Chałas wśród 100 najcenniejszych firm Newsweeka

Najbardziej wartościowe przedsiębiorstwa walczyły o prestiżowe statuetki podczas VI edycji rankingu Newsweeka „100 najcenniejszych firm w Polsce”. Gala oraz Kongres odbyły się 27 kwietnia. Wśród zaproszonych gości honorowych, takich jak: Minister Skarbu Państwa, Aleksander Grad, Prezes Pekao SA, Jan Krzysztof Bielecki, jako ekspert panelu dyskusyjnego wystąpił mecenas Jarosław Chałas.

Przed ogłoszeniem wyników redaktor naczelny Newsweeka, Michał Kobosko poprowadził panel dyskusyjny na temat: „Spółka Skarbu Państwa – relikt przeszłości czy nowoczesne przedsiębiorstwo”. Aktywną rolę eksperta i radcy prawnego pełnił mecenas Jarosław Chałas, którego oryginalne spojrzenie w kwestii głównego tematu ożywiło dyskusję przedstawicieli najcenniejszych firm w Polsce. Kancelaria Prawna Chałas i Wspólnicy w swej długoletniej działalności posiada szereg doświadczeń i udokumentowanych sukcesów we współpracy między innymi ze spółkami o kapitale państwowym, również zagranicznymi.

Najnowsza edycja rankingu Newsweeka przygotowana została w oparciu o badania prestiżowej agencji AT Kearney.

Jedyna kancelaria prawna wyróżniona Medalem Europejskim.

Chałas i Wspólnicy jako jedyna kancelaria prawna otrzymała prestiżowe wyróżnienie – Medal Europejski. Nagrodę w kategorii „Usługi” przyznała jedna z najważniejszych w Unii Europejskiej instytucji dla przedsiębiorców – Europejski Komitet Ekonomiczno-Społeczny wraz Urzędem Komitetu Integracji Europejskiej i Business Centre Club, będącymi jednocześnie inicjatorami tego wydarzenia. W imieniu zespołu kancelarii, Medal Europejski odebrał Jarosław Chałas, Partner Zarządzający.

Medal Europejski wręczany jest od osiemnastu lat. Ideą przedsięwzięcia jest promowanie przykładów firm, dbających o nieustanny rozwój i podnoszenie jakości usług.

Posted in Bez kategorii

Chałas i Wspólnicy o współpracy polsko – ukraińskiej

Mecenas Jarosław Chałas, Partner Zarządzający Kancelarii Prawnej Chałas i Wspólnicy, wniósł aktywny wkład w odbywającej się w dniach 22-24 kwietnia 2009 międzynarodowej konferencji Baltic Business Forum Ukraine – New Opportunities.

Wydarzenie to, zorganizowane przez Polsko-Ukraińską Izbę Gospodarczą, odbywające się jednocześnie w dwóch krajach – w Polsce i w Niemczech, poświęcone było międzynarodowej dyskusji o Ukrainie jako wiarygodnym partnerze i rozwijającym się dynamicznie rynku o dużym potencjale gospodarczym. Ideą konferencji było nadanie impulsu wymianie gospodarczej pomiędzy wschodem i zachodem Europy. Konferencję uświetnili swoją obecnością, między innymi: Waldemar Pawlak – Wicepremier, Minister Gospodarki RP, Hryhorij Nemyria – Wicepremier Ukrainy, Danuta Hübner – Komisarz UE ds. Polityki Regionalnej i wielu innych znakomitych gości.

Mecenas Chałas uczestniczył w dwóch sesjach branżowych, poświęconych tematom: „Otoczenie działalności biznesowej” oraz „Bezpieczeństwo obrotu gospodarczego”, w których omówił między innymi znaczenie zmian prawnych dla ułatwienia wymiany gospodarczej między Europą a Ukrainą. W kwestii otoczenia działalności biznesowej debatował między innymi z Leonidem Jefimenko, Wiceministrem Sprawiedliwości Ukrainy.

