News alert: Iga Świątek vs. WSG

Zapewniliśmy Idze Świątek zwycięstwo przed Sądem Okręgowym w Warszawie w batalii z jej byłym sponsorem – agencją Warsaw Sports Group.

Sąd Okręgowy w Warszawie na posiedzeniu niejawnym udzielił zabezpieczenia Idze Świątek do czasu wydania prawomocnego rozstrzygnięcia w niniejsze sprawie poprzez zobowiązanie pozwanej Fundacji Warsaw Sports Group do powstrzymania się od rozpowszechniania nieprawdziwych informacji oraz składania podmiotom trzecim oświadczeń informujących o obowiązywaniu umowy. Sprawę prowadzi nasz Partner Zarządzający, mec. Jarosław Chałas.

Posted in Bez kategorii

Naruszenie stabilności kontraktowej w umowie piłkarza

Oczywistą kwestią jest, że umów należy dotrzymywać – nie inaczej wygląda to w przypadku kontraktu o profesjonalne uprawianie piłki nożnej. Przeważnie zarówno zawodnik, jak i klub, najczęściej za pomocą swoich przedstawicieli spędzają przy stole wiele godzin, negocjując jak najkorzystniejsze dla każdej ze stron warunki umowy tak, aby zminimalizować ewentualne ryzyko naruszenia jej postanowień przez podmiot niezadowolony z zakresu przysługujących mu uprawnień lub nałożonych obowiązków. Dlatego tak ważne jest aby ustalić wszystkie aspekty dalszych losów zawodnika w tym kwestie odpowiedzialności za zachowania sprzeczne z jego treścią.

Związek pilnuje porządku

Na straży stabilności kontraktowej w umowach między zawodnikiem a klubem stoją także odpowiednie przepisy związkowe, które poza uzgodnieniami dokonanymi przy zawieraniu umowy, nakładają na strony dodatkowe obowiązki determinujące skuteczność jej obowiązywania. Powstaje więc pytanie,  jak wygląda katalog niedozwolonych zachowań, jakimi uprawnieniami dysponuje strona, której interes ucierpiał w wyniku takiego zachowania oraz jakie ewentualne sankcje grożą winowajcy.
Przepisy regulujące zagadnienia związane z niewłaściwym wykonywaniem umowy zawarte zostały w Uchwale nr III/54 z dnia 27 marca 2015 roku Zarządu Polskiego Związku Piłki Nożnej – Minimalne Wymagania dla standardowych kontraktów zawodników w sektorze zawodowej piłki nożnej (zwany dalej „Uchwałą”). Art. 8 Uchwały określa przypadki, w których kontrakt może zostać rozwiązany z winy drugiej strony, osobno dla klubu oraz piłkarza. Rozwiązanie stosunku prawnego na skutek zdarzeń opisanych w niniejszym artykule co do zasady nie wiąże się z ryzykiem nałożenia na stronę dopuszczającą się naruszenia sankcji przez odpowiedni organ PZPN. Jednakże, gdy rozwiązaniu umowy towarzyszyć będą przesłanki określone w art. 9 oraz 10, Izba ds. Rozwiązywania Sporów Sportowych będąca organem jurysdykcyjnym PZPN będzie mogła orzec wobec klubu lub zawodnika określone sankcje sportowe.

Kiedy można się rozstać nie patrząc na druga stronę?

