Tajemnica handlowa – co nią jest w obecnych czasach

W dobie Internetu uzyskanie informacji z jakiejkolwiek dziedziny nauki czy też techniki nie jest, w większości przypadków, specjalnie trudne. W konsekwencji dużych problemów może przysporzyć  próba określenia jakie informacje mogą być chronione jako tajemnice handlowe.

O tym, że jednak warto dobrze orientować się w tym temacie świadczy historia dotycząca składu oraz receptury jednego ze znanych napojów gazowanych, który nie był nigdy chroniony na podstawie prawa z patentu (chroni zaledwie przez 20 lat) lecz na podstawie przepisów dotyczących  „tajemnicy przedsiębiorstwa”.

Należy wyjaśnić, że termin „tajemnica handlowa” jest używany zamiennie z terminem „tajemnica przedsiębiorstwa”. Termin „tajemnica handlowa” kilkukrotnie został użyty przez ustawodawcę w różnych aktach prawnych, jednakże było to użycie incydentalne i nie towarzyszyło mu objaśnienie zakresu. Nie należy traktować jednak takiego postępowania ustawodawcy jako celowego odróżnienia od „tajemnicy przedsiębiorstwa”.

Tajemnica przedsiębiorstwa jest chroniona w głównej mierze na podstawie przepisów ustawy z dnia 16 kwietnia 1993 r. o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji. Jest ona zdefiniowana w art. 11 ust 4 wspomnianej ustawy, jako „nieujawnione do wiadomości publicznej informacje techniczne, technologiczne, organizacyjne przedsiębiorstwa lub inne informacje posiadające wartość gospodarczą, co do których przedsiębiorca podjął niezbędne działania w celu zachowania ich poufności”. Ze wskazanej definicji należy wnioskować, że aby pewna informacja mogła zostać uznana za tajemnicę przedsiębiorstwa muszą zaistnieć trzy główne przesłanki. Taka informacja musi być poufna, nie może być ujawniona i musi być odpowiednio zabezpieczona przed jej pozyskaniem lub ujawnieniem. W doktrynie wskazuje się często, że mimo położenia nacisku przez ustawodawcę na wskazanie powyższych przesłanek, w rzeczywistości  wszystkie one mieszczą się w zakresie terminu „poufność”.

Tajemnicą handlową podlegającą ochronie na gruncie wskazanego przepisu mogą zatem być informacje technologiczne takie jak metoda produkcji, receptura, systemy zaangażowane w produkcje, kontrola jakości itp. Ponadto chronione są informacje techniczne, za które uznać można rozwiązania techniczne, które nie są jeszcze opatentowane. Niezwykle ważną kategorią podlegającą ochronie  są również informacje organizacyjne przedsiębiorstwa, do których zaliczyć można metodologię działania, listę klientów oraz dostawców lub procesy dystrybucji.

Oprócz wskazanych kategorii ustawodawca pozwolił sobie również na pozostawienie otwartej kategorii „innych informacji posiadających wartość gospodarczą”, które również mieszczą się w zakresie ochrony. Do kategorii tej zaliczyć można np. podejmowane działania marketingowe lub strukturę kampanii, w tym np. optymalizację strony internetowej w określony sposób, okoliczności istotne z uwagi kształtowania się popytu oraz cen oraz organizację pracy.

Zakres informacji chronionych w ramach tajemnicy przedsiębiorstwa jest, wbrew pozorom, bardzo szeroki i obejmuje w zasadzie wszelkie informacje, które mogą zostać uznane za poufne, a których ujawnienia przedsiębiorca sobie nie życzy. W szczególności wspomniana otwarta kategoria przedmiotu ochrony pozostawia miejsce dla objęcia nią specyficznych modeli biznesowych i wykorzystanych w nich procedur oraz technologii, które w chwili obecnej mogą nawet nie być jeszcze znane.

Posted in Bez kategorii

W jaki sposób zorganizować eksport by można było zastosować 0% stawkę VAT?

