkowej można określić w następujący sposób „zapłacicie w miesiąc po okazaniu za ten weksel na zlecenie X sumę 10.000 złotych z odsetkami 12%” lub – w przypadku weksla własnego – „za okazaniem zapłacę za ten weksel własny na zlecenie Y kwotę 5.000 zł z oprocentowaniem 10%”. Datą początkową, od której nalicza się odsetki jest, co do zasady, data wystawienia weksla. W doktrynie panuje jednak zgodność, iż można także zastrzec inną datę początkową. Przyjmuje się bowiem powszechnie, iż data ta może być wcześniejszą lub późniejszą w stosunku do daty wystawienia weksla. Warto również zaznaczyć, iż stosownie do treści art. 73 ustawy prawa wekslowego do terminów ustawowych lub w wekslu oznaczonych nie wlicza się dnia początkowego, a zatem za dzień wystawienia weksla nie są naliczane odsetki. Klauzulę oprocentowania może umieścić na wekslu, w zasadzie, wyłącznie wystawca weksla. Umieszczenie takiej klauzuli przez inną osobę niż wystawca weksla stanowi zmianę jego treści. W związku z powyższym, każdorazowy posiadacz weksla (niebędący wystawcą) winien uzyskać zgodę wystawcy oraz pozostałych osób, które podpisały się na wekslu przed posiadaczem chcącym umieścić na wekslu taką klauzulę. Dopuszczalne jest również zastrzeżenie oprocentowania weksla w deklaracji wekslowej, która stanowić będzie następnie podstawę do umieszczenia takiej klauzuli przy wypełnianiu weksla. Z punktu widzenia obrotu gospodarczego istotnym jest, iż klauzula oprocentowania sumy wekslowej może być zawarta zarówno w wekslu trasowanym, jak też i w wekslu własnym, co wynika wprost z przepisu art. 103 ustawy prawa wekslowego. Warto zaznaczyć, iż w przypadku weksli płatnych w określonej dacie lub w pewien czas po dacie, a więc w których data płatności jest z góry określona, również możliwe jest „oprocentowanie” sumy wekslowej. Do kwoty wekslowej należy bowiem doliczyć sumę odsetek należnych do dnia płatności. Określona w ten sposób kwota zobowiązania wekslowego odpowiadać będzie wymogowi, aby w treści weksla wskazana była „oznaczona suma pieniężna”. Ponieważ w ww. wekslach data płatności jest znana w chwili wypełniania możliwe jest określenie należnej kwoty odsetek. Należy wreszcie wskazać, iż nie można mylić klauzuli wekslowej z oprocentowaniem należnym wskutek zwłoki w zapłacie weksla. W razie zwłoki w zapłacie weksli wystawionych i płatnych w Polsce – wierzyciel może bowiem dochodzić odsetek ustawowych, naliczanych od dnia płatności. Tym samym odsetki w wysokości określonej w treści weksla należne będą do dnia jego płatności, natomiast od dnia płatności naliczane będą odsetki w wysokości ustawowej.

