Kancelaria Chałas i Wspólnicy pro bono
Kancelaria Prawna Chałas i Wspólnicy trwale wpisuje się w nurt społecznej odpowiedzialności biznesu. Dla mecenasa Jarosława Chałasa, Partnera Zarządzającego Kancelarią, polepszenie jakości prawa w Polsce, propagowanie podstawowej wiedzy prawnej wśród społeczeństwa oraz pomoc młodym, rozpoczynającym życie zawodowe, stało się nadrzędnym celem działań i inicjatyw prospołecznych. W ramach działalności pro bono, Kancelaria podejmuje szereg różnorodnych inicjatyw, prowadzonych na rzecz młodych adeptów prawa i ich startu zawodowego. W tym zakresie, zorganizowano np. konkurs dla młodych prawników. Dla laureatów przewidziano 10 staży zawodowych w wybranym oddziale i departamencie Kancelarii. Aktywnie przystąpiono do projektu w ramach Phare „Pomoc pracodawców absolwentom w ich starcie zawodowym” oraz zrealizowano program praktyk zawodowych przy współpracy z Uniwersytetem Kardynała Wyszyńskiego w Warszawie. Kancelaria od wielu lat udziela się charytatywnie, wspierając finansowo i merytorycznie akcje takie, jak „Pajacyk” i Stowarzyszenie Wioski Dziecięce SOS. W działania te włączani są klienci, bowiem, z każdej wystawionej przez Kancelarię faktury stała część środków przekazywana jest na wsparcie tych akcji. Prospołeczna działalność Kancelarii nie ogranicza się do przekazywania wiedzy i doświadczenia na rzecz młodzieży prawniczej . Mecenas Chałas w ramach współpracy ze stacją telewizyjną TVN CNBC, w cyklicznym programie pt. „Cywilne, na co dzień” doradza telewidzom jak rozwiązać ich problemy prawne. Kancelaria współpracuje z wydawnictwami prawniczymi, dla których opatruje komentarzami swoich prawników kolejne wydania ustaw, co często wykracza dalece poza biznesowy charakter firmy. Kierując swoją ofertę do największych podmiotów gospodarczych, Kancelaria nie zapomina o przedsiębiorcach początkujących. Pomaga im przebrnąć przez gąszcz skomplikowanych regulacji prawnych już na samym starcie. W tym zakresie, Kancelaria współpracuje blisko z Akademickimi Inkubatorami Przedsiębiorczości, oferując młodym przedsiębiorcom bezpłatną pomoc prawną oraz konsultacje. Przedmiotem szczególnej troski mec. Chałasa jest poprawa jakości prawa w Polsce. Aktywność Kancelarii przejawia się w akcjach, prowadzonych przez Business Centre Club, gdzie przedstawiciele Kancelarii przewodzą komisjom legislacyjnym prawa gospodarczego i podatków W ten sposób mają możliwość opiniowania założeń projektów nowych ustaw, bądź analizowania obowiązujących przepisów pod kątem ich przejrzystości i ułatwień w prowadzeniu działalności gospodarczej. Pracownicy Kancelarii prowadzą badania komparatystyczne, porównując przyjęte w innych krajach rozwiązania, korzystniejsze dla inwestorów. Prace te stanowią swoistego rodzaju podwaliny dla „pakietu dla autostrad”. Jak widać, biznesowa działalność Kancelarii sprzyja rozwijaniu aktywności w dziedzinach społecznych. Postawa ta nie wynika jedynie z bieżącej mody, bądź wyrachowania, ale wywodzi się wprost z ideałów i obowiązków etycznych prawnika, jako zawodu zaufania publicznego oraz dumy i satysfakcji partnerów i pracowników Kancelarii. Daje to gwarancję, iż działania prospołeczne Kancelarii Prawnej Chałas i Wspólnicy będą kontynuowane przez kolejne pokolenia prawników.