Zgodnie z art. 8 ust. 1 kontrakt może zostać w każdej chwili rozwiązany na podstawie porozumienia stron, sporządzonego w formie pisemnej pod rygorem nieważności. Ten sposób zakończenia współpracy zawodnika z klubem ma charakter pokojowy i nie rodzi po żadnej ze stron ewentualnych roszczeń odszkodowawczych, nie wiąże się także z ryzykiem nałożenia sankcji przez związek sportowy. Inaczej natomiast wygląda sytuacja, gdy stosunek prawny zostanie zakończony z winy jednej ze stron. Należy zaznaczyć, że co do zasady stronom kontraktu nie przysługuje prawo do jego wypowiedzenia lub jednostronnego rozwiązania, jednak jest to możliwe w ściśle określonych przypadkach, wymienionych enumeratywnie w art. 8 ust. 3 Uchwały. Zgodnie z jego treścią, zawodnikowi przysługuje prawo do jednostronnego rozwiązania kontraktu z winy klubu poprzez oświadczenie złożone klubowi w formie pisemnej pod rygorem nieważności, wyłącznie w następujących przypadkach:
  1. Klub opóźnia się z zapłatą na rzecz zawodnika wynagrodzenia przysługującego mu z tytułu wykonywanej umowy za okres co najmniej dwóch miesięcy, pod warunkiem, iż po upływie tego okresu zawodnik wyznaczy pisemnie klubowi dodatkowy termin zapłaty, nie krótszy niż 14 dni. Powinien on jednocześnie zaznaczyć, że brak zapłaty w pełnej wysokości skutkować będzie możliwością jednostronnego rozwiązania kontraktu z winy klubu;
  2. Klub ze swojej winy nie dokonał zgłoszenia zawodnika do rozgrywek ligowych, pod warunkiem, że oświadczenie o rozwiązaniu kontraktu złożone zostanie w terminie jednego miesiąca od daty zamknięcia okresu zmiany przynależności klubowej zgodnie z obowiązującymi przepisami PZPN;
  3. Klub ze swojej winy zaniechał obowiązkowego ubezpieczenia zawodnika od następstw nieszczęśliwych wypadków w sporcie i na skutek czego zawodnik nie otrzymał należnego mu świadczenia ubezpieczeniowego lub jego równowartości od klubu albo klub nie przedstawił dowodu zawarcia umowy ubezpieczenia w terminie 14 dni od daty pisemnego zgłoszenia takiego żądania przez zawodnika, pod warunkiem, iż oświadczenie o rozwiązaniu kontraktu zostanie złożone w terminie jednego miesiąca od daty wystąpienia któregokolwiek ze zdarzeń;
  4. Klub nie zapewnia zawodnikowi leczenia lub rehabilitacji po kontuzji doznanej podczas rozgrywania meczów, na treningu lub nie zgadza się na pokrycie kosztów leczenia i rehabilitacji poniesionych przez zawodnika, na które zawodnik otrzymał od klubu pisemną zgodę. Warunkiem jest, aby oświadczenie o rozwiązaniu kontraktu zostało złożone w terminie jednego miesiąca od dnia doznania kontuzji;
  5. Klub został zdegradowany do niższej klasy rozgrywkowej w wyniku innych zdarzeń niż rywalizacja sportowa, na podstawie prawomocnego orzeczenia wydanego przez właściwy organ dyscyplinarny PZPN, pod warunkiem, że oświadczenie o rozwiązaniu kontraktu zostanie złożone w terminie jednego miesiąca od daty uprawomocnienia się orzeczenia dyscyplinarnego.
Prawo do jednostronnego rozwiązania kontraktu przysługuje także klubowi, jeżeli stwierdzi on wystąpienie winy po stronie zawodnika. Zgodnie z art. 8 ust. 4 Uchwały może on tego dokonać w następujących przypadkach:
  1. Zawodnik został skazany prawomocnym wyrokiem wydanym przez sąd powszechny za przestępstwo umyślne ścigane z urzędu, pod warunkiem iż oświadczenie o rozwiązaniu kontraktu zostanie złożone w terminie jednego miesiąca od daty uzyskania potwierdzonej urzędowo informacji o tym fakcie;
  2. Zawodnik został ukarany dyskwalifikacją trwającą nie krócej niż 3 miesiące, orzeczoną przez właściwy organ dyscyplinarny, pod warunkiem, że oświadczenie o rozwiązaniu kontraktu zostanie złożone w terminie jednego miesiąca od daty uprawomocnienia się orzeczenia dyscyplinarnego;
  3. Wobec zawodnika obowiązuje przez okres co najmniej 3 miesięcy środek zapobiegawczy w postaci zakazu uczestnictwa w rozgrywkach mistrzowskich i pucharowych, który został zastosowany na podstawie orzeczenia właściwego organu dyscyplinarnego, które stało się prawomocne;
  4. Zawodnik, w okresie następujących po sobie sześciu miesięcy co najmniej trzykrotnie, nie przedstawiając klubowi pisemnego usprawiedliwienia w terminie 7 dni od nieobecności, nie był obecny na treningu. W tym przypadku oświadczenie o rozwiązaniu kontraktu powinno zostać złożone odpowiednio do dnia 10 stycznia lub 10 lipca, w zależności od tego, czy nieobecność zawodnika miała miejsce w okresie sześciu miesięcy zakończonym przed upływem jednej z wyżej wymienionych dat;
  5. Zawodnik brał udział w jakichkolwiek zakładach bukmacherskich dotyczących rozgrywek piłkarskich, pod warunkiem że oświadczenie o rozwiązaniu kontraktu zostanie złożone w terminie jednego miesiąca od dnia, w którym klub uzyska potwierdzoną informację o tym fakcie.

