Internetowa przeglądarka ksiąg wieczystych już dostępna

Przeglądanie ksiąg wieczystych prowadzonych w systemie elektronicznym stało się obecnie znacznie łatwiejsze za sprawą udostępnionej ostatnio na stronach internetowych Ministerstwa Sprawiedliwości bezpłatnej i powszechnie dostępnej przeglądarce ksiąg wieczystych. Dzięki niej można za pośrednictwem Internetu przeglądać księgi wieczyste prowadzone w systemie elektronicznym.

Dotychczas przeglądanie takich, prowadzonych w systemie elektronicznym ksiąg wieczystych niejednokrotnie bywało czasochłonne, gdyż wiązało się z koniecznością osobistej wizyty w sądzie. Dlatego powszechnie dostępna internetowa przeglądarka, wdrożona w związku z procesem informatyzacji sądów, niewątpliwie przyczyni się do pełniejszej realizacji zasady jawności ksiąg wieczystych, a także do zwiększenia bezpieczeństwa obrotu nieruchomościami. Trzeba bowiem pamiętać, że księgi wieczyste są jawne i nie można zasłaniać się nieznajomością wpisów w księdze wieczystej, ani wniosków, o których uczyniono w niej wzmiankę (art. 2 u.k.w.h.).

Umożliwienie internetowego dostępu do treści ksiąg wieczystych prowadzonych w systemie elektronicznym jest istotnym ułatwieniem, ale w praktyce niekiedy powstaje potrzeba przedstawienia wiarygodnego dokumentu stwierdzającego stan prawny nieruchomości. Dlatego odpisy ksiąg wieczystych prowadzonych w systemie informatycznym, wydane w formie papierowej przez Centralną Informację Ksiąg Wieczystych, mają moc dokumentów wydawanych przez sąd (art. 364 § 4 u.k.w.h.).

Posted in Bez kategorii

System szkolenia aplikantów radcowskich

Zasady odbywania aplikacji radcowskiej w roku 2010, w porównaniu do zasad obowiązujących w latach ubiegłych, doznały znaczących modyfikacji. W Uchwale Krajowej Rady Radców Prawnych nr 90/VII/2009 z dnia 17 października 2009 r. zdecydowanym zmianom uległ Regulamin odbywania aplikacji radcowskiej, kształtujący sytuację każdego aplikanta.

Aktualnie aplikacja radcowska trwa trzy lata i odbywa się ją pod kierunkiem patrona. Patronem może być wyłącznie radca prawny, który przy spełnieniu dodatkowych szczegółowych warunków, jest wpisany na listę radców prawnych oraz wykonuje zawód radcy prawnego przez co najmniej cztery lata. Patronat może być również sprawowany w grupach patronackich, obejmujących maksymalnie dziesięciu aplikantów.

Szkolenie

System szkolenia aplikantów radcowskich obejmuje zajęcia teoretyczne w wymiarze pięciu godzin zegarowych w tygodniu, podzielonych na bloki tematyczne. Uzupełnianiem szkolenia teoretycznego są praktyki w jednostce organizacyjnej zajmującej się stosowaniem prawa lub w dziale prawnym innej jednostki organizacyjnej. Warunkiem koniecznym jest tu zwierzchnictwo radcy prawnego, który jest opiekunem praktyki aplikanta. W każdym roku aplikant radcowski musi odbyć co najmniej pięć miesięcy praktyk, średnio w wymiarze jednego dnia w tygodniu. Dodatkowo aplikant radcowski zobowiązany jest do odbycia praktyk sądowych – po jednym dniu w każdym tygodniu, w przeciągu wyznaczonych czterech miesięcy w roku – a obejmujących praktyki w wydziałach: cywilnym, gospodarczym, karnym oraz pracy i ubezpieczeń społecznych.

Zastępstwo procesowe

Utrzymane zostało uprawnienie aplikanta radcowskiego do zastępowania radcy prawnego. Aplikant radcowski może po upływie sześciu miesięcy od rozpoczęcia aplikacji (licząc od chwili wpisania na listę aplikantów i złożenia ślubowania) zastępować radcę prawnego przed sądami rejonowymi, organami ścigania i organami administracji publicznej, a po upływie roku i sześciu miesięcy również przed innymi sądami, za wyjątkiem jedynie: Sądu Najwyższego, Naczelnego Sądu Administracyjnego i Trybunału Konstytucyjnego. Ponadto aplikant radcowski ma możliwość sporządzania i podpisywania pism procesowych, ale tylko wówczas gdy otrzyma wyraźne upoważnienie radcy prawnego do dokonania tej czynności, z wyłączeniem jednakże takich pism jak: apelacja, skarga kasacyjna oraz skarga konstytucyjna.