Miesiąc: wrzesień 2009
Rada Nadzorcza TVP w siedzibie Kancelarii Prawnej Chałas i Wspólnicy
W dniu 16.09.2009 r. zaplanowano obrady Rady Nadzorczej TVP w sprawie odwołania p.o. prezesa Piotra Farfała. W związku z faktem, iż przedstawiciele Rady Nadzorczej nie zostali wpuszczeni do gmachu przy Woronicza odbyła się ona w siedzibie Kancelarii Prawnej Chałas i Wspólnicy przy ul. Sapieżyńskiej 10a w Warszawie. Odwołanie Piotra Farfała uniemożliwiła przedstawicielka Skarbu Państwa delegowana do rady przez ministra Aleksandra Grada prof. Ewa Nowińska. 19.09.2009 r. Rada ponownie zebrała się i odwołała prezesa publicznej telewizji. Nowymi zarządzającymi telewizją zostali Bogusław Szwedo oraz Małgorzata Wiśnicka- Hińcza.
Bankiet z okazji rocznicy niepodległości Ukrainy
W dniu 16.09.2009 r. Partner Zarządzający Kancelarii Prawniczej Chałas i Wspólnicy Jarosław Chałas oraz Dyrektor Przedstawicielstwa Kancelarii na Ukrainie Renata Sliusarenko byli gośćmi bankietu wydanego z okazji 18 rocznicy uzyskania niepodległości przez Ukrainę. Gospodarzami przyjęcia w historycznym budynku restauracji Villa Nova byli Ambasador Ukrainy Alexander Motsyk i jego małżonka.
Spotkanie przedstawicieli Kancelarii z Radosławem Sikorskim w sprawie stosunków wschodnich
Przedstawiciele Kancelarii Prawnej Chałas i Wspólnicy: Partner Zarządzający Jarosław Chałas oraz Dyrektor Przedstawicielstwa Kancelarii na Ukrainie Renata Sliusarenko byli uczestnikami spotkania z Ministrem Spraw Zagranicznych RP Panem Radosławem Sikorskim w dniu 17 września 2009 w hotelu Bristol w Warszawie. Celem spotkania była dyskusja dotycząca planów polskiego rządu w zakresie polityki wschodniej, ze szczególnym uwzględnieniem Rosji, Ukrainy i Białorusi. Organizatorami przedsięwzięcia byli: Klub Wschodni, Polsko-Rosyjska Izba Handlowo-Przemysłowa oraz Polsko-Ukraińska Izba Gospodarcza.
Jedną z najistotniejszych spraw we współpracy ze wschodnimi sąsiadami stanowią stosunki polityczne z poszczególnymi państwami regionu. Stworzenie poprawnych relacji ze wschodnimi sąsiadami przełoży się bezpośrednio na możliwości handlowe i kooperacyjne polskich przedsiębiorców.
Problematyka zwrotu akcyzy na energię elektryczną za okres styczeń 2006 – luty 2009
Od dłuższego już czasu kwestia podatku akcyzowego na energię elektryczną wzbudza spore emocje. Kontrowersje przez kilka lat budził art. 6 ust. 5 ustawy z dnia 23.01.2004r.o podatku akcyzowym, stanowiący: w przypadku energii elektrycznej obowiązek podatkowy powstaje z dniem jej wydania. Natomiast tzw. Dyrektywa energetyczna (tj. Dyrektywa Rady nr 2003/96/WE) w art. 25 ust. 1 nakazuje objęcie energii elektrycznej podatkiem, który staje się wymagalny w momencie dostawy przez dystrybutora lub redystrybutora. Zakreślony Polsce okres przejściowy do implementacji norm Dyrektywy upływał dnia 1.01.2006r. Jednak nadejście wskazanego terminu nie poskutkowało zmianą przepisów krajowych, to zaś spotkało się z reakcją Komisji Europejskiej. Ta dopatrując się sprzeczności Dyrektywy z ustawą akcyzową wezwała RP do dostosowania wewnętrznych przepisów do regulacji wspólnotowych tak, aby polskie normy w zakresie podatku akcyzowego odpowiadały celowi, który wynika z art. 25 ust. 1. Wskazanym celem tym jest zaś to, by energia elektryczna objęta była akcyzą w miejscu jej faktycznego zużycia, stąd obowiązek podatkowy nie powinien powstać wcześniej, niż w momencie dostarczenia energii ostatecznemu odbiorcy. Zamierzeniu temu – zdaniem Komisji – przeczyć miał art. 6 ust. 5 ustawy o podatku akcyzowym.