Są kary, i to dotkliwe

Zarówno klub, jak i zawodnik, w przypadku zaistnienia określonych okoliczności przy rozwiązaniu kontraktu mogą zostać ukarani przez Izbę ds. Rozwiązywania Sporów Sportowych sankcjami sportowymi. Art. 9 Uchwały reguluje niniejszą kwestię z perspektywy naruszeń popełnionych przez piłkarza. Zgodnie z jego treścią, jeżeli umowa zostanie rozwiązana z winy zawodnika w ciągu trzech pierwszych lat jej obowiązywania, z zastrzeżeniem, iż nie ukończył on jeszcze 28 roku życia, zostaną na niego nałożone sankcje sportowe. Zawodnik będzie ponadto zobowiązany do zapłaty odszkodowania. Podobnie będzie w przypadku, gdy rozwiązanie kontraktu podpisanego po ukończeniu przez zawodnika 28 roku życia nastąpi w ciągu dwóch pierwszych lat jego obowiązywania z jego winy. W Uchwale podkreślono, że zakończenie współpracy z winy piłkarza w terminach innych niż wskazane powyżej nie będzie pociągało za sobą stosowania kar ze strony Izby. Ostatnim warunkiem nałożenia sankcji sportowych jest złożenie przez zawodnika bezpodstawnego oświadczenia o jednostronnym rozwiązaniu kontraktu z winy klubu. Warunkiem koniecznym jest złożenie przez klub wniosku o ukaranie swojego byłego piłkarza. Zostanie on ponadto zobowiązany do zapłaty odszkodowania.
Katalog sankcji grożących zawodnikowi jest następujący:
  1. kara pieniężna od kwoty 100 zł do kwoty 100.000 zł;
  2. dyskwalifikacja na okres od 3 do 12 miesięcy.
Wysokość sankcji zostanie określona, po uwzględnieniu stopnia naruszenia przez zawodnika przepisów, skali ich naruszenia, wysokości osiąganych dochodów z tytułu profesjonalnego uprawiania piłki nożnej, właściwości i warunków osobistych zawodnika, a także jego zachowania po naruszeniu przepisów.  Izba może zawiesić wykonanie kary względem zawodnika na okres nieprzekraczający trzech lat, jeżeli szczególne względy za tym przemawiają. Wykonanie co najmniej 1/3 kary dyskwalifikacji może skutkować jej darowaniem lub złagodzeniem.
Art. 10 Uchwały określa z kolei sankcje prawne w wyniku nieuzasadnionego naruszenia stabilności kontraktowej przez klub. Naruszenie takie będzie miało miejsce w dwóch przypadkach: rozwiązania kontraktu z zawodnikiem z winy klubu oraz w wyniku złożenia bezpodstawnego oświadczenia o jednostronnym rozwiązaniu kontraktu z zawodnikiem. W tej drugiej sytuacji, jeżeli niniejszy fakt zostanie stwierdzony w drodze orzeczenia wydanego przez Izbę, na wniosek zawodnika zostaną wobec klubu zastosowane sankcje sportowe. Lista sankcji grożących klubowi jest dłuższa niż w przypadku zawodnika i prezentuje się następująco:
  1. kara pieniężna od kwoty 1.000 zł do kwoty 500.000 zł;
  2. zakaz transferu zawodników do klubu na czas nie dłuższy niż 12 miesięcy;
  3. ograniczenia możliwości uprawniania do gry nowych zawodników na czas nie dłuższy niż 12 miesięcy.
Nietrudno zauważyć, że klub jako podmiot dysponujący wielokrotnie większymi od zawodnika środkami finansowymi zagrożony jest zdecydowanie wyższymi karami finansowymi.
Niniejszy katalog kar nie jest wyczerpujący, bowiem w wyniku dokonania wskazanych powyżej naruszeń klubowi nie przysługuje  prawo do ekwiwalentu za wyszkolenie i rozwój zawodnika, z którym rozwiązano kontrakt. Co więcej, klub będzie zobowiązany do zapłaty zawodnikowi odszkodowania w wysokości utraconego przez niego wynagrodzenia należnego za okres, na który został zawarty kontrakt, pomniejszonego o dochody uzyskane z uprawiania piłki nożnej w innym klubie. Podobnie jak w przypadku zawodnika, Izba może zawiesić wykonanie sankcji na okres próby nie przekraczający trzech lat, jeżeli przemawiają za tym szczególne względy. Z kolei wykonanie co najmniej 1/3 kary innej niż pieniężna może spowodować jej darowanie lub złagodzenie.
Rozwiązanie kontraktu nie zawsze wiąże się z wystąpieniem winy po którejś ze stron, sytuacja taka zajdzie w przypadku spełnienia przesłanek określonych w art. 8 ust. 5 Uchwały. Zgodnie z niniejszym przepisem klub ma prawo do rozwiązania umowy z zawodnikiem bez jego winy w następujących przypadkach:
  1. Zawodnik, za wyjątkiem bramkarza, wystąpił w mniej niż 10% oficjalnych meczów rozegranych przez Klub w rozgrywkach mistrzowskich i pucharowych w pierwszej drużynie seniorów w całym sezonie poprzedzającym sezon, w którym Klub składa oświadczenie o jednostronnym rozwiązaniu Kontraktu, pod warunkiem złożenia takiego oświadczenia w terminie 7 dni od daty rozpoczęcia okresu zmiany przynależności klubowej, zgodnie z obowiązującymi przepisami PZPN;
  2. Zawodnik z powodu kontuzji lub choroby, stwierdzonej zaświadczeniem lekarskim, nie wystąpił w oficjalnych meczach rozegranych przez Klub w rozgrywkach mistrzowskich i pucharowych przez okres dłuższy niż łącznie 180 dni w roku kalendarzowym lub w Sezonie rozgrywkowym, pod warunkiem, iż oświadczenie o rozwiązaniu Kontraktu zostanie złożone odpowiednio do dnia 10 stycznia lub 10 lipca;
  3. po spadku Klubu do niższej klasy rozgrywkowej na skutek rywalizacji sportowej, pod warunkiem, iż oświadczenie o rozwiązaniu Kontraktu zostanie złożone do dnia 10 lipca, a Klub nie będzie posiadać wobec Zawodnika żadnych zaległości w wypłacie wynagrodzenia kontraktowego oraz Klub wypłaci Zawodnikowi odszkodowanie w wysokości stanowiącej równowartość jednomiesięcznego wynagrodzenia indywidualnego należnego Zawodnikowi z tytułu profesjonalnego uprawiania piłki nożnej, chyba że strony uzgodnią zmianę warunków Kontraktu.
Klub ma więc prawo rozwiązać umowę z zawodnikiem przede wszystkim z powodu jego niskiej przydatności na przestrzeni całego sezonu, wywołanej długotrwałą kontuzją lub małą liczbą występów w meczach „o stawkę” spowodowaną problemami w przebiciu się do pierwszego składu. Odmiennej kategorii przesłanką pozwalającą na rozstanie się z piłkarzem jest spadek klubu do niższej ligi na skutek słabych wyników sportowych, co ma na celu finansowe odciążenie klubu w obliczu widma niższych przychodów w kolejnym sezonie rozgrywkowym.
Przepisy PZPN regulujące kwestię naruszenia stabilności kontraktowej z pewnością mają istotny wpływ na postawę stron umowy o profesjonalne uprawianie piłki nożnej. Z powodu dotkliwych kar grożących w wyniku naruszeń opisanych w Uchwale zarówno klub, jak i zawodnik powinni starać się jak najlepiej wypełniać swoje obowiązki określone w kontrakcie. Mimo tego wciąż zdarzają się przypadki zachowań wymuszających konieczność zastosowania niniejszych sankcji, co jednak, biorąc pod uwagę ilość obowiązujących w ekstraklasie kontraktów zawodniczych nie jest niczym zaskakującym. W sezonie 2017/2018 było już ich bowiem ponad czterysta a do zakończenia  sezonu pozostało jeszcze trochę czasu. Niniejsze regulacje pełnią zatem ważną rolę prewencyjną, lecz także penalizującą w stosunku do podmiotów, które nie potrafią utrzymać się w ryzach obowiązujących kontraktów i przepisów.

Autor: Daniel Łudczak, prawnik, Grupa CHWP – Kancelaria Prawna Chałas i Wspólnicy

[column width=”1/4″ last=”true” title=”undefined” title_type=”undefined” animation=”none” implicit=”true”]
[team_member name=”Daniel Łudczak” position=”Associate” url=”” email=”dludczak@chwp.pl” phone=”” picture=”https://www.chwp.pl/wp-content/uploads/2018/03/daniel_ludczak.jpg” googleplus=”” linkedin=”” facebook=”” twitter=”” youtube=”” pinterest=”” lastfm=”” instagram=”” dribble=”” vimeo=””]
[/team_member]
[/column]
[column width=”1/1″ last=”true” title=”” title_type=”single” animation=”none” implicit=”true”]
[/column]


Kontrakt zawodnika – jak to wygląda w polskiej ekstraklasie?