Eksport towarów ma miejsce w sytuacji, gdy dostawa towarów wysyłanych lub transportowanych następuje z terytorium kraju poza terytorium Unii Europejskiej. Potwierdzenie wywozu następuje przez urząd celny określony w przepisach celnych – może to być zarówno polski urząd jak i urząd innego państwa członkowskiego. Ciężar dowodu realizacji transportu, który rozpoczął się w Polsce, a zgłoszenie nastąpiło w urzędzie celnym na terytorium innego państwa członkowskiego, spoczywa na przedsiębiorcy. Podatnik musi więc posiadać m. in. listy przewozowe potwierdzające transport towarów. 

Wybór kontrahenta do eksportu

Eksport bezpośredni ma miejsce wówczas, gdy wywóz towaru dokonywany jest przez dostawcę lub na jego rzecz. W przypadku zaś eksportu pośredniego, wywozu dokonuje nabywca towaru mający siedzibę poza terytorium kraju lub wywóz ten jest wykonywany na jego rzecz. W przypadku eksportu pośredniego nabywca dostarcza eksporterowi dokumenty potwierdzające wywóz towarów, które uprawniają do zastosowania preferencyjnej stawki 0%. Często praktykowane jest rozwiązanie zgodnie z którym eksporter udaje się razem z nabywcą towarów do agencji celnej i tam dopełniane są wszelkie obowiązki dokumentacyjne dotyczące eksportu.

Przy eksporcie towarów kluczowe jest zweryfikowanie odbiorcy towarów. Uchroni to przedsiębiorcę przed ewentualnym kwestionowaniem prawa do zastosowania stawki 0% na eksport towarów. Transakcja nieuznana za eksport towarów może być opodatkowana stawką 23%, a to oznacza, że w otrzymanej od kontrahenta kwocie będzie uwzględniony podatek VAT.

Nieuczciwy kontrahent zagraniczny oznacza brak prawa do korekty podatku należnego z tytułu nieściągalnych wierzytelności. Podatnik może bowiem skorygować podstawę opodatkowania oraz podatek należny, gdy dostawa towarów (świadczenie usług) dotyczy tylko czynnych podatników VAT. 

Rozpoczęcie transportu lub wysyłki z terytorium kraju

Eksport towarów ma miejsce tylko wówczas, gdy wywóz towarów następuje w wykonaniu przeniesienia prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Miejscem dostawy towarów w przypadku towarów wysyłanych lub transportowanych przez dokonującego ich dostawy, ich nabywcę lub przez osobę trzecią, jest miejsce, w którym towary znajdują się w momencie rozpoczęcia wysyłki lub transportu do nabywcy.

Zatem, wywóz towaru musi nastąpić z terytorium kraju do miejsca poza terytorium Unii Europejskiej. W sytuacji, gdy przedmiotem czynności jest wywóz towaru, który rozpoczyna się w innym państwie członkowskim, czynność taka nie stanowi eksportu towarów w Polsce. Transakcja taka nie podlega opodatkowaniu na terytorium kraju (Polski), a podlega regulacjom kraju, w którym rozpoczyna się wywóz (transport, wysyłka).

Wywóz towarów o nieprzerwalnym charakterze

Zasadą jest, że jeżeli dokonywana jest sprzedaż towarów, a transport towarów rozpoczyna się w kraju i trwa nieprzerwanie aż do miejsca jego ostatecznej dostawy w kraju trzecim, to podatnik ma prawo zastosować stawkę 0% dla dokonanego eksportu towarów.

Jeżeli transport towaru z Polski zostanie przerwany na terytorium innego kraju członkowskiego i ponownie podjęty w okolicznościach, które wskazują, że miejscem jego rozpoczęcia, w celu wywozu towarów poza terytorium Unii Europejskiej, jest ten inny kraj unijny, brak jest wówczas podstaw do stwierdzenia, że eksport tych towarów nastąpił z terytorium Polski. Na przykład podatnik dostarcza cysterny, które będą przez innego przedsiębiorcę obsadzane na podwoziach. Jeżeli takich czynności kolejny podatnik będzie dokonywał na terytorium kraju, dostawa takich cystern będzie dostawą krajową opodatkowaną stawką 23%, a jeżeli na terytorium innego państwa członkowskiego – będzie to wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów (po spełnieniu określonych warunków).

