Po co nam Ekstraklasa S.A.?

[column width=”1/1″ last=”true” title=”” title_type=”single” animation=”none” implicit=”true”]

Polski system rozgrywek w piłkę nożną rozróżnia osiem poziomów, na których drużyny toczą sportową rywalizację. Celem każdego klubu piłkarskiego w Polsce jest możliwość rozgrywania meczów w najwyższej klasie rozgrywkowej, w tzw. ekstraklasie. Na tym poziomie rozgrywek, zdobywanie kolejnych ligowych szczebli kończy się, a drużyny rozpoczynają walkę o najcenniejsze krajowe trofeum – tytuł Mistrza Polski. Zapewne w głowie niejednego dociekliwego fana polskiej ekstraklasy pojawiło się pytanie, jaki podmiot odpowiedzialny jest za organizację rozgrywek na najwyższym krajowym szczeblu, jaka jest jego struktura, a także kto upoważnia go do prowadzenia tego rodzaju działalności.

Wszystkie krajowe poziomy rozgrywkowe, na których kluby toczą zmagania podlegają jurysdykcji Polskiego Związku Piłki Nożnej. Wspomniana ekstraklasa nie jest tutaj wyjątkiem. Uprawnienia PZPN względem najwyższej klasy rozgrywkowej wynikają bezpośrednio z art. 13 Ustawy o sporcie z dnia 25 czerwca 2010 r. Zaznaczyć należy, że niniejszy przepis odnosi się do wszystkich związków sportowych działających w Polsce. Zgodnie z jego treścią, Związek ma wyłączne prawo do organizowania i prowadzenia współzawodnictwa sportowego o tytuł Mistrza Polski oraz Puchar Polski. Co więcej, w wyłącznym zakresie PZPN leży ustanawianie oraz realizacja reguł sportowych, organizacyjnych oraz dyscyplinarnych dotyczących wyżej wymienionych rozgrywek. Niniejsze przepisy nie mogą jednak dotyczyć kwestii dyscyplinarnych związanych z dopingiem, zagadnienie to zostało bowiem uregulowane w ustawie z dnia 21 kwietnia 2017 r. o zwalczaniu dopingu w sporcie.
W związku z wynikającymi z ustawy o sporcie uprawnieniami, w statucie PZPN znalazły się przepisy regulujące kwestię prowadzenia rozgrywek w piłkę nożną na najwyższym krajowym szczeblu. Zgodnie z art. 60 § 1 niniejszego dokumentu, Związek powierza prowadzenie takiej rywalizacji w formie ligi zawodowej osobie prawnej, która będzie działać w formie spółki akcyjnej w oparciu o przepisy Kodeksu Spółek Handlowych. Ten rodzaj prowadzenia działalności cechuje istnienie kapitału zakładowego, który stanowią akcje obejmowane przez wspólników, tzw. akcjonariuszy. Minimalny wkład wymagany do utworzenia tego typu spółki kapitałowej wynosi 100 000 zł. Pomimo oddelegowania podmiotowi trzeciemu do prowadzenia rozgrywek ekstraklasy, Związek zachował dla siebie pewne kompetencje. W kolejnym paragrafie niniejszego przepisu PZPN wymienia kwestie będące przedmiotem jego wyłącznych uprawnień. Należą do nich:
  1. sprawy sędziowskie,
  2. przyznawanie licencji klubom,
  3. sprawy dyscyplinarne,
  4. zwalczanie dopingu w piłce nożnej.
W Statucie zaznaczono także, iż powierzenie dodatkowych rozgrywek spółce prowadzącej już rozgrywki najwyższego szczebla może nastąpić tylko za zgodą Polskiego Związku Piłki Nożnej. Art. 61 Statutu PZPN określa z kolei zasady funkcjonowania polskiej ekstraklasy. Zgodnie z pierwszym paragrafem wspomnianego przepisu, niniejsze zasady ustalane są w formie umowy zawartej pomiędzy Związkiem i spółką akcyjną. Spółka taka powinna gwarantowwi co najmniej:
  1. realizację zobowiązań krajowych i zagranicznych, w tym zadań określonych w ustawie o sporcie kwalifikowanym,
  2. wykonywanie uprawnień dyscyplinarnych,
  3. realizację zadań związanych z właściwym przygotowaniem reprezentacji narodowych do udziału w zawodach międzynarodowych,
  4. udział w przychodach związanych z zarządzaniem ligą zawodową,
  5. przestrzeganie statutów, regulaminów i decyzji PZPN, FIFA i UEFA oraz zagwarantowanie, że będą one przestrzegane również przez ich członków,
  6. przestrzeganie przepisów gry, a także przepisów gry w Futsal i piłkę plażową.
Można więc zauważyć, iż w drodze umowy ze spółką, PZPN powinien wyegzekwować od spółki przede wszystkim przestrzeganie przepisów zarówno krajowych, jak i tych ustanowionych przez międzynarodowe instytucje związane z piłką nożną. Związek może poza tym regulować kwestię realizacji zadań związanych z właściwym przygotowaniem reprezentacji narodowej do udziału w międzynarodowych zawodach, a także te związane z wykonywaniem czynności dotyczących odpowiedzialności dyscyplinarnej. To zagadnienie uregulowane zostało w Uchwale nr VI/87 z dnia 16 czerwca 2017 roku Zarządu Polskiego Związku Piłki Nożnej w sprawie zatwierdzenia Regulaminu Rozgrywek Piłkarskich o Mistrzostwo Ekstraklasy na sezon 2017/2018 i następne. Zgodnie z art. 3.3 niniejszej uchwały, organem dyscyplinarnym, właściwym do orzekania w stosunku do klubów, zawodników, sędziów, trenerów, członków sztabu medycznego oraz działaczy piłkarskich w zakresie przewinień dyscyplinarnych popełnionych w Rozgrywkach Ekstraklasy, z zastrzeżeniem odrębnych postanowień Regulaminu Dyscyplinarnego PZPN jest Komisja Ligi Ekstraklasy S.A.
PZPN określa także udział w przychodach osiąganych przez spółkę zarządzającą ligą. Z kolei wspomniana w art. 61 pkt 1 Statutu realizacja zobowiązań krajowych i zagranicznych polega przede wszystkim na obowiązku reprezentacji Ligi w międzynarodowych organizacjach sportowych, a także na organizowaniu udziału w europejskich rozgrywkach drużynom, które zgodnie z przepisami UEFA zakwalifikowały się do wzięcia w nich udziału. Przepisy Statutu dają także Związkowi możliwość upoważnienia spółki akcyjnej prowadzącej rozgrywki ekstraklasy do wykonywania tych uprawnień statutowych PZPN, które nie są ustawowo zastrzeżone do jego wyłącznej właściwości. Akt założycielski spółki oraz przepisy ligi zawodowej, wraz ze wszystkimi przyszłymi zmianami podlegają zatwierdzeniu przez Zarząd PZPN.
Przesłanek powstania oddzielnego podmiotu zarządzającego rozgrywkami ekstraklasy należy szukać jeszcze w roku 1998. W tym czasie bowiem kluby ówczesnej najwyższej klasy rozgrywkowej wyszły z inicjatywą utworzenia odrębnej organizacji, na kształt rozwiązań zachodnich. Celem powołania do życia takiego podmiotu była m.in. chęć uzyskania przez kluby większego wpływu na organizację rozgrywek. Przede wszystkim chodziło jednak o uzyskanie większej kontroli nad przychodami płynącymi z praw mediowych. Początkowo podmiot ten przybrał postać Piłkarskiej Autonomicznej Ligi Polskiej (PALP). Faktyczna działalność tego stowarzyszenia nie polegała jednak na zarządzaniu rozgrywkami, a miała na celu stworzenie warunków umożliwiających utworzenie ostatecznego podmiotu w formie spółki, mającego