Zagadnienia ogólne

Zawodnicy uprawiający sport piłki nożnej w Polsce mogą posiadać status amatora lub zawodnika profesjonalnego, czyli tzw. zawodowca. Podział ten określony został w art. 69 § 1 Statutu Polskiego Związku Piłki Nożnej. Status piłkarza, zgodnie z § 2 niniejszego przepisu określany jest przez Zarząd PZPN, po uprzednim zasięgnięciu opinii ligi zawodowej, do której przynależy klub danego zawodnika. Jednocześnie zaznaczono, iż podczas określania statusu zawodnika zawsze należy mieć na uwadze przepisy Regulaminu FIFA dot. Statutu piłkarzy oraz transferów piłkarskich.  Jak określa Statut PZPN, zawodnikiem profesjonalnym, może być tylko taki piłkarz, który posiada pisemną umowę z klubem. Istnieje jednak pewien wyjątek od tej zasady, bowiem za zawodowca należy uznać także tego piłkarza, który mimo nie podpisania pisemnego kontraktu, otrzymuje od klubu wynagrodzenie lub inne świadczenie pieniężne lub rzeczowe. Warunkiem jest, aby zyski zawodnika przewyższały wydatki i koszty związane z braniem udziału w rozgrywkach, takie jak podróż, wyżywienie czy zakup sprzętu. Przypadki takie występują jednak w głównej mierze na niższych szczeblach rozgrywkowych. Natomiast na poziomie ekstraklasy w zasadzie każdy zawodnik posiada profesjonalny, pisemny kontrakt. Jak więc skonstruowana jest taka umowa i jaki jest jej charakter?
W przepisach nie określono, do jakiej kategorii umów należy kontrakt zawodnika z klubem, w związku, z czym należy wyjść z założenia, iż może on przybrać zarówno postać umowy cywilnoprawnej, jak i umowy o pracę. Forma umowy zawieranej z klubem powinna być przez piłkarza przemyślana, będzie ona, bowiem decydować o tym, czy zastosowane będą przepisy prawa pracy. Zgodnie z art. 6 pkt. 1 Uchwały Zarządu Polskiego Związku Piłki Nożnej – Minimalne Wymagania dla standardowych kontraktów zawodników w sektorze zawodowej piłki nożnej (zwanej dalej „Minimalne Wymagania”), kontrakt określa wszelkie prawa i obowiązki ustalone pomiędzy klubem, a piłkarzem związane z profesjonalnym uprawianiem przez niego piłki nożnej, w tym:
  1. wynagrodzenie indywidualne zawodnika należne z tytułu profesjonalnego uprawiania piłki nożnej na rzecz klubu;
  2. wynagrodzenie dodatkowe zawodnika, w tym wynagrodzenie uzależnione od wyniku sportowego osiągniętego przez klub;
  3. inne świadczenia klubu na rzecz zawodnika o charakterze niepieniężnym;
  4. świadczenia zawodnika na rzecz klubu.

Strony umowy

Kontrakt zawodnika z klubem, jak każda inna umowa powinien wymieniać podmioty będące jego stronami. W związku z powyższym, muszą zostać w nim zawarte wszelkie dane wymienione w Minimalnych Wymaganiach, dotyczące zarówno piłkarza, jak i klubu, z którym zawiera on umowę. Ponadto, kontrakt powinien zawierać informacje dotyczące osób uczestniczących w negocjacjach lub będących przy podpisaniu umowy (np. tłumacz, doradca prawny Zawodnika, pośrednik transakcyjny), wraz z podpisami tych osób.  W przypadku, gdy z treści umowy wynika obowiązek zapłaty wynagrodzenia osobie pośredniczącej lub obecnej przy jej zawarciu, osoba ta staje się stroną takiej umowy. Podobnie będzie w przypadku, gdy osoba taka zrzeknie się w umowie świadczeń na jej rzecz. Jeżeli jednak w kontrakcie zastrzeżono, że osoba biorąca udział w jego zawarciu nie otrzymuje żadnego wynagrodzenia, a składa ona jedynie podpis na dokumencie, nie można jej potraktować, jako jednej ze stron kontraktu. Niezależnie od powyższych okoliczności, stronami umowy o profesjonalne uprawianie piłki nożnej zawsze są zawodnik oraz klub.

Czas trwania kontraktu

Pod rygorem nieważności, w umowie piłkarza w sposób dokładny powinien zostać określony czas, na jaki zostaje ona zawarta. Powinna, więc ona zawierać datę rozpoczęcia (dzień/miesiąc/rok), jak i datę zakończenia jej obowiązywania. Należy przy tym pamiętać, że kontrakt nie może obowiązywać krócej niż do dnia zakończenia sezonu rozgrywkowego, natomiast maksymalny okres, na jaki może być zawarta umowa o profesjonalne uprawianie piłki nożnej nie może przekroczyć pięciu lat.