Nieprawomocne wyroki sądów gospodarczych nadal stanowią tytuły zabezpieczenia pomimo uchylenia przepisów

Pomimo upływu dwóch lat od uchylenia przepisów o postępowaniu w sprawach gospodarczych, nieprawomocne wyroki sądów gospodarczych wydane w sprawach wszczętych przed dniem 3 maja 2012 r. nadal stanowią tytuły zabezpieczenia. Zabezpieczenie udzielone na podstawie takich wyroków można jednak ograniczyć, a nawet uchylić.

Zgodnie z uchylonymi już przepisami o postępowaniu w sprawach gospodarczych, nieprawomocny wyrok sądu pierwszej instancji (np. w sprawie o zapłatę) stanowił tytuł zabezpieczenia, wykonalny bez nadawania mu klauzuli wykonalności (art. 47919a Kpc). Odpis takiego (nieprawomocnego) orzeczenia był zatem wystarczającą podstawą do zajęcia przez komornika m.in. rachunku bankowego dłużnika lub ustanowienia hipoteki przymusowej. Przepis ten przestał obowiązywać z dniem 3 maja 2012 r., jednak nadal znajduje on zastosowanie do postępowań gospodarczych wszczętych przed tą datą. W konsekwencji, pomimo upływu dwóch lat od zmiany przepisów, w niektórych wypadkach nieprawomocny wyrok sądu pierwszej instancji może stanowić samodzielną podstawę ustanowienia zabezpieczenia. Pozwany może jednak bronić się przed nadmiernym obciążeniem jego majątku.

W kwestiach dotyczących zabezpieczenia art. 47919a Kpc zawiera odesłanie do przepisu art. 492 § 2 Kpc, zgodnie z którym sąd na wniosek pozwanego może ograniczyć zabezpieczenie według swego uznania. Przepis ten odsyła z kolei do art. 742 Kpc, zgodnie z którym – gdy odpadnie lub zmieni się przyczyna zabezpieczenia – można żądać uchylenia lub zmiany prawomocnego postanowienia, na podstawie którego zabezpieczenie zostało udzielone. Wątpliwości może budzić dopuszczalność stosowania wymienionych przepisów do ograniczania lub uchylania zabezpieczenia inkorporowanego w treść nieprawomocnego wyroku sądu gospodarczego. Należy bowiem zwrócić uwagę, że przepis art. 742 Kpc odwołuje się do postanowienia o udzieleniu zabezpieczenia, podczas gdy w przypadku nieprawomocnego wyroku sądu gospodarczego żadne dodatkowe postanowienie nie jest wydawane. Wyrok jest bowiem samodzielnym tytułem uprawniającym do uzyskania zabezpieczenia, wykonalnym bez nadawania mu klauzuli wykonalności. Warto zatem podkreślić, że w chwili obecnej żaden przepis prawa nie wyklucza możliwości ograniczenia lub całkowitego uchylenia tytułu zabezpieczenia inkorporowanego w nieprawomocnym wyroku sądu gospodarczego. Wniosek taki wynika wprost z treści przywołanego art. 47919a Kpc, który poprzez kilkukrotne odesłania odwołuje się do odpowiedniego stosowania przepisów dotyczących ograniczenia lub uchylenia prawomocnego postanowienia o udzieleniu zabezpieczenia.

Pomimo uchylenia przepisów o postępowaniu w sprawach gospodarczych, kwestia zabezpieczenia nieprawomocnie zasądzonych roszczeń nadal budzi kontrowersje, gdyż wiele postępowań wszczętych przed dniem 3 maja 2012 r. jest jeszcze w toku. Z kolei nadmierne zabezpieczenie jest tylko pozornie zbieżne z interesami uprawnionego, gdyż jego skutki mogą poważnie wpłynąć na zdolność pozwanego do kontynuowania prowadzonej przez niego działalności, a zatem także na regulowanie istniejących zobowiązań.