Posted in Bez kategorii

Kolejne wyróżnienie dla kancelarii Chałas i Wspólnicy

Srebrnym Godłem Quality International 2009 nagrodzono Kancelarię Prawną Chałas i Wspólnicy za oferowanie usług prawnych najwyższej jakości. To kolejne w tym miesiącu wyróżnienie dla spółki kierowanej przez mecenasa Chałasa, co potwierdza wysokie aspiracje kancelarii i nieustanne podnoszenie poziomu świadczonych usług.

Organizatorem konkursu jest redakcja Forum Biznesu – dodatku do Gazety Prawnej, a patronat sprawują: Ministerstwo Rozwoju Regionalnego, Klub Polskie Forum ISO i Polska Agencja Rozwoju Przedsiębiorczości. Kapituła, w skład której weszli organizatorzy oraz patroni Konkursu wyłoniła najlepszych spośród zaszczytnego grona firm pretendujących do nagrody.

Posted in Bez kategorii

Maja Czarzasty przyjęta do Polskiego Towarzystwa Nukleonicznego oraz European Nuclear Society

Maja Czarzasty, ekspert z Departamentu Energetycznego Kancelarii Prawnej Chałas i Wspólnicy została członkiem Polskiego Towarzystwa Nukleonicznego oraz European Nuclear Society. Polskie Towarzystwo Nukleoniczne zostało założone w 1991 r. Celem Towarzystwa jest wspieranie rozwoju nauk i technik jądrowych w Polsce. Głównym przedmiotem jego zainteresowania jest zastosowanie zjawisk, procesów i technik jądrowych w rozwoju przemysłu, rolnictwa, konserwacji żywności, a także w ochronie zdrowia oraz środowiska naturalnego. PTN należy z kolei do European Nuclear Society, założonej w 1975 roku federacji Towarzystw Nukleonicznych z 24 krajów. Celem tej organizacji jest promocja i przyczynianie się do rozwoju nauk ścisłych i inżynierii w dziedzinie pokojowego wykorzystania energii jądrowej.
Maja Czarzasty od dawna interesuje się problematyką energetyki jądrowej i jej zastosowania w Polsce. Obecnie pracuje nad publikacjami na temat zmian prawa atomowego, którego nowelizacja przewidywana jest w niedługim czasie.

Barycki i Pelc ekspertami podczas konferencji farmaceutycznej

Prawnicy kancelarii Chałas i Wspólnicy, Marcin Barycki, rzecznik patentowy oraz Rafał Pelc, radca prawny, szef Departamentu Prawa Farmaceutycznego zostali zaproszeni w charakterze ekspertów na konferencję, skupiającą najważniejszych przedstawicieli branży farmaceutycznej. Tematem prelekcji, która odbyła się 2 kwietnia w Warszawie były prawne aspekty patentu, wyłączności danych oraz wyłączności rynkowej.

Pierwszy z ekspertów, Marcin Barycki, wygłosił wykład pt. „Wyczerpanie praw własności przemysłowej a import równoległy produktów leczniczych”. Jego celem było przedstawienie zasad funkcjonowania importu równoległego leków oraz związanych z tym zagadnień, występujących na styku zasady swobody przepływu towarów i ochrony własności przemysłowej.

Z kolei radca prawny Rafał Pelc przedstawił uczestnikom konferencji wielowątkową prezentację poświęconą dostępowi do dokumentacji produktu leczniczego w świetle polskiego prawa. Prezentacja oparta była zarówno na przedstawieniu teoretycznej strony tematu – wskazania zakresu obowiązujących przepisów prawnych, orzecznictwa sądów administracyjnych, jak i praktycznych problemów, które mogą się pojawić podczas próby uzyskania dostępu do dokumentacji produktu leczniczego przez dany podmiot.

Posted in Bez kategorii

Warto budować renomę znaku towarowego.