Wynagrodzenie zawodnika

Profesjonalny kontrakt nie przedstawiałby żadnej wartości, gdyby nie zostało w nim ustalone wynagrodzenie zawodnika. Powinno ono obejmować cały okres obowiązywania umowy, określając wysokość wypłacanych piłkarzowi apanaży osobno za każdy sezon. Jest to bardzo ważne, ponieważ brak określenia wysokości wynagrodzenia w danym roku rozgrywkowym oznaczać będzie, iż w tym okresie kontrakt nie obowiązuje. Umowa powinna określać walutę, w jakiej zawodnik będzie otrzymywać honorarium, a także termin jego wypłaty oraz sposób płatności, przy czym sumy przelewane na konto piłkarza powinni być podane w kwocie brutto.
Kontrakt, poza kwestiami związanymi z wynagrodzeniem głównym, może także określać zasady uzyskiwania przez zawodnika dodatkowych korzyści pieniężnych. W praktyce chodzi przede wszystkim o premie z tytułu wygranych meczów, a także z tytułu miejsca, jakie klub zajmie na koniec sezonu rozgrywkowego. Dodatkowe wynagrodzenie często uzależnia się od indywidualnych osiągnięć piłkarza, jak np. strzelone bramki. W kontrakcie nie można także zapomnieć o gratyfikacji dla pośrednika transakcyjnego, który brał udział w negocjowaniu kontraktu swojego klienta.
Kluby piłkarskie liczą się z ryzykiem doznania częstych lub długotrwałych kontuzji przez swoich zawodników, w związku, z czym przeważnie zabezpieczają się na tym polu w kontekście wypłacanego wynagrodzenia. Umożliwiają im to przepisy art. 11 Minimalnych Wymagań, na podstawie, których, w przypadku wystąpienia kontuzji lub choroby uniemożliwiającej zawodnikowi występowanie w rozgrywkach przez okres dłuższy niż łącznie 180 dni w roku kalendarzowym lub w sezonie rozgrywkowym, jeżeli klub nie zamierza skorzystać z prawa do jednostronnego rozwiązania kontraktu, ma on prawo o 50% ograniczyć wypłatę wynagrodzenia przysługującego zawodnikowi z tytułu wykonywanej umowy. Ograniczenie takie nie może zostać założone na czas dłuższy niż do dnia odzyskania przez piłkarza zdolności do gry. W taki sam sposób klub może postąpić w sytuacji, gdy zawodnik zostanie ukarany dyskwalifikacją na okres nie krótszy niż 3 miesiące lub zastosowane zostaną wobec niego środki zapobiegawcze w postaci zakazu uczestnictwa w rozgrywkach mistrzowskich i pucharowych przez okres dłuższy niż 3 miesiące. W tym przypadku ograniczenie wynagrodzenia nie może trwać dłużej niż do dnia ustania przyczyny uniemożliwiającej zawodnikowi występowanie w rozgrywkach.

Obowiązki klubu

W wyniku zawartej umowy, na klubie względem zawodnika spoczywać będzie szereg obowiązków. Do najważniejszych z nich należą:
  1. zagwarantowanie zawodnikowi odpowiednich warunków do podnoszenia kwalifikacji sportowych, w głównej mierze poprzez umożliwienie mu uczestnictwa w treningach swojego zespołu. W przypadkach, gdy jest to obiektywnie uzasadnione, należy umożliwić piłkarzowi rozwój sportowy także w inny sposób. Należy pamiętać, iż klub powinien zapewnić odpowiedni ubiór oraz sprzęt potrzebny do prawidłowego i efektywnego zwiększania umiejętności zawodnika,
  2. określenie czasu wykonywania obowiązków kontraktowych przez Zawodnika, który uwzględniać będzie rozmiar jego zadań wynikających z kontraktu,
  3. określenie zasad korzystania przez Klub z wizerunku Zawodnika. W przypadku uprzedniego zawarcia przez Zawodnika umowy przenoszącej prawa do wykorzystania wizerunku Zawodnika na inny podmiot, okoliczność ta powinna być wskazana w kontrakcie,
  4. określenie okresu wypoczynku zawodnika, niewiążącego się z utratą prawa do indywidualnego wynagrodzenia. W ciągu każdego roku obowiązywania kontraktu, okres ten nie może być krótszy niż cztery tygodnie, przy czym zawodnikowi musi przysługiwać nieprzerwany odpoczynek w wymiarze dwóch tygodni, w terminie ustalonym przez strony,
  5. zobowiązanie klubu do zwalniania zawodnika w przypadku powołania go do gry w reprezentacji narodowej,
  6. obowiązek ubezpieczenia gracza od następstw nieszczęśliwych wypadków wynikłych z uprawiania sportu piłki nożnej zgodnie z przepisami prawa powszechnego oraz z przepisami FIFA.
Poza wyżej wymienionymi obowiązkami, klub często decyduje się także udzielić zawodnikom, szczególnie obcokrajowcom, pomocy w poszukiwaniu mieszkania w lokalizacji umożliwiającej im wykonywanie wynikających z umowy obowiązków. Nierzadko zdarza się, że klub w pełnym zakresie bierze na siebie obowiązki związane ze znalezieniem, wyposażeniem, a także opłacaniem mieszkania zawodnika. Zawodnik powinien mieć także zagwarantowane zakwaterowanie na czas rozgrywania meczów poza własnym stadionem.

Obowiązki zawodnika

Zawodnik, aby otrzymać umówione wynagrodzenie, musi wypełniać względem klubu określone obowiązki. Do najważniejszych z nich należy zaliczyć:
  1. reprezentowanie klubu w krajowych oraz międzynarodowych rozgrywkach piłki nożnej na najwyższym możliwym poziomie, pamiętając o przestrzeganiu przepisów gry w piłkę nożną,
  2. aktywne uczestnictwo w treningach oraz współzawodnictwie sportowym, zgodnie z instrukcjami sztabu szkoleniowego klubu,
  3. uczestnictwo w akcjach marketingowych, reklamowych oraz promocyjnych mających na celu popularyzację klubu,
  4. przestrzeganie przepisów antydopingowych,
  5. prowadzenie zdrowego trybu życia oraz utrzymywanie wysokiej sprawności fizycznej, w tym stosowanie się do zaleceń lekarza klubowego oraz powstrzymywanie się od spożywania alkoholu, narkotyków oraz jakichkolwiek innych używek,
  6. zachowanie lojalności wobec klubu poprzez nie podejmowanie działań mogących narazić jego dobre imię, a także dobre imię jego właścicieli, sponsorów oraz osób z nim bezpośrednio związanych. Dotyczy to także organizatorów oraz podmiotów prowadzących rozgrywki.
  7. przestrzeganie w rozsądnych granicach poleceń władz klubu dotyczących aktywności pozapiłkarskiej, związanych m.in. z lokalizacją miejsca zamieszkania w okresie obowiązywania kontraktu czy sposobem spędzania wolnego czasu. Klub może także zobowiązać zawodnika do nieuprawiania określonego rodzaju aktywności sportowej lub ograniczenia czasu jej wykonywania do tego stopnia, aby zawodnik nie zaniedbywał swoich obowiązków wobec klubu. Przeważnie obostrzenia klubowe dotyczą przede wszystkim czynności mogących zagrażać zdrowiu lub życiu, jak jazda na motocyklu, branie udziału w wyścigach, uprawianie sportów walki lub różnego rodzaju sportów ekstremalnych.
  8. utrzymanie wysokiego poziomu kultury osobistej oraz uczciwe i przykładne moralnie zachowanie zarówno w stosunku do osób pracujących w klubie, jak i poza nim,
  9. przestrzeganie zakazu udziału w zakładach bukmacherskich dotyczących wszelkiego rodzaju rozgrywek piłkarskich.