Brak ingerencji ustawodawczej ze strony RP skłonił Komisję złożenia skargi, mocą której zainicjowane zostało przeciwko Polsce postępowanie przed ETS. Dnia 12.02.2009r. Trybunał wydał wyrok, w którym podzielił stanowisko KE uznając, iż Polska uchybiła obowiązkowi dostosowania przepisów krajowych do standardów wspólnotowych.
Orzeczenie ETS przypieczętowało sukces twierdzących, iż opodatkowanie akcyzą producentów energii elektrycznej – jak nakazywała ustawa – po 1.01.2006r. było ze strony Państwa działaniem bezpodstawnym w świetle regulacji Dyrektywy 2003/96/WE. Jednakże producenci domagali się zwrotu pobranego od nich podatku jako nienależnego jeszcze przed wydaniem wyroku przez ETS, z czym zgadzały się polskie sądy administracyjne (zob. WSA we Wrocławiu – I SA/Wr 1830/07, w Lublinie – I SA/Lu 23/08, w Gliwicach III SA/Gl 105/08). We wskazanych orzeczeniach uznano, iż brak implementacji norm wynikających z Dyrektywy oraz wzajemne relacje dwóch porządku prawnych: wspólnotowego i krajowego, dają podstawę dla uwzględnienia roszczeń skarżących.
Pomimo niekorzystnego wyroku ETS wydaje się być przez Polskę podtrzymywana część argumentacji, którą prezentowano w postępowaniu przed Trybunałem. Choć nowa ustawa o podatku akcyzowym uwzględnia wspólnotowe wytyczne, to uwagę przyciąga opracowany przez Ministerstwo Finansów projekt (z dnia 31.07.2009r.) ustawy o zwrocie nadpłaty w podatku akcyzowym zapłaconym z tytułu sprzedaży energii elektrycznej w okresie od 1 stycznia 2006 r. do 28 lutego 2009r. Art. 4 ust. 1 tego aktu miałby brzmieć: „Nadpłatę zwraca się w wysokości podatku akcyzowego zapłaconego od sprzedaży części energii elektrycznej stanowiącej straty przesyłowe”. Wygląda więc na to, iż kontynuowany jest pogląd, zgodnie z którym energia elektryczna wydawana jest odbiorcom ostatecznym w czasie rzeczywistym, stąd moment jej wysyłu i odbioru są tożsame. Skoro więc Dyrektywa określa jedynie moment powstania obowiązku podatkowego, a osobę podatnika (i jak podkreślano w postępowaniu przed ETS skarga nie dotyczyła podmiotowego aspektu akcyzy, lecz jedynie punktu w czasie, z nastaniem którego zaistnieć ma obowiązek podatkowy) to opodatkowanie wytwórców energii nie nosi cechy bezprawności. Z uwagi jednak na fakt, iż akcyzą należy obłożyć jedynie energię, która rzeczywiście trafia do finalnego nabywcy, uwzględnia wymagają straty, które powstają przy jej przesyle. To właśnie uwzględnia projekt Ministerstwa.
Rozwiązania przyjęte we wskazanym projekcie zderzają się z roszczeniami producentów, którzy w oparciu o rozwiązania Dyrektywy domagają się pełnego zwrotu akcyzy zapłaconej w okresie styczeń 2006 – luty 2009. Czas pokaże która ze stron opiera swoje stanowisko na mocniejszych argumentach.
Kiedy pracodawca musi przeprowadzić inwentaryzację?
Chałas i Wspólnicy Kancelaria Prawna Oddział w Krakowie
Pracuję w dużym sklepie samoobsługowym i zawarłam z. pracodawcą oraz pozostałymi pracownikami umowę o wspólnej odpowiedzialności za powierzone mienie. Od pewnego czasu mam zastrzeżenia co do rzetelności wykonywania pieczy nad powierzonymi nam towarami 4 przez pozostałych współpracowników. Czy w związku z powyższym istnieje możliwość rozwiązania przeze mnie takiej umowy?