Renomę znaków towarowych tworzy się w działach sprzedaży, promocji i marketingu. Aby skutecznie ją budować należy mieć rozłożony na lata plan zarządzania portfelem własnych znaków towarowych.

O sukcesie przedsiębiorstwa decydują konsumenci. Firmy konkurując ze sobą, opracowują oferty produktów bardziej korzystne dla klientów niż te, które mogą zaproponować konkurenci. Wydawać by się mogło, że samo zdefiniowanie potrzeb klientów, wybranie odpowiednich cech produktów oraz znalezienie korzyści wystarczy, by firma skutecznie sprzedawała swoje towary. Nic bardziej mylnego. Każdy z przedsiębiorców wie, że stwierdzenie B. Franklina: „Zrób tylko znakomitą łapkę na myszy, a świat sam znajdzie drogę do twoich drzwi” nie sprawdza się w obecnej gospodarce. Dzisiaj, aby produkt stał się wyjątkowy, przedsiębiorca musi skutecznie wpłynąć na percepcję konsumentów. Renomowany znak towarowy może okazać się niezwykle skutecznym elementem tego wpływu. W literaturze biznesowej uważa się, że elementem kluczowym każdej sprzedaży jest korzyść, jaką otrzymuje konsument po nabyciu towaru. Analizując jednak aspekt nabywania odzieży, na której widnieje renomowany znak towarowy, łatwo zauważyć, że motywem zakupu nie są tylko korzyści wynikające z jakości, czy wizualnej atrakcyjności towaru, lecz rozmaite emocje, jakie towarzyszą konsumentowi, gdy używa on takiego produktu. Dlatego warto przy opracowywaniu planów marketingowych, sprzedażowych i promocyjnych przedsiębiorstwa mieć na uwadze konieczność włączenia do nich elementów zarządzania znakami towarowymi. Każdy przedstawiciel handlowy oprócz opanowanych technik sprzedaży, powinien mieć niezbędną wiedzę dotycząca znaków towarowych firmy i podczas rozmów handlowych z klientami budować w ich umysłach renomę znaków, zwłaszcza, że może być to element decydujący o zawarciu kontraktu handlowego. Budowie renomy pomaga prawo. W myśl przepisów Ustawy prawo własności przemysłowej, naruszenie prawa ochronnego na znak towarowy polega na bezprawnym używaniu w obrocie gospodarczym znaku identycznego lub podobnego do renomowanego, zarejestrowanego w odniesieniu do jakichkolwiek towarów, jeżeli takie używanie może przynieść używającemu nienależną korzyść lub być szkodliwe dla odróżniającego charakteru bądź renomy znaku wcześniejszego. Prawnym punktem odniesienia może być także Ustawa o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji, w której definiuje się czyn nieuczciwej konkurencji, jako działanie sprzeczne z prawem lub dobrymi obyczajami, jeżeli zagraża lub narusza interes innego przedsiębiorcy lub klienta. Ochrona renomowanych znaków towarowych na podstawie tego przepisu ma miejsce, przede wszystkim w wypadku pasożytnictwa, kiedy inny przedsiębiorca wykorzystuje renomę do promocji własnych znaków, ograniczając w ten sposób koszty promocji i reklamy oraz w sytuacji tzw. „rozcieńczania renomy”, gdy w skutek działań naruszyciela renomowany znak towarowy traci indywidualność. Wspomnieć także należy o możliwości dochodzenia prawa na podstawie Kodeksu cywilnego oraz wysunięcia roszczeń z tytułu prawa autorskiego. Nie ulega wątpliwości, że każdy przedsiębiorca powinien jak najszybciej rozpocząć budowę renomy własnego oznaczenia. Historia ostatnich lat pokazuje, że renomowany znak towarowy stanowić może jeden z najważniejszych elementów wartości firmy, pomimo, że obecnie nie zajmuje istotnego miejsca w oficjalnych bilansach. Zadanie to nabiera szczególnego znaczenia zwłaszcza w kontekście obecnego spowolnienia gospodarczego, gdy w dobie oszczędności warto wykorzystać wszelkie metody, skuteczne do zwiększenia sprzedaży. Na zakończenie warto dodać, że budowanie renomy znaków towarowych to zadanie czasochłonne i przeznaczone dla profesjonalistów. Niewielu jednak przedsiębiorców wie, że pierwszy etap tego zadania już wykonało, poprzez uzyskanie prawa ochronnego na znak towarowy, w skutek decyzji Urzędu Patentowego. Teraz ważne: są plan i konsekwencja w działaniu.