sprawować pieczę nad rywalizacją na najwyższym poziomie rozgrywkowym. Po przedłużających się negocjacjach z PZPN udało się w końcu odnaleźć porozumienie, w wyniku czego 14 czerwca 2005 r. powołano do życia spółkę Ekstraklasa S.A. Dnia 12 sierpnia 2005 r. Ekstraklasa S.A. podpisała z PZPN umowę o zarządzaniu ligą zawodową. Określono w niej podział kompetencji w granicach prowadzenia czołowej polskiej ligi, rozgrywki zaś zostały przejęte przez Spółkę z dniem 18 listopada 2005 r. Powołaniu Ekstraklasy S.A. towarzyszyły korzystne dla klubów zmiany statutowe PZPN, m.in. art. o prawach mediowych. Dziś każdy z klubów występujących w ekstraklasie posiada 5,8% akcji w Spółce, co daje łączny udział w wysokości 92,8%. Pozostałe 7,2% udziałów należy do PZPN.
W statucie Spółki wymienione zostały jej cele oraz zadania. Do najważniejszych celów należy rozwój rozgrywek Ekstraklasy poprzez promocję Ligi i zwiększanie zainteresowania nią oraz prowadzenie działalności popularyzatorskiej i wychowawczej w zakresie kultury fizycznej, ze szczególnym uwzględnieniem rozwoju i podnoszenia poziomu piłki nożnej. Poprzez swoją aktywność, Ekstraklasa S.A. dąży także do maksymalizacji przychodów osiąganych przez kluby występujące w rozgrywkach o mistrzostwo Polski. Z kolei do najważniejszych zadań spółki należy:
  1. zarządzanie rozgrywkami ekstraklasy:- bezpośrednie zarządzanie rozgrywkami, ustalanie regulaminu rozgrywek, ramowego terminarza rywalizacji, a także analiza przebiegu spotkań,
    – czuwanie nad bezpieczeństwem rozgrywek poprzez współpracę z Komendą Główną Policji oraz udział w Stałej Grupie Eksperckiej przy Ministrze Spraw Wewnętrznych,
    – współpraca z PZPN oraz z Europejskim Stowarzyszeniem Lig Zawodowych.
  2. sprzedaż praw medialnych:- oferta dla telewizji płatnych, dająca prawo do transmisji na żywo wszystkich spotkań w sezonie, z możliwością udzielenia sublicencji,
    – oferta dla telewizji otwartych, umożliwiająca transmisję czterech spotkań na żywo, a także dwa razy w tygodniu 5-minutowej kroniki ukazującej fragmenty wszystkich spotkań kolejki oraz raz w tygodniu 30-minutowego magazynu,
    – pakiet praw międzynarodowych, pozwalający na pokazywanie spotkań ekstraklasy poza granicami kraju,
    – prawa do dystrybucji treści w internecie oraz prawa mobilne, umożliwiające kolejno oglądanie fragmentów wszystkich spotkań poprzez sieć internetową, a także na urządzeniach mobilnych, takich jak telefony czy tablety.
  3. sprzedaż scentralizowanych praw marketingowych:- Pakiet Sponsora Tytularnego (pakiet większy)
    – Pakiet Sponsora Oficjalnego (pakiet mniejszy)
Ekstraklasa S.A., jak każda spółka kapitałowa, funkcjonuje poprzez swoje organy. Nadrzędną strukturą  jest Walne Zgromadzenie Wspólników, zwoływane przez Zarząd spółki co najmniej raz w roku. Bierze w nim udział siedemnastu Akcjonariuszy – PZPN oraz szesnaście klubów Ekstraklasy. Walne Zgromadzenie Wspólników Ekstraklasy S.A., powołuje Radę Nadzorczą. Zasiada w niej siedmiu członków, na których składają się reprezentanci czterech czołowych Klubów poprzedniego sezonu ligowego, dwóch reprezentantów wybieranych spośród siebie przez dwanaście pozostałych Klubów, a także jeden reprezentant PZPN. Ze swojego składu Rada Nadzorcza wybiera Przewodniczącego i Wiceprzewodniczącego. Istotnym uprawnieniem Rady jest powoływanie stałego Zarządu Spółki, który od 1 lipca 2016 r. składa się z trzech osób.