Posted in Bez kategorii

Brak terminów zaskarżania uchwał organów spółek kapitałowych może okazać się niekorzystny dla przedsiębiorców

Uchwały zarządu, rady nadzorczej lub komisji rewizyjnej spółki kapitałowej mogą zostać w każdym czasie zaskarżone do sądu w drodze powództwa o ustalenie. W takim przypadku pozwana spółka może jednak bronić się zarzutem nadużycia prawa.

W praktyce znaczna część uchwał rady nadzorczej spółki kapitałowej kształtuje sytuację prawną zarządu i może być niezgodna z interesami jego poszczególnych członków. Może więc powstać potrzeba zaskarżenia takiej uchwały z powodu jej niezgodności z prawem. Kwestia dopuszczalności takiego powództwa oraz sposób postępowania po jego wytoczeniu budzi jednak wiele kontrowersji. Przepisy Kodeksu spółek handlowych nie zawierają bowiem samodzielnych regulacji dotyczących zaskarżania uchwał organów spółek kapitałowych, za wyjątkiem uchwał zgromadzenia wspólników (art. 249-252 Ksh) oraz uchwał walnego zgromadzenia akcjonariuszy (art. 422-425 Ksh). Powstaje zatem pytanie o instrumenty prawne, które mogą zostać wykorzystane w przypadku konieczności wyeliminowania z obrotu prawnego uchwał pozostałych organów spółek kapitałowych.

Dotychczas dominował pogląd, zgodnie z którym, brak odpowiedniej regulacji w Kodeksie spółek handlowych, uzasadniał zaskarżanie uchwał organów spółek kapitałowych na podstawie przepisów o zaskarżaniu uchwał zgromadzenia wspólników oraz walnego zgromadzenia akcjonariuszy stosowanych w drodze analogii. W uchwale składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 18 września 2013 r. (sygn. akt: III CZP 13/13) wyrażono jednak stanowisko odmienne, zgodnie z którym uchwały zarządu, rady nadzorczej oraz komisji rewizyjnej należy zaskarżać w drodze powództwa o ustalenie – na podstawie art. 189 Kodeksu postępowania cywilnego w związku z art. 58 Kodeksu cywilnego. Stanowisko to ma doniosłe znaczenie praktyczne.

Zaskarżanie uchwał organów spółki kapitałowej w drodze powództwa o ustalenie wiąże się z koniecznością wykazania przed sądem interesu prawnego. W konsekwencji, nawet obiektywnie sprzeczna z prawem uchwała organu spółki handlowej będzie mogła zostać zaskarżona tylko przez podmiot, którego prawa zostały naruszone wskutek jej wydania. Z drugiej strony, brak jest ograniczeń dotyczących terminu, w którym należy wnieść pozew. W konsekwencji, powództwo o unieważnienie uchwały będzie można wytoczyć nawet po upływie znacznego czasu od momentu jej podjęcia. W takim przypadku, zgodnie ze stanowiskiem Sądu Najwyższego, pozwana spółka będzie jednak mogła bronić się zarzutem nadużycia prawa (art. 5 Kc) i wówczas to sąd oceni, czy powód wytaczając takie spóźnione powództwo nie nadużył swoich uprawnień.

W praktyce zmiana wykładni przepisów dotyczących zaskarżania uchwał organów spółek kapitałowych może osłabiać pewność obrotu. Brak jakichkolwiek ograniczeń co do terminów zaskarżania uchwał zarządu, rady nadzorczej lub komisji rewizyjnej spółki kapitałowej może doprowadzić do powstania niepewności co do ich obowiązywania. Z drugiej strony, uchwały sprzeczne z prawem będą teraz mogły zostać wyeliminowane niezależnie od daty ich podjęcia.

Posted in Bez kategorii

Czy można zaskarżyć uchwałę wspólników w spółce z ograniczoną odpowiedzialnością?