Nowelizacja ustawy o rachunkowości a nowe obowiązki członków rady nadzorczej oraz innych organów nadzorujących.

Nowelizacją z 2008 roku , (Dz.U. z 2008r. nr 63 poz. 393) zmieniona została ustawa o rachunkowości (Dz. U. z 2002 r. Nr 76, poz. 694, z późn. zm.). Zabieg ten miał na celu m.in. dostosowanie polskich norm prawnych do uregulowań dyrektywy 2006/46/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 14 czerwca 2006r. (jak wiadomo dyrektywa wiąże państwo członkowskie co do celów jakie mają zostać osiągnięte, pozostawiając mu niejako swobodę w zakresie konkretnych rozwiązań) oraz do ustawodawstwa krajowego. Większość poprawek weszła w życie z dniem 1 stycznia 2009r., jednak pewna ich część stała się obowiązująca już w maju 2008 roku, i po raz pierwszy ma zastosowanie do sprawozdań finansowych za rok obrotowy rozpoczynający się w roku 2008. W tej drugiej grupie znajdują się m.in. przepisy zwiększające zakres obowiązków członków rad nadzorczych oraz innych organów nadzorujących. Dodany art. 4a wprowadził duże zmiany dotyczące sytuacji członków rady nadzorczej lub innego organu nadzorującego jednostek objętych ustawą o rachunkowości, nakładając na nich nowe zadania i ustalając sankcje za uchybienia w wykonywaniu nałożonych czynności. Uregulowano, iż obok kierownika jednostki, do zapewnienia, aby sprawozdanie finansowe oraz sprawozdanie z działalności spełniły wymagania w ustawie przewidziane, zobowiązani są również członkowie rady nadzorczej lub innego organu nadzorującego danej jednostki. Zmiana jest istotna, jako że w poprzednim stanie prawnym członkowie rady nadzorczej do takich czynności zobligowani nie byli, a obowiązki z zakresu rachunkowości spoczywały na kierowniku jednostki. Jak zauważono w doktrynie interpretując rozważaną tu nowelizację, niebagatelnej zmianie uległ charakter funkcjonowania rady nadzorczej. Nieaktualna jest obecnie sytuacja,
w której rada nadzorcza pełni funkcję wyłącznie organu stricte nadzorującego, którego działania w kwestii wymaganych ustawą sprawozdań obejmują jedynie kontrolę sprawowaną ex post. Taki sposób działania rady nadzorczej ujęto bardzo widocznie w Kodeksie spółek handlowych (por. art. 219 § 3 oraz 382 § 3). Jednakże bierna pozycja rady nadzorczej w procesie tworzenia sprawozdań oraz wykonywania pozostałych obowiązków dotyczących sprawozdań – także w spółkach handlowych – zdezaktualizowała się. Wedle nowej formuły nadanej przez ustawę o rachunkowości członkowie rady nadzorczej muszą podjąć starania, by wszystkie wymogi dotyczące sporządzania odpowiednich sprawozdań zostały wypełnione (wspomniany już art. 4a). Obowiązujące teraz regulacje nakazują im bowiem, aby „zapewnili” – sformułowanie to wyraźnie wskazuje na konieczność wykazania aktywności – zgodność mających powstać sprawozdań z ustawowymi regulacjami. Do członków rady nadzorczej należy więc zadbanie, aby sprawozdanie finansowe i sprawozdanie z działalności – to drugie jeśli jest wymagane – w ogóle powstało, a także by spełniało wszelkie normatywne wymogi. Do tych ostatnich należą również opublikowanie sprawozdania oraz przedłożenie go do badania, jeśli w konkretnym przypadku do takich działań zobowiązuje ustawa. Rodzi się pytanie, jak w praktyce wyglądać ma wykonywanie powyższych obowiązków. W dyskusjach prowadzonych na tle obowiązującej już nowelizacji sugeruje się, iż niezbędne jest by członkowie rady nadzorczej – lub przynajmniej jeden z nich – cechowali się znajomością przepisów z zakresu rachunkowości oraz nabytym doświadczeniem. W przeciwnym razie dla wywiązania się z nałożonych zadań konieczne będzie, aby rada nadzorcza powierzyła przeprowadzenie stosownych ekspertyz profesjonalnemu podmiotowi zewnętrznemu. O tym, czy zapewniono, by sprawozdania jednostki spełniały przypisane kryteria decydować będzie się in casu, tj. indywidualnie rozpatrując każdy przypadek.