Organem wchodzącym w skład struktury Ekstraklasa S.A, charakteryzującym się niezależnością i niezawisłością, jest Komisja Ligi. Działa ona na podstawie reguł dyscyplinarnych wytyczonych przez PZPN. Powoływana jest przez Radę Nadzorczą Ekstraklasy S.A., a więc przez reprezentację wszystkich klubów najwyższej klasy rozgrywkowej oraz Związek. Aktualnie w skład Komisji Ligi wchodzi Sekretarz oraz sześciu Komisarzy. Wszystkie osoby wyznaczone do pełnienia funkcji w Komisji mają wykształcenie prawnicze. Główną przesłanką utworzenia Komisji Ligi była konieczność niezależnego, niezawisłego i transparentnego rozstrzygania kwestii obejmujących rozgrywki Ekstraklasy. Komisja Ligi rozstrzyga w kwestiach dyscyplinarnych związanych z rozgrywkami ekstraklasy oraz z występującymi w niej klubami. Do jej obowiązków należy między innymi nakładanie na Kluby oraz zawodników sankcji finansowych i dyscyplinarnych w wyniku nieprzestrzegania przez te podmioty regulaminu rozgrywek. Obszar działania Komisji nie jest jednak nieograniczony, bowiem art. 124 Regulaminu Dyscyplinarnego Polskiego Związku Piłki Nożnej zawiera katalog kar, które mogą zostać wymierzone jedynie przez organy PZPN. Należą do nich:
  1. zakaz udziału we wszelkiej działalności związanej z piłką nożną, skreślenie z listy sędziów, zawieszenie lub pozbawienie licencji, przeniesienie zespołu do niższej klasy,
  2. skreślenie z listy sędziów, skreślenie z kadry narodowej, wykluczenie z PZPN, pozbawienie tytułu Mistrza Polski, Wicemistrza Polski, lub Zdobywcy Pucharu Polski, Pucharu Ligi lub Superpucharu.
Organem drugiej instancji względem Komisji Ligi jest Najwyższa Komisja Odwoławcza PZPN.
Sprawami, nad którymi Komisja Ligi pochyla się najczęściej są te związane z zachowaniem kibiców na meczach. Jak niestety wiadomo, w polskiej rzeczywistości postawa osób uczęszczających na stadiony ekstraklasy często pozostawia wiele do życzenia, a ilość spraw rozpatrywana przez Komisję w tym zakresie zdaje się tylko to potwierdzać.
Poza wymienionymi wyżej organami spółka, podobnie jak inne duże podmioty prawne, posiada rozmaite departamenty, takie jak Departament Marketingu i Sprzedaży, Komunikacji i PR, Finansów i Organizacji oraz Biuro Spółki.  Zgodnie z Regulaminem Rozgrywek Piłkarskich o Mistrzostwo Ekstraklasy na Sezon 2017/2018 rywalizację na najwyższym krajowym szczeblu prowadzi Departament Logistyki Rozgrywek Ekstraklasy S.A. Odpowiedzialny jest on także za terminy rozgrywek ligi.
Podsumowując, Ekstraklasa S.A. jest jednostką organizacyjną o rozległej strukturze, gwarantującej jej możliwość sprawnego prowadzenia rywalizacji o mistrzostwo Polski. Poza samą organizacją meczów, za pomocą swoich organów oraz departamentów rozstrzyga w kwestiach dyscyplinarnych, a także odpowiada za reklamę rozgrywek oraz dąży do maksymalizacji zysków osiąganych przez Ligę, co ma przełożenie na kwoty wpływające na konta klubów rozgrywających w niej swoje spotkania. Należy jednak pamiętać, iż Spółka nie mogłaby realizować tych wszystkich kompetencji, gdyby nie regulacje zawarte w Statucie PZPN.