Opłaty

Za odbywanie aplikacji radcowskiej aplikant uiszcza roczną opłatę w wysokości trzyipółkrotności minimalnego wynagrodzenia za pracę, czyli obecnie około 4600 zł. Aplikanci radcowscy są także zobowiązani do uiszczania miesięcznej składki w wysokości 16 zł, wynikającej z tytułu przynależności do samorządu radców prawnych.
Należy mieć na względzie, iż poza Ustawą o radcach prawnych oraz Regulaminem odbywania aplikacji radcowskiej sytuację aplikanta kształtują również wytyczne Krajowej Rady Radców Prawnych, odnoszące się np. do systemu szkoleniowego, zakresu obowiązków czy zasad oceniania aplikantów, skierowanych do poszczególnych Okręgowych Izb Radców Prawnych.

Posted in Bez kategorii

Poufność i tajemnica przedsiębiorstwa w obrocie gospodarczym w Polsce

W obrocie gospodarczym coraz bardziej dostrzegalną rolę odgrywa tajemnica przedsiębiorstwa. Jak rozumiana jest ona w świetle obowiązujących przepisów?

Przez tajemnicę przedsiębiorstwa rozumie się nieujawnione do wiadomości publicznej informacje techniczne, technologiczne, organizacyjne przedsiębiorstwa lub inne informacje posiadające wartość gospodarczą, co do których przedsiębiorca podjął niezbędne działania w celu zachowania ich poufności (art. 11 ust. 4 Ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji). Na gruncie obowiązujących przepisów tajemnica przedsiębiorstwa podlega zarówno ochronie prawnokarnej i cywlinoprawnej. Praktycznym aspektem ochrony informacji poufnych jest podpisywanie przez kontrahentów umów o poufności, czy też klauzul o poufności np. w umowach ramowych, po zapoznaniu się przez kontrahenta z wstępnymi informacjami o spółce (treaser), a przed przekazaniem memorandum informacyjnego. Umowa o poufności (ang. non-disclosure agreement – NDA lub confidential disclosure agreement – CDA), powszechnie występująca w systemie anglosaskim, zobowiązuje strony (bądź jedną ze stron umowy) do zachowania w tajemnicy wszelkich poufnych informacji i wiedzy, wykorzystywanych we wspólnych projektach i przedsięwzięciach stron, jak i do zachowania tajemnicy o rezultatach tych działań. Niekiedy kontrahenci próbują objąć tymi umowami swoje pomysły czy też idee. Należy jednak podkreślić, iż przepisy ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych nie obejmują ich swoją ochroną, a dochodzenie ich ochrony poprzez przepisy ustawy o ochronie nieuczciwej konkurencji jest stosunkowo trudne. W świetle polskiego prawa przedmiotowa umowa jednoznacznie ma na celu ustalenie zasad odpowiedzialności odszkodowawczej za ujawnienie informacji poufnych. W związku z powyższym, w typowej umowie należy wskazać: informacje, których zakaz ujawniania dotyczy, kategorie informacji wyłączonych z ochrony, określenie czasu, przez jaki nie można ujawniać informacji oraz wysokość kary umownej za działania sprzeczne z umową (klauzulą). Wskazanie ostatniego z elementów obliguje stronę, w przypadku naruszenia ochrony informacji, do wskazania jedynie faktu wyrządzenia szkody – nie jest natomiast koniecznym wskazanie jej wysokości.

Posted in Bez kategorii

Zbliża się koniec czerwca. Nie zapomnij o zatwierdzeniu sprawozdania finansowego.

Koniec czerwca to dla wielu spółek handlowych okres związany z rozpatrywaniem oraz zatwierdzaniem sprawozdań finansowych za ubiegły rok obrotowy. Pozostawienie powyższej kwestii na ostatni dzień może skutkować niewypełnieniem wszystkich wynikających stąd obowiązków w zakreślonym ustawowo terminie (tj. do końca czerwca).