Uchwały w spółce z ograniczoną odpowiedzialnością są podejmowane na zgromadzeniach wspólników (Zwyczajnych, bądź Nadzwyczajnych Zgromadzeniach Wspólników). Bez odbycia zgromadzenia wspólników uchwały mogą być podjęte, jeżeli wszyscy wspólnicy wyrażą na piśmie zgodę na postanowienie, które ma być powzięte, albo na głosowanie pisemne. Uchwały powinny być wpisane do księgi protokołów i podpisane przez obecnych, a przynajmniej przez przewodniczącego Zgromadzenia i protokolanta.

Wszystkie uchwały, bez względu na  tryb ich podejmowania mogą zostać zaskarżone z powodu sprzeczności uchwały z umową spółki, bądź z dobrymi obyczajami, lub ze względu na cel pokrzywdzenia wspólnika. Zaskarżenie uchwały następuje wówczas w drodze powództwa o uchylenie uchwały. Samo zaskarżenie uchwały co do zasady nie wstrzymuje postępowania rejestrowego, jednakże Sąd Rejestrowy może, po przeprowadzeniu rozprawy,  zawiesić postępowanie rejestrowe, jeżeli uzna to za konieczne.

Z kolei w przypadku gdy uchwała jest sprzeczna z ustawą, można wnieść powództwo o jej unieważnienie. Powództwo wnosi się w obu przypadkach przeciwko spółce. Spółkę reprezentuje zarząd, chyba, że wspólnicy w drodze uchwały powołali pełnomocnika do reprezentowania spółki w tym zakresie. Istnieją sytuacje, gdy zarząd nie może reprezentować spółki, a wspólnicy nie porozumieli się przykładowo co do osoby pełnomocnika. W takiej sytuacji, Sąd właściwy dla rozstrzygnięcia powództwa wyznacza kuratora dla spółki.

Prawo do zaskarżenia uchwał przysługuje podmiotom ściśle określonym w kodeksie spółek handlowych. Wśród tychże podmiotów znajduje się zarząd, rada nadzorcza, komisja rewizyjna oraz poszczególni członkowie powyższych organów. Należy przy tym mieć na uwadze, że zgodnie z przyjętą linią orzeczniczą prawo do wytoczenia powództwa mają członkowie zarządów, którzy pełnią swoją funkcję. Zatem odwołany członek zarządu nie jest uprawniony do zaskarżania uchwał.

Uchwały może zaskarżyć także wspólnik, który głosował przeciwko uchwale, a po jej powzięciu zażądał zaprotokołowania sprzeciwu oraz wspólnik, który bezzasadnie nie został dopuszczony do udziału w zgromadzeniu wspólników.  W przypadku, gdy wspólnik nie uczestniczył w zgromadzeniu wspólników, będzie mógł wnieść powództwo o uchylenie uchwały jedynie w przypadku wadliwego zwołania zgromadzenia, lub też, gdy została podjęta uchwała nieobjęta porządkiem obrad. Z tego też powodu dopełnienie wszelkich formalności związanych z prawidłowym zwołanie i przeprowadzeniem zgromadzenia wspólników jest dla spółki tak istotne. W przypadku pisemnego głosowania, prawo zaskarżenia uchwały przysługuje wspólnikowi, którego pominięto przy głosowaniu, lub który nie zgodził się na głosowanie pisemne, albo też, który głosował przeciwko uchwale i po otrzymaniu wiadomości o uchwale w terminie dwóch tygodni zgłosił sprzeciw.

Jak wynika z powyższego katalogu, najszersze uprawnienia w zakresie zaskarżania uchwał posiadają organy spółki oraz ich członkowie: zarząd, rada nadzorcza oraz komisja rewizyjna. W ich przypadku nie jest konieczne  spełnienie dodatkowych warunków, które wiążą wspólników, jak konieczność zgłoszenia sprzeciwu w określonym terminie.

Powództwo o uchylenie uchwały należy wnieść w terminie miesiąca od dnia otrzymania wiadomości o uchwale, nie później jednak niż w terminie sześciu miesięcy od dnia powzięcia uchwały. Nieco dłuższy termin przewidziano na wniesienie powództwa o stwierdzenie nieważności, tj. sześciu miesięcy od dnia otrzymania wiadomości o uchwale, jednakże nie później niż z upływem trzech lat od dnia powzięcia uchwały.