Autor: Daniel Łudczak, prawnik, Grupa CHWP – Kancelaria Prawna Chałas i Wspólnicy

[/column]

[column width=”1/4″ last=”true” title=”undefined” title_type=”undefined” animation=”none” implicit=”true”]

[team_member name=”Daniel Łudczak” position=”Associate” url=”” email=”dludczak@chwp.pl” phone=”” picture=”https://www.chwp.pl/wp-content/uploads/2018/03/daniel_ludczak.jpg” googleplus=”” linkedin=”” facebook=”” twitter=”” youtube=”” pinterest=”” lastfm=”” instagram=”” dribble=”” vimeo=””]

[/team_member]

[/column]

[column width=”1/1″ last=”true” title=”” title_type=”single” animation=”none” implicit=”true”]

[/column]

Nowe regulacje w zakresie sposobu przewozu ładunku

W dniu 28 lutego 2018 roku weszło w życie rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 25 stycznia 2018 r. w sprawie sposobu przewozu ładunku (Dz.U.2018.361, zwanej dalej „Rozporządzeniem”). Potrzeba jego wydania wynikała z braku szczegółowych regulacji dotyczących sposobu przewozu ładunku w polskim ustawodawstwie.

Prawo UE

Na gruncie prawa europejskiego kwestię przewozu ładunku reguluje pkt 1 załącznika III dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/47/UE z dnia 3 kwietnia 2014 r. w sprawie drogowej kontroli technicznej dotyczącej zdatności do ruchu drogowego pojazdów użytkowych poruszających się w Unii oraz uchylająca dyrektywę 2000/30/WE (Dz. Urz. UE L 127 z 29.04.2014). Nadto w 2014 roku Komisja Europejska wydała wytyczne odnośnie do europejskich najlepszych praktyk w zakresie mocowania ładunków w transporcie drogowym. Wytyczne służą jako przewodnik dotyczący właściwego mocowania ładunków we wszystkich sytuacjach, jakie mogą wystąpić w normalnych warunkach ruchu drogowego oraz jako wspólna podstawa dla praktycznego stosowania i egzekwowania mocowania ładunków. Wytyczne nie mają jednak charakteru wiążącego w rozumieniu aktu prawnego przyjętego przez Unię Europejską.

Prawo polskie

Dotychczas na gruncie prawa polskiego funkcjonowały jedynie ogólne zasady przewozu ładunków wskazane w art. 61 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (t.j. Dz.U.2017.1260 z późn. zm., zwanej dalej „p.r.d.”). Zgodnie z powyższą regulacją ładunek umieszczony na pojeździe powinien być zabezpieczony przed zmianą położenia lub wywoływaniem nadmiernego hałasu. Nie może on mieć odrażającego wyglądu lub wydzielać odrażającej woni. Co więcej ładunek na pojeździe umieszcza się w taki sposób, aby:
  1. nie powodował przekroczenia dopuszczalnych nacisków osi pojazdu na drogę;
  2. nie naruszał stateczności pojazdu;
  3. nie utrudniał kierowania pojazdem;
  4. nie ograniczał widoczności drogi lub nie zasłaniał świateł, urządzeń sygnalizacyjnych, tablic rejestracyjnych lub innych tablic albo znaków, w które pojazd jest wyposażony.
W powyższym przepisie znajdują się również ogólne informacje dotyczące sposobu przewozu ładunku sypkiego, ładunku wystającego poza płaszczyzny obrysu pojazdu, przewozu drewna długiego czy też ładunku wystającego poza przednią, boczne oraz tylną płaszczyznę obrysu pojazdu oraz ogólne regulacje dotyczące oznaczania ładunków. Brak natomiast było szczegółowej regulacji w tym zakresie.

Rozporządzenie w sprawie sposobu przewozu ładunku

Mocowanie ładunku jest niezwykle ważne z uwagi na bezpieczeństwo w ruchu drogowym, dlatego też do polskiego porządku prawnego wprowadzono szczegółowe regulacje w tym zakresie.

Zastosowanie Rozporządzenia

Przepisy rozporządzenia stosuje się do przewozu ładunku pojazdami kategorii N (tj. pojazdami samochodowymi mającymi co najmniej cztery koła i zaprojektowanymi i wykonanymi do przewozu ładunków) i O (tj. przyczep), nie mają natomiast zastosowania do przewozów objętych Umową europejską dotyczącą międzynarodowego przewozu drogowego towarów niebezpiecznych (ADR).

Zakres regulacji

Rozporządzenie określa sposób przewozu ładunku przy uwzględnieniu jego rozmieszczenia oraz mocowania na pojeździe stosownie do rodzaju przewożonego ładunku. Zgodnie z jego treścią ładunek powinien być umieszczony na podłodze przestrzeni ładunkowej pojazdu w sposób zapewniający jego stabilność oraz powinien zostać zamocowany w taki sposób, aby nie mógł przemieszczać się podczas przewozu lub spowodować wywrócenia pojazdu w wyniku drgań oraz sił działających na ładunek, oraz z zapewnieniem bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Środek ciężkości ładunku powinien znajdować się możliwie najniżej i najbliżej osi wzdłużnej pojazdu. W celu zapewnienia trwałości zabezpieczenia ładunku przy przyspieszeniu, gwałtownym hamowaniu lub gwałtownym wykonywaniu manewrów pojazdem zastosowane metody mocowania ładunku powinny być odpowiednie do rodzaju pojazdu, rodzaju ładunku, właściwości fizycznych ładunku i opakowań oraz elementów mocowania i zabezpieczenia ładunku.