W bezpośrednim interesie członków rady nadzorczej leży, aby wszelkie ustawowe wymogi dotyczące sporządzanych przez jednostkę sprawozdań zostały uwzględnione. Dodany art. 4a ustawy o rachunkowości w § 2 stanowi, iż uchybienie obowiązkom, o których była mowa powyżej, skutkuje powstaniem odpowiedzialności po stronie wszystkich członków rady nadzorczej, którzy odpowiadają solidarnie wobec spółki za szkodę, jaką ta poniosła w związku z niewypełnieniem przez nich wyznaczonych prawem powinności. Zważywszy, iż ustanowiony reżim odpowiedzialności opiera się na zasadzie winy, koniecznymi przesłankami wyciągnięcia konsekwencji od członków rady nadzorczej są: ich wina, szkoda spółki, a także związek przyczynowy pomiędzy tymi dwoma czynnikami. Wszystkie trzy wskazane składniki zaistnieć muszą łącznie, by na tle art. 4a powstała odpowiedzialność wskazanych uprzednio osób. Winą w opisywanym przypadku będzie wykazane zaniedbanie jakiego dopuścili się członkowie rady odnośnie sprawozdań danej jednostki, zaś szkoda – jak słusznie wskazują komentatorzy – obejmie zarówno stratę jaką poniosła spółka (damnum emergens), jak i utracony przez nią zysk (lucrum cessans). Solidarny charakter odpowiedzialności oznacza, iż spółka – wierzyciel, będzie mogła domagać się zadośćuczynienia za doznaną szkodę w całości lub w części od wszystkich członków rady nadzorczej łącznie, od kilku z nich, lub od każdego z osobna, a świadczenie rekompensujące szkodę spełnione przez któregokolwiek z członków rady – tj. dłużników – zwolni pozostałych z odpowiedzialności. Jednakże do czasu, aż szkoda na spółce zostanie pokryta w całości, wszyscy z członków rady nadzorczej pozostają odpowiedzialni za jej wyrównanie (patrz art. 366 Kodeksu cywilnego). Wchodzący w skład rady nadzorczej dzielą swoją odpowiedzialność z kierownikiem jednostki oraz członkami innego niż rada nadzorcza organu nadzorującego (jeśli takowy funkcjonuje), co wprost wynika z art. 4a § 2. W związku z poruszaną w niniejszej publikacji nowelizacją wskazuje się, iż poszerzeniu uległ także zakres odpowiedzialności karnej członków rady nadzorczej. Otóż zgodnie z art. 77 pkt. 2 ustawy o rachunkowości ten, kto wbrew przepisom ustawy dopuszcza do niesporządzenia sprawozdania finansowego, sporządzenia go niezgodnie z przepisami ustawy lub zawarcia w tym sprawozdaniu nierzetelnych danych podlega grzywnie lub karze pozbawienia wolności do lat 2, albo obu tym karom łącznie. Nie stanowi wątpliwości, iż poprzez wprowadzenie art. 4a wykreowana została sytuacja, w której członkowie rady nadzorczej będą mogli zostać pociągnięci do odpowiedzialności karnej na podstawie art. 77, jeśli uchybią swym obowiązkom w kwestii dotyczącej sprawozdań jednostki. Analogicznie rzecz się ma z art. 79 wskazanej na wstępie niniejszego akapitu ustawy, określającym sankcje związane z niedopełnieniem m. in. obowiązku badania czy też publikacji sprawozdania. Także te czynności – jako związane ze sprawozdaniami jednostki – wchodzą w skład zadań, za które odpowiedzialni są członkowie rady nadzorczej. W przypadku art. 79 ustawy o rachunkowości możliwymi do orzeczenia karami są ograniczenie wolności oraz grzywna.