Jakie są skutki uchylenia uchwały wspólników? Otóż prawomocny wyrok uchylający uchwałę, ma moc obowiązującą w stosunkach między spółką a wszystkimi wspólnikami, a także między spółką, a jej organami. W przypadkach, gdy ważność czynności dokonanej przez spółkę jest uzależniona od uchwały, która została następnie uchylona przez Sąd, wówczas uchylenie uchwały nie ma skutków wobec osób trzecich, pod warunkiem, że działały one w dobrej wierze.

Gruzja, Mołdawia, Ukraina: umowy stowarzyszeniowe szansą dla unijnych firm

27 czerwca 2014 r. Gruzja i Mołdawia podpisały umowy stowarzyszeniowe z Unią Europejską. W tym samym dniu drugą część umowy stowarzyszeniowej z UE, dotyczącą kwestii gospodarczych, podpisała Ukraina. Pierwszą, polityczną część umowy, Ukraińcy podpisali już w marcu.

Podpisane umowy są w istocie programem reform, które powinny wdrożyć powyższe państwa w celu dostosowania swoich standardów do obowiązujących w krajach UE. Umowy mają doprowadzić m.in. do stopniowego znoszenia ceł między UE a Gruzją, Mołdawią i Ukrainą oraz do dostosowania obowiązującego w tych państwach prawa (w tym norm i standardów obowiązujących w różnych sektorach gospodarki) do wymogów unijnych. Najważniejsze części umów stowarzyszeniowych to zapisy o utworzeniu strefy wolnego handlu.

Umowy stanowią niewątpliwe ułatwienie dla unijnych (a więc i polskich) przedsiębiorców działających na rynkach wschodnich. Obok korzyści związanych ze zniesieniem ceł warto wspomnieć o  harmonizacji norm prawnych, która sprawi, że prowadzenie interesów w Gruzji, Mołdawii i na Ukrainie stanie się łatwiejsze i bardziej przewidywalne dzięki zmniejszeniu ryzyk prawnych w obrocie gospodarczym.

Mec. Marcin Paczewski w radiowej „Jedynce”

Marcin Paczewski, radca prawny i szef Departamentu Prawa Konkurencji i Antymonopolowego w Kancelarii Prawnej Chałas i Wspólnicy, wypowiadał się na antenie radiowej „Jedynki” na temat ochrony i praw przedsiębiorców. Mecenas wskazywał jak powinien postępować przedsiębiorca, gdy ma do czynienia z oszustwem.

Dostęp do audycji: http://www.polskieradio.pl/42/273/Artykul/1180748,Polityka-cookies-to-czesty-haczyk-by-oszukac-przedsiebiorce

Jak wybudować fabrykę – krok po kroku

Budowa fabryki jest procesem skomplikowanym i pełnym pułapek prawnych. Przystępując do fazy wyboru i realizacji projektu architektonicznego fabryki, należy zwrócić uwagę na wymogi formalno-prawne związane z ochroną środowiska i z gospodarką odpadami. Kwestia ta jest tak naprawdę newralgiczna, już na etapie projektowania planowanej inwestycji i to niezależnie od tego, czy zamierzamy do produkcji używać substancji niebezpiecznych czy nie. Pamiętajmy, iż na etapie planowania gabarytów i rozplanowania budynków przemysłowych, uwzględnić musimy liczne regulacje prawne określające np. gdzie, w jakich pomieszczeniach i w jaki sposób prawidłowo przechowywać, składować i magazynować odpady zwykłe, niebezpieczne, czy  wydobywcze – co w praktyce ma odbicie w samej konstrukcji obiektu w odniesieniu do każdej z kategorii odpadów.

Pierwszym etapem jest procedura uzyskania pozwolenia na budowę polegająca na wystąpieniu do Urzędu Gminy o wydanie zaświadczenia o zgodności planowanej inwestycji z ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania. W sytuacji gdy takiego planu brak, powinniśmy wystąpić i uzyskać decyzję o warunkach zabudowy zgodnie z przepisami ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Uzyskanie wymienionych dokumentów może trwać od 1 miesiąca do nawet pół roku.

