Zatrudnienie cudzoziemca spoza UE.

Zatrudnienie cudzoziemca spoza UE wymaga od pracodawcy spełnienia szeregu formalności, określonych w ustawie o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy z dnia 20 kwietnia 2004r. (tj. z dnia 9 kwietnia 2008 r., Dz.U. Nr 69, poz. 415) oraz rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2009 roku w sprawie wydania zezwolenia na pracę cudzoziemca (Dz. U. z 2009 roku Nr 16, poz. 84).

Zgodnie z przepisami istnieje 5 typów zezwoleń na pracę cudzoziemców na terytorium RP: typ A, typ B, typ C, typ D oraz typ E. Podstawowy typ A dotyczy sytuacji, gdy cudzoziemiec wykonuje pracę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie umowy z pracodawcą, którego siedziba, miejsce zamieszkania, oddział, zakład lub inna forma działalności znajduje się na terytorium RP. W taki przypadku pracodawca musi wystąpić o zezwolenie na pracę cudzoziemca do wojewody właściwego ze względu na swoją siedzibę lub miejsce zamieszkania. Należy pamiętać o tym, iż wysokość wynagrodzenia, która będzie określona w umowie z cudzoziemcem nie może być niższa od wynagrodzenia pracowników wykonujących pracę porównywalnego rodzaju lub na porównywalnym stanowisku. Dodatkowo konieczne jest uprzednie uzyskanie i załączenie do wniosku informacji od właściwego starosty o braku możliwości zaspokojenia potrzeb kadrowych pracodawcy w oparciu o rejestry bezrobotnych i poszukujących pracy lub o negatywnym wyniku rekrutacji organizowanej dla pracodawcy. Żeby uzyskać taką informację należy złożyć wraz z wnioskiem o jej wydanie krajową ofertę pracy we właściwym urzędzie pracy. Starosta wydaję informację, o której mowa, w terminie nie dłuższym niż 7 dni od dnia złożenia oferty w powiatowym urzędzie pracy, jeżeli z analizy rejestrów bezrobotnych i poszukujących pracy nie wynika możliwość zorganizowania rekrutacji lub nie dłuższym niż 14 dni od dnia złożenia oferty w przypadku organizowania rekrutacji wśród bezrobotnych i poszukujących pracy. Uzyskanie takiej informacji nie jest konieczne w przypadku gdy zawód, w którym cudzoziemiec ma wykonywać pracę lub rodzaj pracy znajduje się w ustalonym przez wojewodę wykazie zawodów i rodzajów pracy, w stosunku do których nie ma takiej konieczności. Dotyczy to zawódów poszukiwanych na lokalnym rynku pracy.

Do wniosku o wydanie zezwolenia na pracę cudzoziemca pracodawca musi też załączyć

a) aktualny na dzień składania wniosku odpis z Krajowego Rejestru Sądowego lub innego właściwego rejestru albo wyciąg z ewidencji działalności gospodarczej – w przypadku gdy podmiotem powierzającym wykonywanie pracy cudzoziemcowi jest osoba prawna, jednostka organizacyjna nieposiadająca osobowości prawnej lub podmiot prowadzący działalność gospodarczą,

b) kopię dowodu osobistego lub kopię wypełnionych stron z danymi z dokumentu podróży – w przypadku gdy podmiotem powierzającym wykonywanie pracy przez cudzoziemca jest osoba fizyczna,

c) kopię umowy spółki – w przypadku gdy podmiotem powierzającym wykonywanie pracy przez cudzoziemca jest spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w organizacji lub

d) kopie aktów notarialnych o zawiązaniu spółki – jeżeli podmiotem powierzającym wykonywanie pracy przez cudzoziemca jest spółka akcyjna w organizacji,

e) kopię wypełnionych stron z danymi z dokumentu podróży cudzoziemca, którego dotyczy wniosek,

a w przypadku jeśli odrębne przepisy uzależniają możliwość zajmowania określonego stanowiska, wykonywania danego zawodu lub prowadzenia innej działalności od uzyskania zgody właściwej instytucji:

f) kopię dokumentów potwierdzających wypełnienie przez cudzoziemca tych wymagań.

Opłata od wniosku wynosi 50 zł, w przypadku wniosku o zezwolenie na pracę na okres do 3 miesięcy i 100 zł, w przypadku wniosku o zezwolenie na pracę na okres powyżej 3 miesięcy.