Metody mocowania ładunku

Rozporządzenie wskazuje na konieczność mocowania ładunku z zastosowaniem co najmniej jednej z następujących metod:
  1. ryglowania,
  2. blokowania, w tym blokowania miejscowego lub całościowego,
  3. mocowania za pomocą odciągów prostych, w tym mocowania ukośnego, mocowania równoległego, mocowania z zastosowaniem półpętli, mocowania przez nałożenie czołowe (szpringowe),
  4. mocowania odciągiem przepasującym od góry.
Zgodnie z treścią załącznika do Rozporządzenia metodę ryglowania stosuje się w przypadku, gdy możliwe jest dopasowanie kształtu ładunku do pojazdu, w sposób uniemożliwiający względny ruch ładunku. Natomiast metodę blokowania stosuje się do sztywnego zabezpieczania ładunku. Mocowanie za pomocą odciągów prostych stosuje się zaś w celu przeciwdziałania przemieszczaniu ładunku w kierunku wzdłużnym lub poprzecznym względem pojazdu przy zastosowaniu odciągów, takich jak pasy, łańcuchy lub liny mocujące. Metodę tę stosuje się w celu wytworzenia siły o przeciwnym kierunku względem sił bezwładności. Mocowanie odciągiem przepasującym od góry stosuje się natomiast w celu zwiększenia sił tarcia pomiędzy podłożem ładunku a podłogą przestrzeni ładunkowej lub pomiędzy ładunkami, w przypadku piętrowego ułożenia ładunku. Mocowanie odciągiem przepasującym od góry jest najskuteczniejsze przy dużym współczynniku tarcia.

Dodatkowe sposoby zabezpieczania niektórych ładunków

W treści załącznika do Rozporządzenia opisane zostały również dodatkowe sposoby zabezpieczenia określonych rodzajów ładunków. W przypadku przewozu płaskich obiektów zastosowanie mogą mieć A-kształtne stojaki, zaś w przypadku przewozu drewna rozporządzenie wskazuje na różne sposoby mocowania w zależności od tego czy przewożone jest drewno okrągłe czy dłużycowe.
Szczegółowy opis metod mocowania ładunku oraz dodatkowych sposobów zabezpieczenia określonych rodzajów ładunku (wraz z ilustrującymi je wzorami) określone zostały w załączniku do rozporządzenia.

Obowiązek załadunku

Zgodnie z treścią art. 43 ustawy z dnia z dnia 15 listopada 1984 r. prawa przewozowego (t.j. Dz.U.2017.1983, dalej „prawo przewozowe”) czynności ładunkowe należą odpowiednio do obowiązków nadawcy lub odbiorcy, chyba że umowa lub przepis szczególny stanowią inaczej. Nadawca, odbiorca lub inny podmiot wykonujący czynności ładunkowe jest obowiązany wykonać je w sposób zapewniający przewóz przesyłki towarowej zgodnie z przepisami ruchu drogowego i przepisami o drogach publicznych, a w szczególności niepowodujący zagrożenia bezpieczeństwa ruchu drogowego, przekroczenia dopuszczalnej masy pojazdów lub przekroczenia dopuszczalnych nacisków osi.
Zgodnie zaś z treścią art. 72 ust. 1 pkt 2 prawa przewozowego nadawca ponosi odpowiedzialność za szkodę wynikłą z nienależytego wykonania czynności ładunkowych. Żaden z powyższych przepisów nie zwalnia kierowcy, który dokonuje transportu ciągnikiem siodłowym z obowiązku zachowania bezpieczeństwa i poruszania się zgodnie z przepisami dotyczącymi ruchu drogowego. Kierowca ma obowiązek (niezależnie od obowiązków nadawcy) kontrolować proces załadunku i poruszać się powierzonym pojazdem zgodnie z zasadami ruchu drogowego. Wskazane powyżej obowiązki ciążące na nadawcy nie zwalniają kierowcy z odpowiedzialności z tytułu świadomego naruszania przepisów ustanawiających zasady ruchy drogowego[1]. Jeżeli zatem kierowca zauważy uchybienia w dokonywanym przez nadawcę załadunku, zobowiązany jest zgłosić nadawcy zauważone nieprawidłowości oraz dopilnować by zostały usunięte.
[1] Z uzasadnienia Wyroku Sądu Najwyższego z dnia 24 października 2017 r., sygn. akt I PK 29/17, LEX nr 2438317.
Dopełnieniem powyższych regulacji są regulacje przewidziane w Rozporządzeniu, które wprowadza wprost do polskiego porządku prawnego obowiązek sprawdzania rozmieszczenia oraz mocowania ładunku podczas każdego załadunku, częściowego rozładunku lub przeładunku oraz po gwałtownym hamowaniu lub innym zdarzeniu mogącym negatywnie oddziaływać na mocowanie ładunku. Niemniej jednak powyższa regulacja nie precyzuje na kim ciążą te obowiązki, niemniej jednak należy domniemywać, iż ciążą na każdym podmiocie biorącym udział w poszczególnych etapach przewozu, a w szczególności obowiązki te obciążają kierowcę.