Do przygotowania projektu budowlanego będą nam natomiast potrzebne: zaświadczenie o zgodności planowanej inwestycji z planem miejscowym lub decyzja o warunkach zabudowy, mapa do celów projektowych w skali 1:500 (oryginał), projekt zagospodarowania działki lub terenu oraz  projekt architektoniczno-budowlany, określający funkcję, formę i konstrukcję obiektu budowlanego, jego charakterystykę energetyczną i ekologiczną oraz proponowane niezbędne rozwiązania techniczne, a w niektórych przypadkach również wyniki badań geologiczno-inżynierskich oraz geotechniczne warunki posadowienia obiektu budowlanego.

Następnym krokiem będzie uzyskanie opinii, uzgodnień i innych dokumentów wymaganych przepisami Prawa Budowlanego takimi jak np.: warunki techniczne przyłączenia do sieci (energetycznej, wodociągowej, kanalizacyjnej i gazowej), uzgodnienia w zależności od położenia miejsca inwestycji w zakresie dróg (gminnych, powiatowych, wojewódzkich, krajowych), uzgodnienia w zakresie przepisów przeciwpożarowych, BHP, sanitarno-higienicznych (jeżeli jest to wymagane przepisami szczegółowymi) oraz uzgodnienia z gestorami sieci wodociągowej, kanalizacyjnej, energetycznej, telekomunikacyjnej, gazowej, itp. (w zależności od położenia planowanej inwestycji). Do projektu budowlanego należy załączyć oświadczenie o posiadanym prawie do dysponowania nieruchomościami na cele budowlane. Dodatkowo w inwestycjach budownictwa przemysłowego może być wymagana decyzja o uwarunkowaniach środowiskowych.

Tak skompletowaną dokumentację projektową, wraz z wnioskiem o pozwolenie na budowę składamy w Wydziale Budownictwa Starostwa Powiatowego. Na rozpatrzenie wniosku Starostwo ma czas 65 dni dopiero po uzyskaniu ostatecznej decyzji dotyczącej pozwolenia na budowę  możemy założyć Dziennik Budowy opieczętowany przez Wydział Budownictwa Starostwa Powiatowego.

Pamiętajmy, iż inwestor jest obowiązany zawiadomić o zamierzonym terminie rozpoczęcia robót budowlanych, właściwy organ  (Powiatowy Inspektorat Nadzoru Budowlanego) oraz projektanta sprawującego nadzór nad zgodnością realizacji budowy z projektem, co najmniej na 7 dni przed ich rozpoczęciem, dołączając na piśmie oświadczenie kierownika budowy (robót) stwierdzające sporządzenie planu bezpieczeństwa i ochrony zdrowia oraz przyjęcie obowiązku kierowania budową, a w przypadku ustanowienia nadzoru inwestorskiego – również oświadczenie inspektora nadzoru inwestorskiego potwierdzające przyjęcie obowiązku pełnienia nadzoru inwestorskiego nad danymi robotami budowlanymi.

Posted in Bez kategorii

Kancelaria Prawna Chałas i Wspólnicy członkiem Polskiego Związku Pracodawców Konsultingu

Nasza Kancelaria została członkiem Polskiego Związku Pracodawców Konsultingu, zrzeszonego w Konfederacji Lewiatan. Organizacja aktywnie zabiega o dobre warunki prowadzenia działalności gospodarczej, zarówno w Polsce, jak i na terenie Unii Europejskiej. Polski Związek Pracodawców Konsultingu troszczy się również o wizerunek pracodawców.

Członkostwo w Konfederacji Lewiatan

Upadłość spółek kapitałowych i jej konsekwencje dla klientów i wierzycieli

Upadłość ogłasza się w stosunku do dłużnika, który stał się niewypłacalny, czyli do takiego, który nie wykonuje swoich wymagalnych zobowiązań pieniężnych. Wyższe wymagania stawia się np. osobom prawnym –  polskie prawo stanowi, że taki podmiot jest niewypłacalny gdy wysokość jego zobowiązań przekracza wartość jego majątku, nawet wówczas, gdy na bieżąco wykonuje zobowiązania.