Zezwolenie na pracę jest wydawane zasadniczo na czas określony, nie dłuższy niż 3 lata. Może być jednak przedłużane. Określa ono podmiot powierzający wykonywanie pracy przez cudzoziemca i stanowisko lub rodzaj pracy wykonywanej przez cudzoziemca oraz okres ważności zezwolenia. Jest wydawane w trzech egzemplarzach, z których dwa otrzymuje podmiot powierzający wykonywanie pracy cudzoziemcowi.

Czy poszkodowani praktykami ograniczającymi konkurencję wystąpią na drogę sądową?

Decyzje prezesa UOKiK dotyczące praktyk ograniczających konkurencję skłaniają do zadania pytania, czy przedsiębiorcy poszkodowani tymi praktykami mogą dochodzić należnego im odszkodowania na drodze sądowej? Prywatnoprawne stosowanie prawa konkurencji (private enforcement) może okazać się nowym i skutecznym modelem ochrony konkurencji w Polsce.

Najnowsze decyzje prezesa UOKiK dotyczące praktyk ograniczających konkurencję w tym decyzja dotycząca zmowy w ramach przetargu na odbiór i transport odpadów komunalnych w Białymstoku (RLU-38/2012), decyzja dotycząca porozumienia ograniczającego konkurencję zawartego przez 9 lubelskich szpitali (RLU-31/2012), a także decyzja dotycząca nadużywania pozycji dominującej przez spółkę PKP Cargo na krajowym rynku kolejowych przewozów towarowych (RWR-44/2012) wskazują na wzmożoną aktywność Urzędu w tropieniu praktyk ograniczających konkurencję. Konsekwencją złapania przedsiębiorcy na gorącym uczynku jest nie tylko kara finansowa, nierzadko bardzo dotkliwa dla przedsiębiorcy, ale także potencjalna odpowiedzialność odszkodowawcza.

Doktryna private enforcement 

Możliwość dochodzenia odszkodowania za szkodę antymonopolową dopuścił już w poprzednim stuleciu Europejski Trybunał Sprawiedliwości w sprawie Courage, potwierdzając ją w sprawie Manfredi. Trybunał uznał, że każdy podmiot poszkodowany umową lub zaniechaniem mogącym ograniczać lub zakłócać konkurencję może dochodzić z tego tytułu odszkodowania. Nieco dalej poszedł polski Sąd Najwyższy, który w 2006 roku wskazał, że sąd powszechny ma prawo dokonać samodzielnych ustaleń dotyczących stosowania praktyk ograniczających konkurencję przez pozwanego przedsiębiorcę, niezależnie od istnienia (lub nieistnienia) wcześniejszej decyzji Prezesa UOKiK.

Z dochodzeniem roszczeń na drodze procesu cywilnego warto jednak poczekać na decyzję UOKiK lub wyrok SOKiK.

Istnienie uprzedniej decyzji organu antymonopolowego lub orzeczenia SOKiK nie jest konieczne do dochodzenia odszkodowania, ale może okazać się niezwykle przydatne, chociażby z tej prostej przyczyny, że kluczowa część materiału dowodowego została już uprzednio zebrana przez organ lub sąd antymonopolowy. Dokumenty zebrane w toku postępowania administracyjnego lub sądowego mogą być wykorzystywane jako materiał dowodowy w postępowaniu cywilnym. Ponadto zgodnie z orzeczeniem Sądu Najwyższego wydanym w sprawie o sygnaturze akt III CZP 52/2008 ostateczna decyzja organu ochrony konkurencji i konsumentów stwierdzająca nadużycie pozycji dominującej jest wiążąca dla sądu cywilnego. Postępowania przed organami administracji lub sądami mogą jednak trwać, a w przypadku szkody antymonopolowej pamiętać należy o krótkim – 3 letnim terminie przedawnienia, który swój bieg zaczyna z momentem, gdy poszkodowany dowiedział się o szkodzie i o osobie obowiązanej do jej naprawienia.

Uwzględniając podstawy prawne dochodzenia roszczeń z tytułu szkody antymonopolowej, tak z odpowiednich przepisów Kodeksu cywilnego jak i ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji, wart odnotowania jest sposób wyliczenia szkody w takim procesie. Wskazanie wysokości szkody jest elementem niezbędnym pozwu o odszkodowanie. W przypadku szkody antymonopolowej dokładne jej wyliczenie częstokroć nawet dla sądu stanowi poważny problem praktyczny i prawny. Z pomocą przychodzą jednak przepisy procedury cywilnej dające sądowi instrument umożliwiający szacowanie wysokości szkody w sytuacji, w której jej dokładne wykazanie i obliczenie jest niemożliwe lub znacznie utrudnione.