Niezachowanie ustawowych terminów może wynikać chociażby stąd, iż w spółkach handlowych decyzje w tym zakresie powinny zostać podjęte przez uprawniony do tego organ (np. w spółce z ograniczoną odpowiedzialnością przez zgromadzenie wspólników), co częstokroć wymaga należytego jego zwołania. Zgromadzenie wspólników zwołuje się zasadniczo za pomocą listów poleconych lub przesyłek nadanych pocztą kurierską, wysłanych co najmniej dwa tygodnie przed terminem zgromadzenia wspólników.

Ważne terminy

Sprawozdanie finansowe powinno zostać sporządzone nie później niż w ciągu 3 miesięcy od dnia bilansowego, a następnie zatwierdzone nie później niż 6 miesięcy od dnia bilansowego (art. 52 ust. 1 oraz art. 53 ust. 1 ustawy o rachunkowości). Dniem bilansowym jest dzień, na który jednostka sporządza sprawozdanie finansowe. Natomiast sprawozdanie finansowe sporządza się na dzień zamknięcia ksiąg rachunkowych, którym to dniem jest dzień kończący dany rok obrotowy (art. 12 ust. 2 pkt 1 ustawy o rachunkowości). Jako że rok obrotowy pokrywa się niejednokrotnie z rokiem kalendarzowym, można dla uproszczenia przyjąć, iż w takim wypadku dniem bilansowym w takim przypadku będzie 31 grudnia, a w konsekwencji sprawozdanie finansowe należy sporządzić najpóźniej do końca marca, a następnie zatwierdzić do końca czerwca roku następnego.

Sporządzenie oraz zatwierdzenie sprawozdania

Obowiązek sporządzenia sprawozdania finansowego spoczywa na kierowniku jednostki, którym jest co do zasady członek zarządu lub innego organu zarządzającego, a jeżeli organ jest wieloosobowy – członkowie tego organu. W przypadku spółki jawnej i spółki cywilnej za kierownika jednostki uważa się wspólników prowadzących sprawy spółki, natomiast w przypadku spółki komandytowej i spółki komandytowo-akcyjnej – komplementariuszy prowadzących sprawy spółki. W tym miejscu warto pamiętać, iż sprawozdanie finansowe podpisuje, wraz ze wskazaniem daty podpisu, osoba, której powierzono prowadzenie ksiąg rachunkowych, i kierownik jednostki (bądź wszyscy jego członkowie, gdy organ jest wieloosobowy). W przypadku spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, roczne sprawozdanie finansowe zatwierdza lub odmawia jego zatwierdzenia – zgromadzenie wspólników – natomiast w przypadku spółki akcyjnej – walne zgromadzenie. Przy spółkach osobowych, z wyjątkiem spółki komandytowo-akcyjnej oraz spółki cywilnej, organem zatwierdzającym są jej wspólnicy.

Dodatkowe sprawozdanie z działalności

Wspomnieć należy ponadto o tym, że m. in. na spółki kapitałowe, spółki komandytowo-akcyjne, towarzystwa ubezpieczeń wzajemnych oraz na spółdzielnie nałożono dodatkowo obowiązek sporządzenia, wraz z rocznym sprawozdaniem finansowym, sprawozdania z działalności jednostki. Jest to dokument zawierający istotne informacje o stanie majątkowym i sytuacji finansowej jednostki, w tym ocenę uzyskiwanych efektów oraz wskazanie czynników ryzyka i opis zagrożeń. W uproszczeniu można zatem stwierdzić, iż dokument ten zawiera informacje o kondycji finansowej jednostki, nieujęte w sprawozdaniu finansowym.

Nie zapomnieć o formularzach RG-1, NIP-2, ZUS-ZPA oraz opłacie

Zatwierdzone sprawozdanie finansowe, wraz z odpisem stosownej uchwały lub postanowienia organu zatwierdzającego o jego zatwierdzeniu i podziale zysku lub pokryciu straty, wraz ze sprawozdaniem z działalności należy złożyć w Krajowym Rejestrze Sądowym w ciągu 15 dni od zatwierdzenia. Obowiązek ten spoczywa na kierowniku danej jednostki, który powinien złożyć do KRS odpowiednio opłacony wniosek na urzędowym formularzu. Chodzi tutaj o formularz KRS-Z30 wraz z załącznikiem KRS-ZN. Ważne jest, aby do formularza KRS-Z30 dołączyć każdorazowo formularze RG-1, NIP-2 oraz ZUS-ZPA, które sąd rejestrowy przesyła z urzędu odpowiednio do: właściwego urzędu statystycznego, wskazanego przez jednostkę naczelnika urzędu skarbowego oraz właściwej jednostki terenowej Zakładu Ubezpieczeń Społecznych. W przeciwnym razie sąd rejestrowy będzie mógł zwrócić wniosek KRS-Z30, bez wzywania do uzupełnienia braków. Zwrotowi, bez wzywania do uzupełnienia braków, podlega również wniosek KRS-Z30 nienależycie opłacony. Od wniosku KRS-Z30 pobiera się opłatę sądową w wysokości 400,00 zł oraz opłatę za ogłoszenie w Monitorze Sądowym i Gospodarczym w wysokości 250,00 zł.