Najnowsze wytyczne Unii Europejskiej – projekt dyrektywy w sprawie promowania i stosowania energii z odnawialnych źródeł energii

Konsekwencje zmian klimatycznych, zwiększająca się zależność od paliw kopalnianych oraz rosnące ceny energii powodują, iż wprowadzenie kompleksowej oraz ambitnej polityki energetycznej łączącej w sobie działania na szczeblu europejskim i na szczeblu państw członkowskich jest dla Unii Europejskiej coraz ważniejszą kwestią. Zatem nie ma wątpliwości, iż energia odnawialna stanowi podstawowy element przyszłości energetycznej, co wiąże się z koniecznością wzmocnienia i rozszerzenia istniejących ram regulacyjnych UE.

Nowe ramy prawne dotyczące wspierania i wykorzystania odnawialnych źródeł energii w Unii Europejskiej zwiększenia bezpieczeństwa dostaw energii, wspierania rozwoju technologicznego, a także dla tworzenia możliwości zatrudnienia i możliwości rozwoju regionalnego, zwłaszcza na obszarach wiejskich.

Cele nowej Dyrektywy

Celem Dyrektywy jest ustanowienie wspólnych ram dla promowania energii ze źródeł odnawialnych. Określa ona ogólny wiążący plan przewidujący 20%-owy udział źródeł energii odnawialnej w zużyciu energii oraz minimalny wiążący cel przewidujący 10%-owy udział biopaliw w transporcie, który ma zostać osiągnięty przez wszystkie państwa członkowskie, a także wiążące cele krajowe do 2020 r. zgodne z ogólnym celem wspólnotowym wynoszącym 20%. Ponadto ustanawia ona zasady związane z gwarancjami pochodzenia, procedurami administracyjnymi i przyłączeniami do sieci energetycznej w związku z energią z OZE oraz określa kryteria zrównoważonego rozwoju środowiska dla biopaliw.

Wyliczanie udziału energii ze źródeł odnawialnych oraz krajowe plany działania

Aby wszystkie powyższe plany zostały osiągnięte, państwo członkowskie powinno działać zgodnie z orientacyjnym kursem nakreślającym kierunek do osiągnięcia wyznaczonych celów na okres kolejnych dwóch lat oraz stworzyć krajowy plan działania określający ostateczne udziały energii z odnawialnych źródeł w sektorze transportowym, energii elektrycznej, ogrzewania i chłodzenia w 2020 r. oraz środki konieczne do osiągnięcia tych celów.