Private enforcement na świecie

Prywatnoprawne zastosowanie prawa konkurencji największą popularnością i skutecznością cieszy się za oceanem, gdzie w około 90 % spraw związanych z praktykami ograniczającymi konkurencję podnoszone są roszczenia odszkodowawcze. W Europie doktryna private enforcement nie cieszy się już taką popularnością natomiast niewątpliwie widać w tym zakresie istotną poprawę lub ośmielenie orzeczeniami Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości. Z badań przeprowadzonych w 2004 roku przez Komisję Europejską wynika, że takich spraw do tamtego czasu zostało rozpoznanych około 60. W przyszłości należy się niewątpliwie spodziewać, że przedsiębiorcy poszkodowani praktykami ograniczającymi konkurencje na terenie Unii Europejskiej w tym w Polsce, coraz częściej będą sięgać po roszczenia odszkodowawcze oparte na doktrynie private enforcement.

Podsumowanie

Prywatnoprawny potencjał prawa antymonopolowego jest niewątpliwie instrumentem, który może zostać skutecznie wykorzystywany przeciwko nieuczciwym konkurentom. Mimo, że obowiązujący system prawny nie przewiduje aktualnie żadnych szczególnych przepisów dotyczących dochodzenia odszkodowania z tytułu szkody antymonopolowej, mając na uwadze konstytucyjną zasadę pełnej kompensaty szkód, nie można w aktualnym stanie prawnym wykluczyć możliwości dochodzenia odszkodowań na zasadach ogólnych wyrażonych w przepisach kodeksu cywilnego oraz na podstawie ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji.

Bacznie należy zatem przyglądać się kolejnym decyzjom Prezesa UOKiK, wyrokom SOKiK i ETS bowiem niewątpliwie w ciągu najbliższego czasu aktywność przedsiębiorców działających na polskim rynku nie będzie ograniczała się wyłącznie do składania zawiadomień do UOKiK, ale będzie przejawiała się aktywną postawą procesową zmierzającą do uzyskania kompensaty szkody antymonopolowej poniesionej na skutek bądź zmowy cenowej lub przetargowej lub w końcu nadużyciem pozycji dominującej.

Nowe zasady dla wiz wjazdowych w Kazachstanie.

W Kazachstanie obowiązują nowe zasady skrócenia oraz wydłużenia okresu ważności wiz wjazdowych. Przy ich formułowaniu wzorowano się na praktyce innych państw. Odtąd wizy w Kazachstanie będą miały odmienną klasyfikację (A, B, C, D).

Najczęściej stosowane wizy i ich okres ważności to:

1) wizy turystyczne (F1) oraz biznesowe (D1) wydawane w celu uczestnictwa w konferencjach oraz seminariach – mogą być przyznawane na łączny okres nieprzekraczający 90 dni wraz z pozwoleniem na pobyt w Kazachstanie – na okres nie dłuższy niż 30 dni w przypadku każdorazowej wizyty w Kazachstanie;

2) wizy biznesowe (D2) wydawane dla celów podróży służbowych – mogą być wydawane wielokrotnie na okres do jednego roku wraz z pozwoleniem na pobyt na okres nieprzekraczający 60 dni w ciągu 180 dni.

Posted in Bez kategorii

Nowe zasady określania minimalnej wysokości gwarancji bankowych i ubezpieczeniowych na rynku usług turystycznych.

Rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 29 kwietnia 2013 roku w sprawie minimalnej wysokości sumy gwarancji bankowej lub ubezpieczeniowej wymaganej w związku z działalnością wykonywaną przez organizatorów turystyki i pośredników turystycznych (dalej jako: Rozporządzenie), które weszło w życie 14 maja 2013 roku, stanowi odpowiedź na wydarzenia ubiegłorocznego sezonu wakacyjnego podczas którego wiele firm turystycznych niespodziewanie złożyło wnioski o ogłoszenie upadłości pozostawiając swoich klientów poza granicami Rzeczpospolitej Polskiej. Dotychczasowa wysokość gwarancji bankowych nie wystarczała na pokrycie wszystkich kosztów związanych z zapewnieniem polskim obywatelom szybkiego i bezpiecznego powrotu do kraju.