Zagadnienia medyczne

Umowa zawodnika z klubem powinna poruszać kwestie związane z jego zdrowiem, a także leczeniem w przypadku wystąpienia kontuzji. Jeżeli chodzi o zawodnika, powinien on regularnie poddawać się badaniom lekarskim zaleconym przez lekarza klubowego, a także stosować wyłącznie środki farmakologiczne przez niego przepisane lub z nim uzgodnione. Piłkarz powinien także niezwłocznie powiadamiać klub o każdym wypadku lub chorobie, uniemożliwiających mu wykonywanie obowiązków kontraktowych, wraz z dostarczeniem odpowiedniego zaświadczenia lekarskiego. W zaistniałej sytuacji powinien on stosować się do poleceń sztabu medycznego klubu, aby jak najszybciej i w bezpieczny sposób uporać się z kontuzją. Powszechną praktyką jest umieszczanie w kontrakcie klauzuli zobowiązującej zawodnika do niepodejmowania przez niego żadnej aktywności sportowej oraz pozasportowej mogącej zagrozić jego zdrowiu i bezpieczeństwu (jak np. boks, wyścigi samochodowe, jazda na motocyklu czy narciarstwo) bez zgody klubu.
Minimalne Wymagania nakładają na klub obowiązek udzielenia informacji dotyczącej zakresu świadczeń wobec zawodnika z tytułu ubezpieczenia zdrowotnego. Powinien on po za tym zobowiązać się do przeprowadzania lub zalecania przez lekarza klubowego okresowych badań, co wynika z treści obowiązków zawodnika zawartych w niniejszym akcie. Minimalne Wymagania nakłada na klub obowiązek zapewnienia leczenia lub rehabilitacji zawodnikowi, który doznał kontuzji w związku z wykonywaniem umowy. Niniejsza regulacja nie wynika jednak z treści niniejszej uchwały w sposób bezpośredni, nie została, bowiem zawarta w przepisach dotyczących zobowiązań klubu względem zawodnika. Nie dochowanie obowiązku zapewnienia opieki lekarskiej po doznanej przez gracza kontuzji określono, jako jedną z przyczyn uprawniających zawodnika do jednostronnego rozwiązania kontraktu z winy klubu. Mimo, iż należy to do ich obowiązków, zaplecza medyczne klubów piłkarskich chętnie zajmują się swoimi kontuzjowanymi piłkarzami, bowiem w ich interesie leży, aby proces leczenia i rehabilitacji przebiegł możliwie szybko i bezpiecznie. Jednakże, o ile opieka zdrowotna może zostać zapewniona niezależnie od rodzaju, miejsca i czasu nabawienia się urazu lub choroby, to nie w każdym przypadku pozostanie ona nieodpłatna. W kontraktach z reguły zastrzega się, iż leczenie kontuzji oraz chorób nabytych przed podpisaniem umowy lub niewynikających z wykonywania obowiązków wobec klubu nie będzie przez niego finansowane.

Inne zagadnienia

Mniej oczywistym, aczkolwiek równie niezbędnym elementem umowy jest wskazanie innego niż polski języka, stosowanego podczas negocjowania kontraktu. W tym wypadku powinien on być sporządzony w dwóch językach oraz określać wersję językową, wiążącą w wypadku rozbieżności w treści. Poza tym, w kontrakcie powinno zostać wskazane prawo, któremu on podlega oraz jurysdykcja zgodna z przepisami FIFA i PZPN, a także wskazanie adresów mailowych stron, na które ma być doręczana związana z umową korespondencja. Obowiązkiem jest również określenie zasad zachowania poufności kontraktu.