Niezatwierdzenie sprawozdania finansowego; niezłożenie w KRS

Warto pamiętać o terminowym zatwierdzeniu sprawozdania finansowego, chociażby z uwagi na nabycie prawa do wypłaty przez spółkę zaliczki na poczet przewidywanej dywidendy, w szczególności w przypadku spółek kapitałowych. Spółka może wypłacić taką zaliczkę, jeżeli jej zatwierdzone sprawozdanie finansowe za poprzedni rok obrotowy wykazuje zysk. Nie będzie natomiast można wypłacić wspólnikom i akcjonariuszom dywidendy z zysku, który został wykazany sprawozdaniem przez nich niezatwierdzonym, i nieprzeznaczonym do podziału w drodze stosownej uchwały. Dodatkowo wskazać należy, iż niezłożenie sprawozdania finansowego w Krajowym Rejestrze Sądowym, może spowodować narażenie się na grzywnę, a nawet karę ograniczenia wolności.

PODSTAWA PRAWNA:

1. Ustawa z dnia 29 września 1994 roku o rachunkowości (Dz. U. z 2009 roku nr 152, poz. 1223 ze zm.).
2. Ustawa z dnia 15 września 2000 roku Kodeks spółek handlowych (Dz. U. z 2000 roku nr 94, poz. 1037 ze zm.).

Posted in Bez kategorii

Walka o zamówienie

Czy likwidacja protestów znacząco osłabi możliwość dochodzenia praw i ochrony interesów przedsiębiorców w postępowaniach o udzielenie zamówienia publicznego?

Inwestycje publiczne, a co się z tym wiąże – przetargi publiczne, wzbudzają niesłabnące zainteresowanie przedsiębiorców. Chcąc wziąć w nich udział oraz pozyskać zamówienie, muszą się oni liczyć z faktem, iż działania inwestorów publicznych nie zawsze są zrozumiałe i akceptowane przez wykonawców czasem też naruszają ich uzasadniony interes.

Aby temu zapobiec, ustawodawca przewidział w ustawie prawo zamówień publicznych narzędzia takie jak: protest, odwołanie i skarga, jednak kolejne jej nowelizacje coraz bardziej ograniczały możliwość ich wykorzystania.

Tylko protest, wnoszony do zamawiającego, mógł dotyczyć niemal każdej jego czynności zarówno w dużych, jak i tzw. podprogowych postępowaniach i nie podlegał opłacie. Po ostatniej zmianie przepisów, która weszła w życie w styczniu 2010 r. protest został zlikwidowany, a głównym orężem w ręku wykonawcy jest teraz odwołanie do Prezesa Krajowej Izby Odwoławczej. Przedsiębiorca nadal ma prawo złożyć skargę do sądu powszechnego, jednak znacznie wzrosła wysokość opłaty za ten środek (5% wartości przedmiotu zamówienia, nie więcej niż 5mln zł), co czyni go w praktyce nieosiągalnym.

Na skutek wprowadzenia ww. nowelizacji możliwość kontroli działań zamawiających będzie znacznie ograniczona i utrudniona. Przyczyną tego nie jest likwidacja protestu, lecz nowa procedura wnoszenia odwołań, która znacznie skraca czas, w jakim wykonawca może je przygotować i złożyć. Wprawdzie terminy na wniesienie odwołania nie zostały skrócone, zmienił się jednak sposób ich obliczania.