Rozporządzenie określa minimalną wysokość gwarancji bankowej i ubezpieczeniowej z umów związanych ze świadczeniem usług turystycznych, które zdefiniowane zostały szczegółowo w ustawie z dnia 29 sierpnia 1997 r. o usługach turystycznych. Ustawodawca w treści Rozporządzenia wyodrębnił cztery podstawowe zakresy wykonywanej działalności gospodarczej związanej z organizowaniem imprez turystycznych lub pośredniczeniem w zawieraniu takich umów, stosując przy tym wyróżnieniu kryterium wysokości kosztów z jakimi należałoby się liczyć w przypadku powstania potrzeby sprowadzenia klientów z powrotem do kraju. W szczególności ustawodawca posłużył się kryterium terytorialnym dzieląc państwa na europejskie, pozaeuropejskie i te mające granicę lądową z Polską. Ponadto istotne znaczenie przy zastosowaniu tego podziału miał również środek transportu w tym w szczególności to czy jest to transport lotniczy, czy też inny.

Co do zasady za podstawę określenia minimalnej wysokości gwarancji bankowej lub ubezpieczeniowej ustawodawca przyjął deklarowaną przez organizatora imprez turystycznych lub pośrednika wysokość rocznego przychodu, przy czym wysokość ta nie może być niższa niż wysokość przychodu osiągnięta w roku poprzedzającym zawarcie umowy. Jeżeli określony przedsiębiorca w ramach swojego wachlarza usług oferuje również inne niż związane z organizowaniem turystyki świadczenia, wówczas podstawą określenia wysokości jego deklarowanego przychodu, będzie wyłącznie przychód osiągany z tytułu organizowania imprez turystycznych lub pośredniczenie w ich organizowaniu.

Wysokość minimalnej sumy gwarancyjnej dla przedsiębiorców działających już na rynku została określona w przedziale od 3 do 20 % przychodu. Ustawodawca określając procentowo minimalną wysokość sumy gwarancyjnej każdorazowo zastrzegł kwotowo jej minimalną wysokość. W sumie ustawodawca ustalił 12 różnych wysokości minimalnej sumy gwarancyjnej uwzględniając ww. podział zakresu działalności, w tym zakres terytorialny organizowanych imprez turystycznych oraz wykorzystywany środek transportu. Istotne znaczenie przy określaniu wysokości sumy gwarancyjnej miała również okoliczność pobierania przez przedsiębiorców przedpłat oraz ich wysokość i termin. Tym samym najniższą bo jako 3% wysokość deklarowanego przychodu określono minimalną wysokość gwarancji bankowej lub ubezpieczeniowej przedsiębiorców niepobierających przedpłat lub pobierających przedpłaty w terminie do 30 dni przed dniem rozpoczęcia imprezy, które to imprezy będą miały miejsce na terytorium mającym lądową granicę z Rzeczpospolitą Polską. Najwyższa bo 20 % wysokość deklarowanego przychodu wynosi minimalna suma gwarancyjna przedsiębiorców organizujących imprezy w państwach europejskich i pozaeuropejskich z wykorzystaniem transportu lotniczego, którzy to przedsiębiorcy pobierają przedpłaty w wysokości powyżej 30% ceny imprezy w terminie powyżej 180 dni przed dniem rozpoczęcia imprezy.

Warto zaznaczyć, że dla nowych przedsiębiorców, dla których nie można było znaleźć stosownej podstawy deklarowanego przychodu ustawodawca określił kwotowo minimalną wysokość gwarancji bankowej lub ubezpieczeniowej w przedziale – w zależności o specyfiki organizowanych imprez – od 7500 euro do 250 000 euro.

Kierunek wprowadzonych zmian należy uznać za słuszny jako gwarantujący klientom biur podróży wyższy komfort i zaufanie w korzystaniu z usług turystycznych a interesowi fiskalnemu Skarbu Państwa obniżenie ryzyka ponoszenia dodatkowych kosztów związanych ze sprowadzaniem obywateli polskich z zagranicznych wakacji oraz zwrot kwot wpłaconych tytułem przedpłaty.