Postanowienia końcowe

Każdy kontrakt zawodnika powinien zawierać oświadczenie, w którym zobowiąże się on do przestrzegania zasad obowiązujących w piłce nożnej oraz reguł fair play. Musi on także zadeklarować swoje pełne zaangażowanie w osiąganie jak najlepszych wyników sportowych, z jednoczesnym poszanowaniem takich samych dążeń przeciwników. Poza powyższymi, piłkarz powinien oświadczyć, że w przypadku dopuszczenia się przez niego przekupstwa sportowego, stwierdzonego prawomocnym wyrokiem, wpłaci na konto PZPN kwotę w wysokości rocznych zarobków, wynikającą z umowy z klubem. Pełna treść oświadczenia znajduje się w art. 6 pkt. 6 Minimalnych Wymagań.
Konieczne jest, aby kontrakt został sporządzony w formie pisemnej pod rygorem nieważności. Jednocześnie, powinien być on podpisany przez osoby upoważnione do reprezentowania klubu i zawodnika lub jego przedstawicieli ustawowych. Wszelkie zmiany kontraktu pod rygorem nieważności powinny być sporządzone w formie pisemnego aneksu podpisanego przez obie strony. Należy także pamiętać o sporządzeniu trzech jednakowych egzemplarzy takiej umowy, gdyż poza jej stronami powinna ona trafić do podmiotu prowadzącego rozgrywki piłkarskie, w celu rejestracji zgodnie z właściwymi przepisami PZPN.
Strony mogą za porozumieniem przedłużyć kontrakt na czas oznaczony. Istnieje również możliwość jednostronnego przedłużenia umowy, jednakże w tym celu muszą zostać spełnione warunki wymienione w Minimalnych Wymaganiach. Koniecznym jest, aby warunki te zostały w kontrakcie wyraźnie określone. Z kolei rozwiązanie kontraktu może nastąpić w każdej chwili, na podstawie porozumienia stron, sporządzonego w formie pisemnej pod rygorem nieważności. W umowach zawodniczych często można natknąć się na różnego rodzaju zapisy, umożliwiające zawodnikowi wcześniejsze rozstanie z klubem. Należą do nich klauzula zwolnienia oraz bardziej popularna klauzula wykupu. Pierwsza z wymienionych klauzul pozwala piłkarzowi na odejście z klubu po ziszczeniu się określonego warunku oraz wpłaceniu odpowiedniej kwoty. Przykładem takiego warunku może być chęć ściągnięcia do siebie zawodnika przez konkretne kluby, czy klub będący wyżej w tabeli w poprzednim sezonie. Brak awansu do europejskich pucharów także może otworzyć piłkarzowi drogę do odejścia. Klauzula wykupu natomiast daje zawodnikowi możliwość wykupienia swojego kontraktu i, w konsekwencji, zmiany klubu. Wpłata odpowiedniej kwoty do klubowej kasy leży, zatem po stronie piłkarza, a nie, jak zwykło się powszechnie myśleć, klubu zainteresowanego jego pozyskaniem. Oczywistym jest jednak, że to ten klub zaopatruje piłkarza w środki konieczne do wykupienia kontraktu. W lidze hiszpańskiej tego rodzaju klauzule stanowią obowiązkowy element umowy zawodnika. W innych ligach, w tym w polskiej ekstraklasie nie ma obowiązku ustalania kwoty wykupu, jednak nierzadko strony umowy decydują się na takie rozwiązanie. Powyżej przedstawiono minimalne wymogi, jakie muszą zostać spełnione przy zawieraniu kontraktu, z jednoczesnym wskazaniem najczęstszych rozwiązań stosowanych przy tego rodzaju umowach. Kontrakt zawodnika z klubem przeważnie charakteryzuje się z względną równowagą, jeżeli chodzi o przyznawanie stronom uprawnień i nakładanie na nie obowiązków, nie dając żadnej z nich zdecydowanej przewagi. Wynika to z faktu, iż zawarcie takiej umowy najczęściej poprzedzają długotrwałe i wyczerpujące negocjacje. Z tego też względu, a także z uwagi na obowiązującą zasadę swobody umów, każdy kontrakt może wyglądać nieco inaczej, gdyż będzie on odzwierciedlać wynik indywidualnych ustaleń poczynionych pomiędzy zawodnikiem lub jego pośrednikiem transakcyjnym, a klubem.

Autor: Daniel Łudczak, prawnik, Grupa CHWP – Kancelaria Prawna Chałas i Wspólnicy

[column width=”1/4″ last=”true” title=”undefined” title_type=”undefined” animation=”none” implicit=”true”]
[team_member name=”Daniel Łudczak” position=”Associate” url=”” email=”dludczak@chwp.pl” phone=”” picture=”https://www.chwp.pl/wp-content/uploads/2018/03/daniel_ludczak.jpg” googleplus=”” linkedin=”” facebook=”” twitter=”” youtube=”” pinterest=”” lastfm=”” instagram=”” dribble=”” vimeo=””]
[/team_member]
[/column]
[column width=”1/1″ last=”true” title=”” title_type=”single” animation=”none” implicit=”true”]
[/column]

Po co nam Ekstraklasa S.A.?

[column width=”1/1″ last=”true” title=”” title_type=”single” animation=”none” implicit=”true”]

Polski system rozgrywek w piłkę nożną rozróżnia osiem poziomów, na których drużyny toczą sportową rywalizację. Celem każdego klubu piłkarskiego w Polsce jest możliwość rozgrywania meczów w najwyższej klasie rozgrywkowej, w tzw. ekstraklasie. Na tym poziomie rozgrywek, zdobywanie kolejnych ligowych szczebli kończy się, a drużyny rozpoczynają walkę o najcenniejsze krajowe trofeum – tytuł Mistrza Polski. Zapewne w głowie niejednego dociekliwego fana polskiej ekstraklasy pojawiło się pytanie, jaki podmiot odpowiedzialny jest za organizację rozgrywek na najwyższym krajowym szczeblu, jaka jest jego struktura, a także kto upoważnia go do prowadzenia tego rodzaju działalności.