Początkiem biegu terminu na wniesienie odwołania jest – nie jak poprzednio dzień otrzymania decyzji zamawiającego – a data jej przesłania i to na wykonawcy ciąży obowiązek udowodnienia faktu wysłania przez zamawiającego korespondencji w określonym czasie. Wszystkie negatywne konsekwencje tej zmiany np. nieczytelna data stempla pocztowego, nieczytelny faks bądź pusta strona, opieszałość operatora pocztowego i wiele innych obciążają wykonawcę. Ponadto zmienia się sposób wniesienia odwołania. Uprzednio dla zachowania terminu wystarczającym było nadanie odwołania w ostatnim dniu terminu w placówce operatora publicznego, obecnie konieczne jest, by w tym dniu w formie pisemnej lub elektronicznej, opatrzonej bezpiecznym podpisem, znalazło się w biurze podawczym KIO. To tylko najważniejsze z utrudnień proceduralnych. Pozostaje jeszcze kwestia najistotniejsza – merytoryki, czyli prawidłowości i kompletności formułowania zarzutów i żądań przez wnoszącego odwołanie. Musi to zrobić w bardzo krótkim czasie, nie stać go na pomyłki lub braki, ponieważ nie mogą one być uzupełniane podczas rozprawy, na której odwołanie będzie rozpoznawane przez KIO.

Rozprawa jest dla niego niewiadomą, nie tylko z powodu niemożności przewidzenia, jaki wyrok wyda Izba, ale i z powodu nieznajomości stanowiska zamawiającego, które poprzednio było znane z rozstrzygnięcia protestu. Zamawiający ma prawo, ale nie obowiązek, wnieść odpowiedź na odwołanie i może to uczynić najpóźniej na rozprawie. Ponadto na rozprawie tej mogą pojawić się inni wykonawcy, którzy skutecznie przystąpią do postępowania odwoławczego i będą przedstawiać własną argumentację, broniąc swoich interesów. Tak więc w dniu rozprawy przedsiębiorca musi być przygotowany na wszystko i nie ma w tym stwierdzeniu patosu ani przesady. Od tej rozprawy zależy bowiem, czy np. jego oferta zostanie przywrócona do gry, bądź też czy uda mu się wyeliminować ofertę konkurencji.

Co w tej sytuacji powinien zrobić przedsiębiorca, skoro ustawodawca wymaga od niego profesjonalizmu nie tylko w zakresie prowadzonej przez niego działalności, ale i znajomości przepisów prawa, procedur, a nawet aktualnego orzecznictwa KIO? Powinien powierzyć swoje sprawy profesjonalistom, posiadającym nie tylko biegłą znajomość obowiązujących przepisów i orzecznictwa oraz umiejętność szybkiego reagowania w kryzysowych sytuacjach, ale i potrafiących w krótkim czasie zredagować prawidłowe odwołanie oraz pod presją ewentualnych niespodzianek „obronić je” na rozprawie.

Czy podatek od nieruchomości można zaksięgować jako koszt – opinia eksperta

Prowadzę działalność polegającą na wynajmie lokali użytkowych. Czy podatek od nieruchomości, płacony do Urzędu Miasta oraz opłatę za wieczyste użytkowanie gruntów, mogę zaksięgować jako koszt?

Zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, a także zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów.Równocześnie przepisy enumeratywnie wymieniają rodzaje kosztów niestanowiących kosztów uzyskania przychodów.

W odniesieniu do wydatków związanych z nieruchomościami ustawa stanowi, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów m.in. wydatków na nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem jednak opłat za wieczyste użytkowanie gruntów. W związku z powyższym, opłaty za wieczyste użytkowanie gruntów należy uznać za koszty uzyskania przychodów. Przepisy nie wykluczają również uznania za koszty uzyskania przychodów kwot zapłaconych tytułem podatku od nieruchomości.

Tym samym, wydatki w postaci podatku od nieruchomości oraz opłat za wieczyste użytkowanie gruntów, które wynikają z faktu posiadania nieruchomości przez podmiot prowadzący działalność gospodarczą, należy klasyfikować jako element kosztów stałych, które przedsiębiorca zobowiązany jest uiszczać w związku z posiadanym przez niego majątkiem.