Kwestię umów dotyczących wspólnej odpowiedzialności pracowników za powierzone mienie reguluje rozporządzenie Rady Ministrów z 4 października 1974 r. w sprawie wspólnej odpowiedzialności materialnej pracowników za powierzone mienie. Stosownie do par. 16 ust. 1 powyższego rozporządzenia pracownik ponoszący wspólną odpowiedzialność materialną może zgłosić pracodawcy żądanie przeprowadzenia inwentaryzacji w razie stwierdzenia nieprawidłowego wykonywania obowiązków związanych z pieczą nad powierzonym mieniem przez innego pracownika objętego taką odpowiedzialnością. Natomiast stosownie do ust. 2 par. 16 pracownik taki może odstąpić od umowy o wspólnej odpowiedzialności materialnej, ze skutkiem na przyszłość, jeżeli w terminie nieprzekraczającym siedmiu dni od dnia zgłoszenia żądania przeprowadzenia inwentaryzacji nie zostanie ona rozpoczęta lub nie nastąpi odsunięcie pracownika, którego dotyczą zarzuty, od wykonywania pracy w miejscu powierzenia mienia. Tak więc w przypadku, gdy pracodawca nie przeprowadzi inwentaryzacji w wymaganym terminie lub nie odsunie pracownika, którego dotyczą zarzuty, ten ostatni uprawniony będzie do odstąpienia od umowy o wspólnej odpowiedzialności materialnej. Nadto, na podstawie par. 10 powyższego rozporządzenia każdy pracownik może wypowiedzieć umowę o wspólnej odpowiedzialności materialnej na piśmie na czternaście dni naprzód. Przy czym, rozpoczęcie inwentaryzacji winno nastąpić przed upływem okresu wypowiedzenia tej umowy. Zatem pracownik uprawniony jest również w dowolnym czasie do wypowiedzenia takiej umowy za 14-dniowym terminem wypowiedzenia.
Podstawa prawna Par. 10,16 rozporządzenia Rady Ministrów z 4 października 1974 r. w sprawie wspólnej odpowiedzialności materialnej pracowników za powierzone mienie (t.j. Dz.U. z. 1996 r. nr 143, póz. 663).
Okiem eksperta
Chałas i Wspólnicy Kancelaria Prawna
To kompromitacja
Idea odebrania ministerstwom prawa do tworzenia projektów ustaw i przekazanie tego zadania fachowcom z RCL jest jak najbardziej słuszna. Niestety, jak dotąd ta reforma jest kompromitacją. Nie może być tak, że prawo sobie, a rządowa praktyka sobie. To demoralizujące, że członkowie rządu dla wygody omijają zasady, które przecież sami sobie narzucili. Jaki to przykład dla obywateli? Premier powinien się temu przyjrzeć i zareagować. RCL nie wypełnia sporej części obowiązków, wykorzystując furtką prawną. A pieniądze na wypłaty dla jego kilkudziesięciu prawników – sądzę, że niemałe – płyną z kieszeni podatników.
Kiedy pracownikowi przysługuje dieta?
Chałas i Wspólnicy Kancelaria Prawna Oddział w Krakowie
Prowadzę w Polsce firmę. W celu realizacji zlecenia od francuskiego kontrahenta zawarłem z pracownikami umowy o pracę na czas wykonywania określonej pracy (około 10 miesięcy). Jako miejsce pracy w umowie wskazano miejscowość we Francji, w której pracownicy mieli pracować. Czy pracownikom takim należą się diety, jeśli wykonywali pracę tylko w tej miejscowości? Stosownie do art. 77 par. 1 k.p. pracownikowi wykonującemu na polecenie pracodawcy zadanie służbowe poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy, lub poza stałym miejscem pracy przysługują należności na pokrycie i Wspólnicy kosztów związanych z podróżą służbową Kancelaria Prawna, (czyli tzw. diety). Diety należne są więc pracownikom w przypadku odbywania przez nich podróży służbowych. Jednocześnie, jak wynika z wyroku Sądu Najwyższego z 22 lutego 2008 r. (I PK 208/07, OSNP 2009/11-12/134), podróż służbowa charakteryzuje się tym, że jest odbywana: poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy, lub poza stałym miejscem pracy, na polecenie pracodawcy, w celu wykonania określonego przez pracodawcę zadania. Przy czym wszystkie te cechy muszą wystąpić łącznie. Pracownicy powyżsi mieli świadczyć pracę wyłącznie na terenie określonej miejscowości we Francji. Ta wskazana w umowie o pracę zagraniczna miejscowość stanowiła więc stałe miejsce wykonywania pracy. Z pytania nie wynika, aby praca świadczona była przez pracowników poza stałym miejscem jej wykonywania. Tak więc mimo iż praca świadczona była poza siedzibą pracodawcy, nie można mówić o podróży służbowej, skoro to pracownicy świadczyli ją stale w jednym określonym miejscu. Jednocześnie, w sytuacji gdy strony uzgodniły w umowie, iż miejscem wykonywania pracy miała być w okresie obowiązywania umowy określona miejscowość zagraniczna, to wydaje się, iż nie może być również mowy o poleceniu pracodawcy. Jeżeli więc niespełniona została także druga z powyższych przesłanek, to tym bardziej pracownikom tym nie przysługują diety.