Gwarancje pochodzenia energii i ich rejestracja

Aby umożliwić zmniejszenie kosztów osiągnięcia celów zawartych w niniejszym projekcie powinno się ułatwić korzystanie z energii wyprodukowanej ze źródeł odnawialnych w jednym państwie przez inne państwo UE oraz umożliwić tym państwom uwzględnienie energii elektrycznej ogrzewania i chłodzenia zużytych w innych państwach na poczet swoich celów krajowych. Dlatego należy przyjąć zharmonizowane przepisy dotyczące sporządzania i przekazywania gwarancji pochodzenia w tych sektorach.
Obowiązek wydawania gwarancji pochodzenia z odnawialnych źródeł energii elektrycznej oraz energii stosowanej w celu ogrzewania lub chłodzenia powinien być ograniczony do obiektów o mocy co najmniej 5 MWh. Dlatego też państwa członkowskie zapewniają wydanie gwarancji pochodzenia, w danym roku kalendarzowym najpóźniej 3 miesiące po zakończeniu tego roku, w odpowiedzi na wniosek producenta energii z odnawialnych źródeł, która wystawiana jest dla 1 MWh.
Gwarancje pochodzenia wydaje się, przekazuje i unieważnia drogą elektroniczną. Jednocześnie państwa powinny mieć możliwość stworzenia systemu wcześniejszej autoryzacji przekazywania gwarancji między sobą, o którym powiadamiają Komisję. Taki system powinien być ograniczony do tego, co jest konieczne i proporcjonalne do zapewnienia bezpiecznych i zrównoważonych dostaw energii oraz nie powinny stanowić środka arbitralnej dyskryminacji.

Uproszczenie procedur administracyjnych w związku z inwestycjami w energetykę odnawialną

Brak przejrzystych przepisów i koordynacji między poszczególnymi organami wydającymi zezwolenia utrudnia rozwój energetyki odnawialnej. Dlatego też, priorytetem dla państw UE powinno być dokonanie przeglądu procedur administracyjnych stosowanych przy wydawaniu zezwoleń na budowę i eksploatację obiektów produkujących energię elektryczną, ogrzewanie i chłodzeni lub paliwa z OZE. W szczególności należy wyraźnie określić obowiązki administracyjne organów krajowych, regionalnych i lokalnych w zakresie procedur autoryzacji, certyfikacji i licencjonowania, łącznie z dokładnymi terminami zatwierdzania wniosków dotyczących planowania i budowy. Krajowe systemy certyfikacji powinny opierać się na minimalnych ujednoliconych zasadach, uwzględniających europejskie normy technologiczne oraz istniejące systemy szkoleń i kwalifikacji zawodowych dla instalatorów urządzeń wykorzystujących OZE. Państwo powinno zacząć wymagać od lokalnych oraz regionalnych organów administracyjnych uwzględniania instalacji urządzeń i systemów grzewczych, chłodzących i elektrycznych wykorzystujących OZE podczas planowania, projektowania, budowy oraz remontów obszarów przemysłowych lub mieszkalnych. Działania te powinny być wspierane odpowiednimi regulacjami w przepisach budowlanych.

Dostęp do sieci energetycznej

Operatorzy systemów przesyłowych i systemów dystrybucji powinni stworzyć obiektywne, przejrzyste oraz niedyskryminujące zasady ponoszenia i podziałów kosztów dostosowań technicznych, czyli przyłączenia do sieci, potrzebnych do włączenia nowych producentów energii z OZE. Podział tych kosztów powinien być egzekwowany za pomocą mechanizmu opartego o obiektywne kryteria, uwzględniając korzyści ponoszone przez przyłączanych producentów oraz operatorów. Opłaty nakładane przez operatorów za przesył oraz dystrybucję energii elektrycznej z elektrowni wykorzystujących OZE powinny odpowiadać korzyściom finansowym płynącym z przyłączenia takich elektrowni do sieci.
Niniejszy projekt Dyrektywy wchodzi w skład pakietu legislacyjnego, który nałoży na wszystkie państwa członkowskie obowiązki dotyczące gazów cieplarnianych i energii odnawialnej. Poza niniejszą dyrektywą, wprowadzającą cele odnoszące się do energii odnawialnej na rok 2020, pakiet zaproponowany przez Komisję obejmuje rozporządzenie uaktualniające krajowe cele emisji gazów cieplarnianych oraz dyrektywę mającą na celu ulepszenie i rozszerzenie unijnego systemu handlu uprawnieniami do emisji (EU ETS).