Odpowiedzialność za naruszenie przepisów dotyczących przewozu ładunków

Podmiot wykonujący przewóz drogowy lub inne czynności związane z tym przewozem z naruszeniem obowiązków lub warunków przewozu drogowego, podlega karze pieniężnej w wysokości od 50 złotych do 10 000 złotych za każde naruszenie (art. 92a ust. 1 u.t.d.). Powyższe ma zastosowanie m.in. do nadawcy, odbiorcy oraz załadowcy pod warunkiem, że okoliczności sprawy i dowody jednoznacznie wskazują, że podmiot ten miał wpływ lub godził się na powstanie naruszenia (art. 92a ust. 7 u.t.d.).
Co więcej naruszenie reguł dotyczących sposobu przewozu ładunków skutkować może powstaniem odpowiedzialności karnej przewidzianej m.in. w art. 177 § 1 k.k. (wypadek w wyniku którego obrażeń doznała inna osoba) czy w art. 173 § 1 k.k. (sprowadzenie katastrofy w ruchu lądowym zagrażającej życiu lub zdrowiu wielu osób albo mieniu w wielkich rozmiarach) oraz wykroczeniowej przewidzianej, w szczególności w art. 86 k.w. (zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym) czy też w art. 97 k.w. (naruszenie przepisów o bezpieczeństwie lub porządku w ruchu drogowym).
Mając na uwadze fakt, iż czynności ładunkowe co do zasady należą odpowiednio do obowiązków nadawcy lub odbiorcy (chyba że umowa przewozu stanowi inaczej), zaś przewoźnik zobowiązany jest sprawdzić prawidłowość załadunku oraz sygnalizować ewentualne nieprawidłowości w tym zakresie, toteż wprowadzona regulacja zawierająca szczegółowe i precyzyjne opisy sposobu mocowania ładunku w odniesieniu do poszczególnych rodzajów ładunku będzie w tym zakresie niezwykle pomocna. Przyczyni się również do zwiększenia bezpieczeństwa w ruchu drogowym oraz będzie stanowić punkt odniesienia podczas kontroli przeprowadzanej przez organy państwowe (ITD) czy też w przypadku sporu z podmiotem dokonującym załadunku.

Autor: Małgorzata Kosela-Rębowska, radca prawny, Grupa CHWP – Kancelaria Prawna Chałas i Wspólnicy

[column width=”1/5″ title=”undefined” title_type=”undefined” animation=”none” implicit=”true”]

[team_member name=”Małgorzata Kosela-Rębowska” position=”Associate” url=”” email=”mkosela@chwp.pl” phone=”+48 606 640 222″ picture=”http://www.chwp.pl/wp-content/uploads/2018/01/malgorzata_kosela.jpg” googleplus=”” linkedin=”” facebook=”” twitter=”” youtube=”” pinterest=”” lastfm=”” instagram=”” dribble=”” vimeo=””]

[/team_member]

[/column]

Konferencja – Technologie w transporcie w Łodzi

 

15 marca mec. Małgorzata Kosela-Rębowska wzięła udział w zorganizowanej w Łodzi konferencji dla przewoźników drogowych: Technologie w Transporcie – Transport drogowy w nowej gospodarce cyfrowej.

Wygłosiła wykład dotyczący nowych regulacji prawnych w zakresie sposobu przewozu ładunku. Omówiła w nim zmiany w prawie unijnym i polskim, a także odpowiedzialność za niewłaściwe mocowanie ładunku.

Konferencja została zorganizowana przez Truck & Business Polska w celu przedstawienia zmian najistotniejszych dla działania przewoźników działających na rynku europejskim, jak i krajowym oraz tego, jak w utrzymaniu hossy na rynku transportowym mogą pomóc między innymi nowe technologie, optymalizujące procesy działań, pozwalające zaoszczędzić na niepotrzebnych wydatkach, ułatwić zdobycie klientów.

Więcej na: https://www.konferencjedlatransportu.pl/