PODSTAWA PRAWNA Art. 77 – par. 1 ustawy z 26 czerwca 1974 – Kodeks pracy (t.j. Dz.U. z 1998 r. nr 21, póz. 94z późn. zm.).
Czy można wystawić zbiorczą korektę?
Spółka dokonała sprzedaży usług, które zakwalifikowała jako sprzedaż zwolnioną z VAT, tymczasem powinna być ona opodatkowana 22-proc. stawką. Czy istnieje możliwość wystawienia jednej zbiorczej faktury korygującej za okres styczeń-maj 2009 r.? Przepisy o VAT nie znają pojęcia zbiorczych faktur korygujących, stąd pojawiające się na tym gruncie wątpliwości. Rozporządzenie ministra finansów dotyczące wystawiania faktur wskazuje na możliwość wystawienia faktury korygującej do konkretnej faktury, jednak w praktyce organów podatkowych korygowanie jednym dokumentem jednocześnie więcej niż jednej faktury nie było dotąd kwestionowane. Możliwość taką potwierdziło Ministerstwo Finansów w piśmie z 12 grudnia 1994 r. (PP1-7204/233/ 94/KSz), które należałoby uznać za zasadne na gruncie aktualnych przepisów w tym zakresie. Nie powinno budzić żadnych wątpliwości wystawienie zbiorczej faktury korygującej, która spełnia wszystkie przesłanki określone w rozporządzeniu, a w szczególności odniesienie się do wszelkich faktur będących przedmiotem korekty z faktury pierwotnej. Jest to o tyle istotne, że korekta w tym przypadku będzie dotyczyła prawdopodobnie kilku okresów rozliczeniowych, dlatego wystawca takiej faktury powinien mieć możliwość przyporządkowania jej do konkretnego okresu, który będzie korygowany, ze względu na zwiększenie kwoty podatku należnego w tym okresie. Przyjmuje się bowiem, że w przypadku wystawienia faktury korygującej in plus, w stosunku do faktury pierwotnej wystawionej błędnie, należy skorygować rozliczenia wstecz za okresy, w których zostały zaewidencjonowane faktury pierwotne. Niemożliwe jest tym samym dokonanie korekty podatku należnego za okres wystawienia faktury korygującej.
PODSTAWA PRAWNA Rozporządzenie ministra finansów z 28 listopada 2008 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz.U. nr 212, póz. 1337).
Nasz Gość
Chałas i Wspólnicy Kancelaria Prawna Oddział w Toruniu
Rozmowa
Jeśli zasiliłeś szeregi bezrobotnych kredytobiorców, państwo pomoże ci w spłacie rat mieszkaniowych. Jeżeli jednak z jakiegoś powodu zdecydowałeś się na odejście z firmy za porozumieniem stron, nie masz co liczyć na wsparcie przy spłacie kredytu
„Rz”: Kto i kiedy może się ubiegać o uzyskanie pomocy państwa w spłacie kredytu mieszkaniowego?