Wydatki na grunty, budynki i budowle (np. podatki lokalne oraz wynagrodzenie za korzystanie) wykazują potencjalny związek z przychodami podatnika, co wynika z istoty kosztów stałych, zaliczanych na gruncie ustaw o podatkach dochodowych do kosztów pośrednich. Możliwości wygenerowania przychodów z posiadanych gruntów jest wiele, podatnik może w każdej chwili podjąć decyzję o sprzedaży, wydzierżawieniu lub przeznaczeniu pod inwestycję albo bezpośrednio wykorzystać je w prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej. Nawet zatem w okresie, w którym brak jest bezpośredniego powiązania przedmiotu opodatkowania z przychodami podatnika, grunty, budynki i budowle stanowią źródło potencjalnych przychodów w przyszłości. Dlatego też, w każdym przypadku przedsiębiorca może zaliczyć powyższe opłaty jako koszty związane z funkcjonowaniem i prowadzeniem przedsiębiorstwa, a zatem stanowiące koszty uzyskania przychodów.

Podatek od nieruchomości oraz opłata za wieczyste użytkowanie powinny zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów w dacie ich poniesienia, tj. w dacie ich przekazania na rachunek właściwego organu. W przypadku należności płaconych w ratach, do danego roku podatkowego mogą być zaliczone te raty, które zostały rzeczywiście uregulowane w danym roku.

Art. 15 i 16 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.)

Posted in Bez kategorii

Czy wpłata dla sprzedawcy pozbawia zwolnienia – odpowiedź eksperta

Ojciec podarował synowi 50 tys. zł na zakup mieszkania. Pieniądze zostały przelane nie na konto syna, lecz bezpośrednio na konto osoby, od której zakupione było mieszkanie. Czy w takiej sytuacji syn musi zapłacić podatek od darowizny?

Darowizna uczyniona pomiędzy osobami najbliższymi korzysta ze zwolnienia z podatku od spadków i darowizn. Preferencja ta dotyczy między innymi dokonania przysporzenia na rzecz dzieci. Skorzystanie ze zwolnienia ustawodawca obłożył jednak obowiązkiem dokonania w zakreślonym terminie zgłoszenia właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego faktu nabycia przez obdarowanego własności rzeczy lub praw majątkowych. Ponadto, w przypadku nabycia tytułem darowizny lub polecenia środków pieniężnych, wskazany przywilej znajdzie zastosowanie w przypadku, jeżeli obdarowany udokumentuje ich otrzymanie dowodem przekazania na jego rachunek bankowy bądź rachunek prowadzony przez SKOK lub przekazem pocztowym. Z powyższego wynika, iż to przedmiot darowizny decyduje o ewentualnym dodatkowym obowiązku nałożonym na osobę zamierzającą skorzystać ze zwolnienia przewidzianego w ustawie podatkowej. Jeśli zatem obdarowany nie nabywa środków pieniężnych, a przesunięcie majątkowe dotyczy jakichkolwiek innych składników majątku darczyńcy, wówczas jedyną powinnością podatnika korzystającego ze zwolnienia jest dokonanie stosownego zgłoszenia na urzędowym formularzu.

Przedstawiony stan faktyczny uprawnia do twierdzenia, iż nie zachodzą w nim przesłanki uniemożliwiające obdarowanemu skorzystanie ze zwolnienia, o którym stanowi art. 4a ustawy o podatku od spadków i darowizn. Jeżeli bowiem ojciec, działając za wyrażoną na piśmie zgodą syna, wpłacił wierzycielowi – sprzedawcy mieszkania, określoną kwotę pieniężną, to w świetle normy z art. 518 §1 pkt. 3 Kodeksu cywilnego wstąpił w prawa zaspokojonego wierzyciela. Innymi słowy, wspomniany ojciec nabył, do wysokości dokonanej wpłaty, wierzytelność, która względem jego syna przysługiwała sprzedającemu mieszkanie. Następnie ojciec, z racji uzyskania statusu wierzyciela, zwalnia syna z jego długu, co z kolei reguluje art. 508 Kodeksu cywilnego. Zwolnienie z długu nie jest zaś darowaniem środków pieniężnych, mimo iż wierzytelność opiewa na określoną kwotę, a zatem dla skorzystania ze zwolnienia wystarczające w opisanym stanie faktycznym powinno być jedynie dokonanie zgłoszenia, o którym mowa na wstępie.

Podstawa prawna: art. 4a ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn (teks jednolity Dz. U. z 2009 r., Nr 93, poz. 768 ze zm.)

Posted in Bez kategorii

Ile kosztuje rejestracja w VAT – odpowiedź eksperta

Prowadzę działalność gospodarczą. W najbliższym czasie będę musiała się zarejestrować tę działalność w VAT. Jakie opłaty muszę ponieść w związku z rejestracją?