Jednakże istnieją podmioty, w stosunku do których nie można ogłosić upadłości. Art. 6 ustawy prawo upadłościowe  i naprawcze stanowi, że nie można ogłosić upadłości m. in. Skarbu Państwa, jednostek samorządu terytorialnego, publicznych samodzielnych zakładów opieki zdrowotnej,  osób fizycznych prowadzących gospodarstwo rolne, czy uczelni. Jak najbardziej można natomiast ogłosić upadłość spółek kapitałowych, takich jak spółki akcyjne, czy spółki z ograniczoną odpowiedzialnością.

Wniosek o ogłoszenie upadłości może złożyć każdy z wierzycieli, bądź sam dłużnik. Gdy wniosek o upadłość składa dłużnik, wówczas w przypadku  spółek  kapitałowych, obowiązek złożenia wniosku spoczywa na Zarządzie, jako organie reprezentującym podmiot – nie później niż w terminie  określonym w art. 21 ustawy prawo upadłościowe i naprawcze –  dwóch tygodni od dnia, w którym wystąpiła podstawa do ogłoszenia upadłości. Niezłożenie wniosku w powyższym terminie może się wiązać z negatywnymi konsekwencjami dla Zarządu. W odniesieniu do spółki, odwlekanie terminu zgłoszenia wniosku może również skutkować pogarszaniem się sytuacji majątkowej spółki, co z kolei może mieć wpływ na późniejszą możliwość odzyskania należności przez wierzycieli.

W polskim systemie prawa wyróżniamy – w zależności od sytuacji, w której znalazł się dłużnik oraz możliwości zaspokojenia wierzycieli – upadłość obejmującą likwidację majątku dłużnika oraz upadłość z możliwością zawarcia układu.

Jeżeli zostanie uprawdopodobnione, że w drodze układu wierzyciele zostaną zaspokojeni w wyższym stopniu, niż zostaliby zaspokojeni po przeprowadzeniu postępowania upadłościowego obejmującego likwidację majątku dłużnika, zgodnie z art. 14 ustawy prawo upadłościowe i naprawcze ogłasza się upadłość dłużnika z możliwością zawarcia układu. Celem takiego postępowania jest zawarcie układu, który z jednej strony pozwoli wierzycielom chociażby częściowo zaspokoić swoje roszczenia, a  z drugiej umożliwi dłużnikowi przetrwanie na rynku. Często proponowane przez dłużnika  sposoby restrukturyzacji zobowiązań   obejmują m. in. odroczenie terminów wykonania zobowiązań, rozłożenia spłaty długów na raty, zmniejszenia sum długów,  konwersji wierzytelności na udziały lub akcje.

W  sytuacji gdy brak jest podstaw do ogłoszenia upadłości z możliwością zawarcia układu, stosuje się art. 15 ustawy  i ogłasza upadłość obejmującą likwidację majątku dłużnika. Polega ona na spieniężeniu majątku dłużnika i zaspokojeniu wierzycieli w kolejności określonej przez prawo upadłościowe.

Dla wierzycieli ogłoszenie upadłości dłużnika wiąże się z koniecznością zgłoszenia swoich wierzytelności do masy upadłości. Jednakże trzeba się liczyć z tym, że często już zła sytuacja majątkowa dłużnika  utrudnia odzyskanie należności w pełnej wysokości.

Dla klientów dłużnika skutki mogą być dwojakie: w przypadku ogłoszenia upadłości obejmującej likwidację majątku dłużnika, majątek dłużnika jest spieniężany, co do zasady wiąże się  w konsekwencji z jego likwidacją. Z kolei po uprawomocnieniu się postanowienia stwierdzającego wykonanie układu, upadły odzyskuje prawo zarządzania majątkiem, wobec czego może świadczyć usługi na rzecz klientów.

Posted in Bez kategorii