Dotychczasowe przepisy regulujące omawiane zagadnienie były niezgodne z art. 7 dyrektywy 90/314 w sprawie zorganizowanych podróży, wakacji i wycieczek. Jednak również na gruncie Rozporządzenia pojawiają się głosy co do tego, że określone w jego treści wysokości minimalne sumy gwarancji bankowych lub ubezpieczeniowych mogą okazać się niewystarczające do zaspokojenia roszczeń klientów biur podróży. Ustalenie minimalnych sum gwarancji bankowej lub ubezpieczeniowej na zbyt niskim poziomie może rodzić zarzuty niezgodności tych przepisów z prawem Unii Europejskiej. Skutkiem nieprawidłowej implementacji art. 7 dyrektywy 90/314 może być ostatecznie odpowiedzialność Skarbu Państwa.

Na marginesie należy zaznaczyć, że potrzeba dostosowania obowiązujących przepisów do art. 7 dyrektywy 90/314 nie pojawiła się wczoraj. Od paru lat mieliśmy liczne sytuacje kryzysowe, w których klienci upadających biur podróży mieli problemy z powrotem do kraju. Krytycznie należy zatem ocenić długotrwały proces tworzenia wprowadzanych obecnie rozwiązań. Zaznaczyć w tym miejscu należy również, że przepisy Rozporządzenia stosuje się do umów gwarancji bankowej lub ubezpieczeniowej zawartych od dnia wejścia w życie Rozporządzenia. Oznacza to, że ma ono zastosowanie wyłącznie do umów gwarancyjnych zawartych po dniu 14 maja 2013 roku. Tym samym może się okazać, że dobrodziejstwo wprowadzonych zmian będzie miało realny wpływ na zabezpieczenie interesów konsumentów i interesu fiskalnego Skarbu Państwa dopiero w kolejnych latach, jeżeli okaże się, że umowy gwarancji bankowej lub ubezpieczeniowej zostały już przez organizatorów turystyki zawarte na poprzednio obowiązujących zasadach. W tym zakresie również krytycznie należy ocenić praktykę ustawodawcy polegającą na braku wyraźnego określenia skutków wprowadzenia nowych przepisów na ważność i tym samym skuteczność zawartych pod rządami poprzednich przepisów umów gwarancji bankowych i ubezpieczeniowych.

Jakie korzyści dla inwestora polskiego oferuje kazachstańska branża budowlana?

W związku z kryzysem światowym w Europie coraz większą popularnością cieszą się kraje wschodnie, w tym Kazachstan. Jest to interesujący kraj dla rozwoju biznesu budowlanego. W Kazachstanie jak również w pozostałych krajach byłego Związku Radzieckiego w budżecie państwowym przewidziane są duże środki na budowę mieszkań, przedsiębiorstw i zakładów. Jest dynamicznie rozwijającym się krajem, chętnym na przyjęcie nowych technologii i innowacyjnych rozwiązań w różnych dziedzinach gospodarki, w tym z zakresu budownictwa.

Spółka z o.o. czy filia?

Rozważając prowadzenie działalności budowlanej w Kazachstanie, inwestor zagraniczny powinien w pierwszej kolejności dokonać wyboru formy prowadzenia takiej działalności. Przykładowo, inwestor nie będący rezydentem Kazachstanu po upływie 3 lat od dnia rejestracji jego kazachstańskiej spółki w organach podatkowych Kazachstanu może otrzymać dywidendę bez obowiązku zapłaty podatku z tego tytułu. Ponadto taka forma działalności biznesowej pozwoli zaoszczędzić 5% wartości wypłacanych na rzecz dywidend. Pod względem podatkowym korzystniejsza jest zatem rejestracja w Kazachstanie spółki z ograniczoną odpowiedzialnością zamiast filii. Filia bowiem, zgodnie z postanowieniami Kodeksu Cywilnego Kazachstanu nie ma osobowości prawnej. Pewną korzyścią płynącą z utworzenia tego rodzaju podmiotu jest brak konieczności uzyskania przez osobę nim zarządzającą (dyrektora) nie będącą rezydentem Kazachstanu pozwolenia na pracę. Jednak z punktu widzenia opodatkowania w przypadku fili w Kazachstanie powstaje dodatkowo obowiązek zapłaty podatku dochodowego w wysokości 15%.

Jak zaoszczędzić na podatku VAT?