Posted in Bez kategorii

Spółdzielcze własnościowe prawa do lokalu

Pytanie: Posiadamy mieszkanie spółdzielcze /własnościowe/. W maju 2005 roku Rada Nadzorcza spółdzielni podjęła uchwałę dotyczącą zakupu prawa własności nieruchomości gruntowych będących w użytkowaniu wieczystym spółdzielni. Paragraf 2 tejże uchwały brzmi: „środki finansowe na wykup gruntu poszczególnych nieruchomości mogą być gromadzone przez członków tutejszej spółdzielni kwotą uiszczoną jednorazowo lub w ratach wpłacanych co miesiąc nie dłużej niż przez jeden rok”.
Na dole w/w uchwały widnieje adnotacja Radcy Prawnego spółdzielni – „zgodne pod względem formalno-prawnym z zastrzeżeniem dobrowolności wpłat członków”. Dnia 31.10.2006 roku otrzymaliśmy ze spółdzielni pismo, w którym spółdzielnia stwierdza, że zadłużenie z tytułu wkładu budowlanego/mieszkaniowego /wykup gruntu/ wynosi 214,77 zł i wzywa do uregulowania tej kwoty. Czy w świetle w/w uchwały oraz adnotacji Radcy Prawnego spółdzielnia może żądać wpłaty tej kwoty? Odpowiedź: W tej sprawie należy stosować przepisy ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o spółdzielniach mieszkaniowych (Dz. U. z 2003 r. Nr 119, poz. 1116 z późniejszymi zmianami), a w zakresie nieuregulowanym w tej ustawie stosuje się przepisy ustawy z dnia 16 września 1982 r. o prawie spółdzielczym (Dz. U. z 2003 r. Nr 188, poz. 1848 z późniejszymi zmianami). Przepisy prawne ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych regulują status spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu. Przez umowę o ustanowienie spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu, spółdzielnia zobowiązuje się oddać członkowi lokal do używania, a członek zobowiązuje się wnieść wkład budowlany oraz uiszczać opłaty określone w ustawie i w statucie spółdzielni mieszkaniowej. Spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu może być ustanowione w budynku stanowiącym własność lub współwłasność spółdzielni. Powstaje ono z chwilą zawarcia między członkiem, a spółdzielnią umowy o ustanowienie spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu. Pamiętajmy, że umowa powinna być zawarta pod rygorem nieważności w formie pisemnej. Przed wygaśnięciem tego prawa zawarcie umowy o ustanowienie tego prawa jest nieważne. Spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu może należeć do kilku osób, z tym że członkiem spółdzielni może być tylko jedna z nich, chyba że przysługuje ono wspólnie małżonkom. To rada nadzorcza spółdzielni sprawuje kontrolę i nadzór nad jej działalnością. Zgodnie z art. 46 § 1 ust. 3 ustawy o prawie spółdzielczym, do zakresu działania rady nadzorczej należy podejmowanie uchwał w sprawie nabycia i obciążenia nieruchomości oraz nabycia zakładu lub innej jednostki organizacyjnej. Tak więc rada nadzorcza spółdzielni zgodnie z prawem podjęła uchwałę dotyczącą zakupu prawa własności nieruchomości gruntowych będących wcześniej w użytkowaniu wieczystym tejże spółdzielni. Jeżeli w analizowanej sprawie paragraf 2 uchwały w sprawie zakupu prawa własności nieruchomości przez spółdzielnię brzmi „środki finansowe na wykup gruntu poszczególnych nieruchomości mogą być gromadzone przez członków tutejszej spółdzielni kwotą uiszczoną jednorazowo lub w ratach wpłacanych co miesiąc nie dłużej niż przez jeden rok” to brak jest podstaw do tego, aby spółdzielnia mogła zobowiązać członków spółdzielni do zapłaty jakiejkolwiek kwoty. Członkowie spółdzielni mieszkaniowej mają więc prawo, a nie obowiązek gromadzić środki finansowe na wykup nieruchomości gruntowych dla spółdzielni. Nie można więc członków spółdzielni zobowiązać do zapłaty tej kwoty. Należy podkreślić, iż w razie sporu pomiędzy spółdzielnią mieszkaniową, a jej członkiem to na spółdzielni spoczywa ciężar wykazania prawidłowości ustalenia żądanej od członka należności. Dopóki spółdzielnia tego nie wykaże to niepłacenie przez członka spornych opłat za lokal w wysokości określonej przez spółdzielnię nie może być uznane za naruszenie obowiązków statutowych członka, uzasadniające wykluczenie go ze spółdzielni. Naszym zdaniem nie uzasadnionym jest wzywanie członka spółdzielni do uregulowania kwoty 214,77 zł tytułem wkładu budowlanego. Potwierdzeniem nieuzasadnionego żądania spornej kwoty jest także adnotacja radcy prawnego spółdzielni, który stwierdził, iż uchwała jest „zgodna pod względem formalno-prawnym z zastrzeżeniem dobrowolności wpłat członków”. Tak więc dobrowolność wpłat członków spółdzielni przesądza o uregulowaniu spornej kwoty na rzecz spółdzielni. Musi więc być wyrażona zgoda członka spółdzielni na zapłatę tej kwoty, gdyż takie prawo przysługuje jej członkom.