W celu dokonania rejestracji na potrzeby podatku od towarów i usług (VAT), podatnik zobowiązany jest złożyć we właściwym dla siebie urzędzie skarbowym zgłoszenie rejestracyjne. Zgłoszenia dokonuje się na formularzu rejestracyjnym VAT-R. Można go otrzymać w siedzibie urzędu skarbowego lub pobrać z Internetu. Podatnik zamierzający dokonywać transakcji wewnątrzwspólnotowych, tzn. z podmiotami mającymi siedzibę w innym niż Polska państwie członkowskich Unii Europejskiej, powinien zaznaczyć na formularzu chęć rejestracji również na potrzeby VAT-UE. Opłata skarbowa za rejestrację wynosi 170 zł. Dokonuje się jej na konto właściwego urzędu miasta. Dowód uiszczenia powyższej opłaty należy dołączyć do wniosku o rejestrację.

Niezależnie od zgłoszenia rejestracyjnego VAT-R, podatnicy mają obowiązek dokonania zgłoszenia identyfikacyjnego w zakresie NIP (bądź też, w przypadku osób fizycznych prowadzących działalność, zgłoszenia aktualizacyjnego NIP). Zgłoszenie w zakresie NIP nie podlega opłacie. Do zgłoszenia załącza się natomiast komplet dokumentów potwierdzających dane uwzględnione w formularzu. Zazwyczaj wymagane są następujące dokumenty:

  • zaświadczenie o wpisie do ewidencji działalności gospodarczej,
  • uwierzytelniony dokument potwierdzający uprawnienie do korzystania z lokalu lub nieruchomości, w którym znajduje się siedziba,
  • zaświadczenie o numerze identyfikacyjnym REGON,
  • umowę o prowadzenie rachunku bankowego,
  • w przypadku spółki – odpis z Krajowego Rejestru Sądowego oraz umowę spółki. Otrzymanie powyższych dokumentów może podlegać opłacie, np. odpisu z KRS.

Dodatkowo, jeśli podatnik decyduje się działać za pośrednictwem pełnomocnika, musi w tym celu złożyć w urzędzie skarbowym odpowiednie pełnomocnictwo dla osoby, bądź osób uprawnionych do reprezentowania go przed organami podatkowymi, wraz z potwierdzeniem dokonania opłaty skarbowej od pełnomocnictwa w wysokości 17 zł za każdą umocowaną osobę. Podstawa prawna:
Art. 96, 97 i 98 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.).

Posted in Bez kategorii

Podział nieruchomości – ekspert radzi

Od marca ubiegłego roku załatwiam podział gruntu. Chcę wydzielić z niego działki. Mam oświadczenie sąsiada o udostępnieniu przejazdu do działki. Miasto domaga się potwierdzenia notarialnego tego dokumentu, ale notariusz mówi, że nie ma to być oświadczenie, ale służebność zapisana w akcie.

Zgodnie z treścią art. 93 ust. 3. ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 roku o gospodarce nieruchomościami podział nieruchomości nie jest dopuszczalny, jeżeli projektowane do wydzielenia działki gruntu nie mają dostępu do drogi publicznej; za dostęp do drogi publicznej uważa się również wydzielenie drogi wewnętrznej wraz z ustanowieniem na tej drodze odpowiednich służebności dla wydzielonych działek gruntu albo ustanowienie dla tych działek innych służebności drogowych, jeżeli nie ma możliwości wydzielenia drogi wewnętrznej z nieruchomości objętej podziałem.

Ustanowienie służebności drogi koniecznej może nastąpić na podstawie umowy zawartej przez właścicieli graniczących ze sobą nieruchomości lub orzeczenia sądu. Jak wynika z przedstawionych okoliczności, w rozpatrywanym przypadku istnieje możliwość ustanowienia służebności w drodze umowy zawartej pomiędzy właścicielem nieruchomości pozbawionej dostępu do drogi publicznej i właścicielem nieruchomości, przez którą droga ta ma przebiegać. W takim przypadku, aby czynność prawna była ważna, konieczne jest zawarcie przez strony umowy – sporządzonej przez notariusza w formie aktu notarialnego. Może być ona zawarta z zastrzeżeniem warunku lub terminu.

Ustanowienie służebności podlega ujawnieniu w księdze wieczystej prowadzonej zarówno dla nieruchomości pozbawionej dostępu do drogi publicznej, jak i nieruchomości, przez którą droga ta ma przebiegać. Wpis do księgi wieczystej ma w tym przypadku jedynie charakter deklaratoryjny, tzn. jego dokonanie nie jest konieczne dla wystąpienia skutku czynności prawnej w postaci ustanowienia służebności.