Dla inwestora zagranicznego korzystniejsza pod względem podatkowym jest inwestycja budowy lokali użytkowych (np. wygrana w przetargu). Zgodnie z przepisami Kodeksu Podatkowego Republiki Kazachstan budowa zespołów mieszkaniowych nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT, zatem wydawać by się mogło, że jest to korzystne rozwiązanie dla inwestorów zagranicznych. W rzeczywistości jednak wspomniane wyżej przepisy nie pozwalają na odliczenie podatku VAT. Problem w tym, iż należna kwota podatku VAT, którą firma budowlana musi zapłacić do budżetu państwa obliczana jest w następujący sposób: kwota podatku VAT odprowadzana do budżetu państwa stanowi różnicę: 1) kwoty podatku VAT (12% zgodnie z danymi z 2013r.) z tytułu zakupu towarów i usług (oddzielna pozycja w rachunku dostawcy materiałów i usług) oraz 2) kwoty podatku VAT (12% zgodnie z danymi z 2013r.) od wartości sprzedanych towarów, tzn. gotowego obiektu budowlanego. Jak wynika z powyższego, w przypadku przedłużającej się inwestycji budowlanej , podatek VAT od materiałów i usług kumuluje się i nie podlega odliczeniu.

W odróżnieniu od budownictwa mieszkaniowego, inwestycje w zakresie budowy lokali użytkowych, podatek VAT od zakupionych towarów i usług można zaliczyć do kosztów i zmniejszyć tym samym kwotę należnego podatku VAT, który firma budowlana będzie musiała odprowadzić do budżetu państwa po sprzedaży obiektu budowlanego.

By lepiej zobrazować tę zależność posłużmy się przykładem. Załóżmy, że koszt całkowity budowy lokali użytkowych w Kazachstanie kształtuje się na poziomie 200 000 euro. Firma budowlana zapłaciła jednocześnie dostawcom 12% wartości prac i materiałów, tj. 24 000 euro (12% od 200 000 euro). Po zakończeniu budowy obiektu budowlanego przez daną firmę i jego sprzedaży, przykładowo, za kwotę 250 000 euro w tym VAT, okazuje się, że kwota podatku VAT zapłacona przez nabywcę obiektu budowlanego wyniesie 30 000 euro (12% od 250 000 euro). W świetle powyższego firma budowlana odprowadzi do budżetu państwa podatek VAT w wysokości 6000 euro zgodnie z poniższym obliczeniem:

30000 euro (VAT zapłacony przez nabywcę gotowego obiektu budowlanego) – 24 000 euro (VAT zapłacony dostawcom przez firmę budowlaną) = 6 000 euro.

Zatem, jak wynika z powyższego, budowa lokali użytkowych w Kazachstanie pozwala na zmniejszenie kwoty należnego podatku VAT w przypadku działalności w sferze takiego właśnie budownictwa, jak wspomniano w powyższym przykładzie – do 6000 euro, przyjmując wartość sprzedaży lokalu użytkowego – 250 000 euro. W przypadku budownictwa mieszkalnego podatek VAT z tytułu nabywanych towarów i usług zwiększa koszty budowy, co w efekcie podnosi cenę gotowego obiektu budowlanego, a podatek VAT podlega odliczeniu.

Jakie są korzystne formy finansowania inwestycji w branży budowlanej?

Spośród najbardziej rozpowszechnionych modeli najchętniej wybierane są dwie formy finansowania kazachstańskich firm budowlanych. Po utworzeniu spółki oraz otwarciu rachunku bankowego przedsiębiorca może otrzymać nieoprocentowaną pożyczkę od firmy zagranicznej zarejestrowanej zarówno w Polsce, jak i innych krajach. Główną korzyścią wypływającą z takiej transakcji jest to, że uzyskane środki uznawane są za zobowiązanie kazachstańskiej spółki wobec wierzyciela, nie zaś za dochód, wskutek czego środki te nie podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym.

Drugi model polega na zwiększeniu kapitału zakładowego spółki z uzyskanej bezzwrotnej nieodpłatnej pomocy finansowej. Zgodnie z przepisami kazachstańskiego kodeksu podatkowego podobna transakcja zwolniona jest z opodatkowania. Przyznane środki będą jednak w świetle przepisów podatkowych uznane za dochód spółki kazachstańskiej. Niewątpliwą korzyścią takiej transakcji jest jednak bezzwrotne pozyskanie środków z inwestycji w spółkę kazachstańską, tzn. w celu zwiększenia kapitału zakładowego.