Posted in Bez kategorii

Zmiany w opodatkowaniu środków transportu

Ustawa z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U. Nr 9, poz. 31 ze zm.) normująca m.in. podatek od środków transportowych została znowelizowana przez ustawę z dnia 7 grudnia 2006 r. (Dz. U. Nr 249, poz. 1828). Wprowadzone zmiany są związane m.in. z ujednoliceniem definicji samochodu w ustawach z zakresu podatków bezpośrednich, podatku od towarów i usług oraz projektowanego podatku od samochodów.
Należy w szczególności zwrócić uwagę na nową definicję przedmiotu opodatkowania podatkiem od środków transportowych, która zacznie obowiązywać od 1 stycznia 2008 r. Opodatkowaniu omawianym podatkiem będą podlegały m.in. samochody ciężarowe o dopuszczalnej masie całkowitej powyżej 3,5 tony i poniżej 12 ton. Powyższa zmiana wyłącza zatem z opodatkowania tym podatkiem samochody o dopuszczalnej masie całkowitej równej 3,5 tony. Od 1 stycznia 2008 r. zostanie rozszerzony krąg podatników o posiadaczy środków transportowych zarejestrowanych na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej, jako powierzone przez zagraniczną osobę fizyczną lub prawną podmiotowi polskiemu. Od 1 stycznia 2008 r. zmianie ulegnie także maksymalna stawka podatku za samochody ciężarowe o dopuszczalnej masie całkowitej powyżej 3,5 tony do 5,5 tony włącznie, do kwoty 676, 20 zł. Jeśli chodzi o pozostałe pojazdy samochodowe w rozumieniu prawa o ruchu drogowym, o dopuszczalnej masie całkowitej nie przekraczającej 3,5 tony, konstrukcyjnie przeznaczone do przewozu nie więcej niż 9 osób włącznie z kierowcą, z wyjątkiem pewnych szczególnych kategorii pojazdów przeznaczonych w szczególności do przewozu towarów, to mają być one objęte projektowanym podatkiem od samochodów. Wysokość obciążenia powyższym podatkiem ma zależeć od pojemności skokowej silnika oraz normy emisji spalin EURO. Opodatkowaniu mają podlegać samochody rejestrowane po raz pierwszy na terytorium kraju, przez osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nie mające osobowości prawnej. Przedmiotowy podatek ma być obliczany jako iloczyn pojemności skokowej silnika (w litrach) podniesionej do kwadratu, współczynnika normy EURO oraz stawki w wysokości 500 zł. Z powyższej formuły wynika, że preferencyjnie mają być traktowane samochody o mniejszych pojemnościach silnika. Wartość normy EURO jest współczynnikiem liczbowym przypisanym do konkretnej normy emisji spalin spełnianej przez dany samochód. Brak spełnienia normy EURO przekłada się na wartość 12, EURO 1 to wartość 8, EURO 2 – 4, EURO 3 – 2, EURO 4 – 1, EURO 5 i powyżej to wartość 0,9. Powyższy algorytm prowadzi do znacznego opodatkowania rejestracji pojazdów liczonej w tysiącach złotych (np. podatek za samochód z 1997 r. z 2 litrowym silnikiem, spełniający normy EURO 2 wyniósłby 8 000 zł). Projekt ustawy zakłada ponadto możliwość obniżenia kwoty podatku dla samochodów używanych, wcześniej rejestrowanych poza terytorium kraju o wartość obliczaną według wzoru i zależną od daty pierwszej rejestracji samochodu opodatkowywanego poza granicami kraju. Powyższa formuła jest dość skomplikowana, dlatego Ministerstwo Finansów zapowiada możliwość wprowadzenia specjalnego kalkulatora na stronie internetowej. Należy mieć jednak na uwadze, że obowiązek podatkowy w omawianym podatku powstaje z mocy prawa i jest deklarowany przez rejestrującego pojazd, zatem to na nim ciążyć będzie ryzyko ewentualnych pomyłek związanych z samo obliczeniem podatku. Warto podkreślić, że podatek od samochodów jest odrębną kategorią od obowiązującej opłaty rejestracyjnej, która ma charakter opłaty administracyjnej, a zatem raczej jej nie wyeliminuje, tylko znacząco zwiększy obciążenia podatkowe związane z rejestracją pewnych kategorii pojazdów.