Co za tym idzie, aby w przedmiotowej sprawie został spełniony warunek dostępu działki gruntu do drogi publicznej, konieczne jest sporządzenie przez notariusza stosownej umowy w formie aktu notarialnego i przedłożenie jej właściwemu w sprawie organowi administracji, wraz z wnioskiem o podział nieruchomości.

Posted in Bez kategorii

Gdzie można umieszczać plakaty wyborcze?

W związku z trwającymi właśnie wyborami prezydenckimi oraz w nawiązaniu do zbliżających się jesiennych wyborów do rad miejskich, sejmików województw oraz wyborów prezydentów miast warto przyjrzeć się regulacji prawnej, która nakłada na komitety wyborcze kandydatów swoiste obowiązki w zakresie prowadzenia kampanii wyborczej, w tym też w zakresie ogłoszeń wyborczych.

Do trwających obecnie wyborów zastosowanie ma ustawa o wyborze Prezydenta Rzeczpospolitej Polskiej z dnia 27 września 1990 r., która nakłada na wójtów (odpowiednio: burmistrzów, prezydentów miast) obowiązek zapewnienia na obszarze gminy (miasta) odpowiedniej ilości miejsc przeznaczonych na bezpłatne umieszczanie urzędowych obwieszczeń wyborczych i plakatów wszystkich komitetów oraz obowiązek podania wykazu tych miejsc do wiadomości publicznej. Zgodnie z ustawą, na ścianach budynków, ogrodzeniach, latarniach, urządzeniach energetycznych, telekomunikacyjnych i innych umieszczać można plakaty i hasła wyborcze wyłącznie po uzyskaniu zgody właściciela lub zarządcy nieruchomości.

Tyle mówi ustawa, a jak jest w praktyce? Media, w trakcie kampanii wyborczych, średnio co kilka dni informują o nielegalnym naklejaniu ogłoszeń, które oszpecają przystanki, znaki drogowe, słupy energetyczne, bariery rozdzielające torowiska, słupy sygnalizacji świetlnej, latarnie, klatki schodowe, pustostany, szyby wszelkiego typu itp. Pomysłowość naklejających nie zna granic, a co za tym idzie – miasta i wsie w okresie wyborczym zalewane są tonami ogłoszeń przedstawiających kandydatów ubiegających się o elekcję.

Problem walki z nielegalnymi ogłoszeniami, także wyborczymi, od lat jest tematem publicznych sporów dotyczących sposobów karania tego procederu, czy też coraz częściej podnoszonych projektów zmian w prawie, które mogłyby uprościć możliwość karania bądź to rozwieszających lub ich zleceniodawców. Obecnie, jak wskazuje art. 63a Kodeksu wykroczeń, za wykroczenie uznawane jest zachowanie sprawcy polegające na umieszczaniu w miejscu publicznym do tego nieprzeznaczonym lub wystawianiu na widok publiczny w innym miejscu, bez zgody zarządzającego tym miejscem, ogłoszenia, plakatu, afisza, apelu, ulotki, napisu lub rysunku. Co więcej, taka forma swoistego reklamowania kandydatów jest uciążliwa dla wielu podmiotów, jak również może uszkodzić bądź zniszczyć mienie, które stanowi ich własność i także podlegać będzie karze. Bez znaczenia pozostaje fakt, że właściwe służby praktycznie codziennie zrywają ogłoszenia, ponieważ natychmiast pojawiają się nowe, co powoduje, że z czasem pozostają bezsilne. Odwoływanie się do obywatelskiego sumienia, poczucia estetyki nalepiających, czy próby perswadowania firmom organizującym kampanie niestosowność praktyki, pozostaje dla wielu syzyfową pracą.

Karalność procederu utrudnia również fakt, że złapanie „na gorącym uczynku” rozwieszającego graniczy z cudem, a plakaty, hasła wyborcze oraz urządzenia ogłoszeniowe ustawione dla celów prowadzenia kampanii wyborczej właściwe komitety obowiązane są usunąć w terminie 30 dni po dniu wyborów. Jednak najczęściej komitety wyborcze zapominają o tym obowiązku i plakaty stają się elementem miejskiego krajobrazu na wiele miesięcy.