Jakie zachęty podatkowe oferuje firmom Konwencja o unikaniu podwójnego opodatkowania podpisana przez Polskę oraz Kazachstan?

W przypadku udzielenia spółce kazachstańskiej pożyczki przez podmiot zagraniczny zarejestrowany w Polsce, przy spłacie kwoty głównej oraz naliczonych odsetek z tytułu udzielonego kredytu, spółka kazachstańska oraz jej wierzyciel – spółka polska – mogą zastosować postanowienia Konwencji o unikaniu podwójnego opodatkowania z 1994 roku. Zazwyczaj w przypadku dochodu z tytułu udzielenia pożyczki w Kazachstanie, dochód nierezydenta podlega opodatkowaniu podatkiem w wysokości 20% od kwoty naliczonych odsetek.

Zgodnie z art. 11 Konwencji o unikaniu podwójnego opodatkowania podatek od odsetek z tytułu udzielonego przez polską spółkę kredytu nie przekracza 10% w przypadku, gdy podmiot polski nie tworzy na terytorium Kazachstanu stałej jednostki. W przypadku zatem zastosowania postanowień Konwencji kwota podatku od odsetek ulega zmniejszeniu z 20% do 10%.

Nieograniczona odpowiedzialność w spółce z ograniczoną odpowiedzialnością.

Jedną z podstawowych zasad instytucji spółki z ograniczoną odpowiedzialnością jest zasada nie odpowiadania za zobowiązania spółki. Odnosi się ona do wspólników, członków rady nadzorczej oraz komisji rewizyjnej. Ustawodawca w przepisach k.s.h. przewidział od tej zasady istotne odstępstwo w stosunku do osób wchodzących w skład zarządu.

Zgodnie z art. 299 par. 1 k.s.h., jeżeli egzekucja przeciwko spółce okaże się bezskuteczna członkowie zarządu za zobowiązania spółki odpowiadają solidarnie. Podstawą tak określonej odpowiedzialności jest po pierwsze pełnienie funkcji członka zarządu. Należy jednak zaznaczyć, iż miarodajną w tym względzie jest chwila faktycznego powołania na członka zarządu, nie zaś formalne zgłoszenie do rejestru przedsiębiorców. Po drugie odpowiedzialność osobista członków zarządu za zobowiązania spółki z ograniczoną odpowiedzialnością zachodzi w sytuacji, gdy egzekucja przeprowadzona przez wierzycieli przeciwko spółce okaże się bezskuteczna. Wierzyciel spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, który dochodzi swego roszczenia przeciw członkom jej zarządu nie musi jednak wykazać, że wyczerpał wszystkie możliwe sposoby egzekucji, wystarczy jeżeli jeden ze sposobów egzekucji okazał się bezskutecznym.

Odpowiedzialność przewidziana przez przepis art. 299 k.s.h. jest odpowiedzialnością osobistą, nieograniczoną i solidarną. Pod pojęciem odpowiedzialności osobistej rozumieć należy, że wierzyciel może skierować egzekucję do majątku osobistego członka zarządu w celu zaspokojenia roszczeń, które ma w stosunku do spółki, gdy nie mógł się skutecznie zaspokoić z jej majątku. Odpowiedzialność ta jest nieograniczona, co oznacza, że granicę odpowiedzialności członków zarządu wyznacza wysokość zobowiązania spółki. Solidarność odpowiedzialności stanowi natomiast o tym, że istnieje ona między członkami zarządu, a nie ze spółką.

Członek zarządu może się uwolnić od powyższej odpowiedzialności, jeśli wykaże ziszczenie się przynajmniej jednej z trzech przesłanek przewidzianych w art. 299 § 2 k.s.h. Pierwszą z nich jest wskazanie, iż we właściwym czasie zgłoszono wniosek o ogłoszenie upadłości lub wszczęto postępowanie układowe, przy czym konieczne jest rzeczywiste wszczęcie postępowania, co nie będzie miało miejsca w przypadku zwrócenia wniosku czy jego odrzucenia przez sąd. Nadto członek zarządu może uwolnić się od odpowiedzialności, jeżeli udowodni, że niezgłoszenie upadłości oraz niewszczęcie postępowania układowego nie nastąpiło z jego winy – przesłanka ta, w odróżnieniu od poprzedniej, uwalnia tylko tego członka zarządu, któremu winy nie można przypisać.