ALEKSANDER BARCZEWSKI: Ustawa z 19 czerwca 2009 r. 0 pomocy państwa w spłacie niektórych kredytów mieszkaniowych przewiduje, że pomoc może być przyznana kredytobiorcy zobowiązanemu do spłaty kredytu mieszkaniowego, który po 1 lipca 2008 r. utracił pracę rozumianą jako zatrudnienie lub inną pracę zarobkową lub prowadzenie działalności gospodarczej, podlegającej wpisowi do ewidencji działalności gospodarczej, jako przedsiębiorca niezatrudniający pracowników oraz zarejestrował się jako bezrobotny i któremu przyznano prawo do zasiłku dla bezrobotnych, a w dniu złożenia wniosku o pomoc posiada on status bezrobotnego.
„Rz”: Czy na dopłaty mogą liczyć zarówno osoby zwolnione przez pracodawcę, czy również te, które odeszły z firmy za porozumieniem stron?
Nie, ustawa nie przewiduje pomocy, gdy osoba odeszła z pracy za porozumieniem stron. Co zrobić – krok po kroku – aby skorzystać ze wsparcia przy spłacie kredytu? Należy zarejestrować się w powiatowym urzędzie pracy jako osoba bezrobotna (status taki otrzymuje osoba, która nie jest zatrudniona, jest zdolna i gotowa do podjęcia pracy, ukończyła 18 lat ale nie ukończyła 60 lat w przypadku kobiet i 65 lat w przypadku mężczyzn oraz nie nabyła praw do renty lub emerytury). Następnie trzeba uzyskać z banku lub innej instytucji, która udzieliła kredytu (np. SKOK), oświadczenie zawierające informacje o udzielonym kredycie, w tym m.in. numer umowy kredytowej, walutę spłaty kredytu, terminy płatności oraz wysokość rat na kolejnych 12 miesięcy. Gdy skompletujemy powyższe dokumenty, należy złożyć wniosek do starosty o udzielenie pomocy w spłacie kredytu wraz z oświadczeniem banku lub innej instytucji, która udzieliła kredytu.
„Rz”: Kto weryfikuje, czy bezrobotny dostanie dopłatę do raty?
Pomoc przyznawana jest na podstawie decyzji starosty na wniosek uprawnionego złożony według wzoru w terminie do 31 grudnia 2010 r. w powiatowym urzędzie pracy, w którym bezrobotny został zarejestrowany jako bezrobotny. W decyzji starosta określa wysokość przyznanej pomocy. Może być przyznana maksymalnie na rok Pieniądze przekazuje Bank Gospodarstwa Krajowego bezpośrednio na konto banku lub innej instytucji, która udzieliła kredytu, a nie bezpośrednio do rąk osoby, której przyznano wsparcie.
„Rz”: Czy pomoc może być przyznana, gdy kredytobiorca jest ubezpieczony od skutków bezrobocia?
Osoby, które ubezpieczyły się od utraty pracy, mogą liczyć na pomoc państwa w spłacie kredytu tak samo jak ci, którzy takiego ubezpieczenia nie mają. Trzeba pamiętać, że osoby, które zdecydowały się na dodatkowe ubezpieczenie, musiały ponieść wyższe koszty kredytu.
„Rz”: A co w sytuacji, gdy jeden z małżonków ma pracę, a drugi jest bezrobotny – państwo pomoże spłacać kredyt?
Pomoc może być przyznana na rzecz małżonków, między którymi istnieje wspólność majątkowa niezależnie od tego, który z nich utracił zatrudnienie, o ile tylko spełnia on pozostałe warunki. Np. pomoc będzie przyznana małżeństwu, w którym mąż, będący kredytobiorcą, nadal pracuje, a jego żonie pracodawca wypowiedział umowę o pracę.
„Rz”: Na jak wysokie dopłaty można liczyć?
W decyzji o przyznaniu pomocy starosta określa wysokość pomocy. Nie może ona jednak przekraczać 1200 zł miesięcznie.
„Rz”: Od czego zależy wysokość pomocy?
Od warunków kredytu udzielonego przez bank, a także ustaleń poczynionych między instytucją kredytującą a starostą.
„Rz”: A jakie znaczenie ma w tym przypadku status majątkowy bezrobotnego?
Jest bez znaczenia. To znaczy, że prawo do ubiegania się o pomoc ma osoba, która pozostaje bez pracy, a mąż lub żona zarabiają np. 30 tyś. zł miesięcznie.