Ostatnią podstawą dającą członkowi zarządu możliwość zwolnienia się z odpowiedzialności jest wykazanie, że wierzyciel w związku z niedopełnieniem obowiązków związanych z wszczęciem postępowania upadłościowego nie poniósł szkody.

Reasumując należy wskazać, iż pociągnięcie członków zarządu spółki do odpowiedzialności określonej w art. 299 k.s.h. wymaga wytoczenia przeciwko nim odrębnego powództwa.

Jakie zmiany nastąpią po wejściu w życie zmodernizowanego kodeksu celnego?

Do dnia 24 czerwca 2013 roku zmodernizowany kodeks celny ustanowiony Rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 450/2008 z dnia 23 kwietnia 2008 roku (Dz.U. L 145 z 4.6.2008, str. 1—64) winien zastąpić wspólnotowy kodeks celny (wspólnotowy kodeks celny ustanowiony Rozporządzeniem Rady (EWG) Nr 2913/92 z dnia 12 października 1992 roku (Dz.U. L 302, 19.10.1992, p.1 ze zm.). Oznacza to również zmiany w procedurach celnych.

Zmodernizowany kodeks celny (z.k.c.) przynosi szereg zmian odnośnie procedur celnych. W większości jednak chodzi raczej o uporządkowanie i zapewnienie większej spójności regulacjom, które już znalazły swoje miejsce w dotychczasowym wspólnotowym kodeksie celnym (w.k.c.). Dokonywanie zgłoszeń, składanie deklaracji i przetwarzanie danych w formie elektronicznej jest regułą zarówno obecnie, jak i na gruncie z.k.c. Została w nim wyraźnie uregulowana kwestia zasad mających zastosowanie w przypadkach, gdy organy celne dokonują zniszczenia towarów lub dysponują nimi w inny sposób, co uprzednio regulowały zapisy na szczeblu krajowym. Z.k.c. ustanawia wspólne i w zamierzeniu proste zasady w odniesieniu do procedur specjalnych, którymi zgodnie z kodeksem są tranzyt, składowanie, szczególne przeznaczenie, przetwarzanie. W tym celu właśnie pojęcie procedur specjalnych zostało wprowadzone do z.k.c. Pozostałe procedury to dopuszczenie do swobodnego obrotu oraz wywóz. Ułatwione zostało wydawanie pozwoleń dla kilku procedur specjalnych objętych jednym zabezpieczeniem w jednym urzędzie celnym, jak też zasady odnoszące się do powstającego w tych sytuacjach długu celnego. Wycena towarów objętych procedurą specjalną lub wytworzonych z nich produktów dokonywana jest w chwili powstania wspomnianego długu celnego. W ekonomicznie uzasadnionych przypadkach wycena towarów jest również możliwa w chwili obejmowania ich procedurą specjalną. Umieszczanie towarów w wolnych obszarach celnych, zgodnie z z.k.c., odmiennie niż to miało miejsce w w.k.c. stało się procedurą celną. W tym przypadku towary podlegają kontroli celnej w ramach wprowadzenia oraz ewidencji. W związku z faktem, że zamiar powrotnego wywozu nie jest już konieczny procedura uszlachetniania czynnego w systemie zawieszeń została połączona w z.k.c. z przetwarzaniem pod kontrolą celną, a procedura uszlachetniania czynnego w systemie ceł zwrotnych została zlikwidowana. Pojedyncza procedura uszlachetniania czynnego obejmuje w tej sytuacji również zniszczenie, z wyjątkiem przypadków, gdy jest ono przeprowadzane przez organy celne lub pod ich dozorem. Dodatkowo środki bezpieczeństwa stosowane w odniesieniu do towarów wspólnotowych wyprowadzanych z obszaru celnego Wspólnoty mają także zastosowanie do powrotnego wywozu towarów niewspólnotowych. Reguły odnoszące się do procedur specjalnych uregulowanych w z.k.c., mają umożliwiać wykorzystanie jednego, generalnego, zabezpieczenia dla wszystkich rodzajów procedur specjalnych oraz objęcie nim wielu transakcji. Na uwagę zasługuje też fakt, iż z.k.c. nie wyróżnia już pojęcia przeznaczenia celnego, co wynika z faktu, że dopuszczalne przeznaczenia celne zostały połączone z odpowiednimi procedurami celnymi.