Wszystkie krajowe poziomy rozgrywkowe, na których kluby toczą zmagania podlegają jurysdykcji Polskiego Związku Piłki Nożnej. Wspomniana ekstraklasa nie jest tutaj wyjątkiem. Uprawnienia PZPN względem najwyższej klasy rozgrywkowej wynikają bezpośrednio z art. 13 Ustawy o sporcie z dnia 25 czerwca 2010 r. Zaznaczyć należy, że niniejszy przepis odnosi się do wszystkich związków sportowych działających w Polsce. Zgodnie z jego treścią, Związek ma wyłączne prawo do organizowania i prowadzenia współzawodnictwa sportowego o tytuł Mistrza Polski oraz Puchar Polski. Co więcej, w wyłącznym zakresie PZPN leży ustanawianie oraz realizacja reguł sportowych, organizacyjnych oraz dyscyplinarnych dotyczących wyżej wymienionych rozgrywek. Niniejsze przepisy nie mogą jednak dotyczyć kwestii dyscyplinarnych związanych z dopingiem, zagadnienie to zostało bowiem uregulowane w ustawie z dnia 21 kwietnia 2017 r. o zwalczaniu dopingu w sporcie.
W związku z wynikającymi z ustawy o sporcie uprawnieniami, w statucie PZPN znalazły się przepisy regulujące kwestię prowadzenia rozgrywek w piłkę nożną na najwyższym krajowym szczeblu. Zgodnie z art. 60 § 1 niniejszego dokumentu, Związek powierza prowadzenie takiej rywalizacji w formie ligi zawodowej osobie prawnej, która będzie działać w formie spółki akcyjnej w oparciu o przepisy Kodeksu Spółek Handlowych. Ten rodzaj prowadzenia działalności cechuje istnienie kapitału zakładowego, który stanowią akcje obejmowane przez wspólników, tzw. akcjonariuszy. Minimalny wkład wymagany do utworzenia tego typu spółki kapitałowej wynosi 100 000 zł. Pomimo oddelegowania podmiotowi trzeciemu do prowadzenia rozgrywek ekstraklasy, Związek zachował dla siebie pewne kompetencje. W kolejnym paragrafie niniejszego przepisu PZPN wymienia kwestie będące przedmiotem jego wyłącznych uprawnień. Należą do nich:
  1. sprawy sędziowskie,
  2. przyznawanie licencji klubom,
  3. sprawy dyscyplinarne,
  4. zwalczanie dopingu w piłce nożnej.
W Statucie zaznaczono także, iż powierzenie dodatkowych rozgrywek spółce prowadzącej już rozgrywki najwyższego szczebla może nastąpić tylko za zgodą Polskiego Związku Piłki Nożnej. Art. 61 Statutu PZPN określa z kolei zasady funkcjonowania polskiej ekstraklasy. Zgodnie z pierwszym paragrafem wspomnianego przepisu, niniejsze zasady ustalane są w formie umowy zawartej pomiędzy Związkiem i spółką akcyjną. Spółka taka powinna gwarantowwi co najmniej:
  1. realizację zobowiązań krajowych i zagranicznych, w tym zadań określonych w ustawie o sporcie kwalifikowanym,
  2. wykonywanie uprawnień dyscyplinarnych,
  3. realizację zadań związanych z właściwym przygotowaniem reprezentacji narodowych do udziału w zawodach międzynarodowych,
  4. udział w przychodach związanych z zarządzaniem ligą zawodową,
  5. przestrzeganie statutów, regulaminów i decyzji PZPN, FIFA i UEFA oraz zagwarantowanie, że będą one przestrzegane również przez ich członków,
  6. przestrzeganie przepisów gry, a także przepisów gry w Futsal i piłkę plażową.
Można więc zauważyć, iż w drodze umowy ze spółką, PZPN powinien wyegzekwować od spółki przede wszystkim przestrzeganie przepisów zarówno krajowych, jak i tych ustanowionych przez międzynarodowe instytucje związane z piłką nożną. Związek może poza tym regulować kwestię realizacji zadań związanych z właściwym przygotowaniem reprezentacji narodowej do udziału w międzynarodowych zawodach, a także te związane z wykonywaniem czynności dotyczących odpowiedzialności dyscyplinarnej. To zagadnienie uregulowane zostało w Uchwale nr VI/87 z dnia 16 czerwca 2017 roku Zarządu Polskiego Związku Piłki Nożnej w sprawie zatwierdzenia Regulaminu Rozgrywek Piłkarskich o Mistrzostwo Ekstraklasy na sezon 2017/2018 i następne. Zgodnie z art. 3.3 niniejszej uchwały, organem dyscyplinarnym, właściwym do orzekania w stosunku do klubów, zawodników, sędziów, trenerów, członków sztabu medycznego oraz działaczy piłkarskich w zakresie przewinień dyscyplinarnych popełnionych w Rozgrywkach Ekstraklasy, z zastrzeżeniem odrębnych postanowień Regulaminu Dyscyplinarnego PZPN jest Komisja Ligi Ekstraklasy S.A.
PZPN określa także udział w przychodach osiąganych przez spółkę zarządzającą ligą. Z kolei wspomniana w art. 61 pkt 1 Statutu realizacja zobowiązań krajowych i zagranicznych polega przede wszystkim na obowiązku reprezentacji Ligi w międzynarodowych organizacjach sportowych, a także na organizowaniu udziału w europejskich rozgrywkach drużynom, które zgodnie z przepisami UEFA zakwalifikowały się do wzięcia w nich udziału. Przepisy Statutu dają także Związkowi możliwość upoważnienia spółki akcyjnej prowadzącej rozgrywki ekstraklasy do wykonywania tych uprawnień statutowych PZPN, które nie są ustawowo zastrzeżone do jego wyłącznej właściwości. Akt założycielski spółki oraz przepisy ligi zawodowej, wraz ze wszystkimi przyszłymi zmianami podlegają zatwierdzeniu przez Zarząd PZPN.
Przesłanek powstania oddzielnego podmiotu zarządzającego rozgrywkami ekstraklasy należy szukać jeszcze w roku 1998. W tym czasie bowiem kluby ówczesnej najwyższej klasy rozgrywkowej wyszły z inicjatywą utworzenia odrębnej organizacji, na kształt rozwiązań zachodnich. Celem powołania do życia takiego podmiotu była m.in. chęć uzyskania przez kluby większego wpływu na organizację rozgrywek. Przede wszystkim chodziło jednak o uzyskanie większej kontroli nad przychodami płynącymi z praw mediowych. Początkowo podmiot ten przybrał postać Piłkarskiej Autonomicznej Ligi Polskiej (PALP). Faktyczna działalność tego stowarzyszenia nie polegała jednak na zarządzaniu rozgrywkami, a miała na celu stworzenie warunków umożliwiających utworzenie ostatecznego podmiotu w formie spółki, mającego sprawować pieczę nad rywalizacją na najwyższym poziomie rozgrywkowym. Po przedłużających się negocjacjach z PZPN udało się w końcu odnaleźć porozumienie, w wyniku czego 14 czerwca 2005 r. powołano do życia spółkę Ekstraklasa S.A. Dnia 12 sierpnia 2005 r. Ekstraklasa S.A. podpisała z PZPN umowę o zarządzaniu ligą zawodową. Określono w niej podział kompetencji w granicach prowadzenia czołowej polskiej ligi, rozgrywki zaś zostały przejęte przez Spółkę z dniem 18 listopada 2005 r. Powołaniu Ekstraklasy S.A. towarzyszyły korzystne dla klubów zmiany statutowe PZPN, m.in. art. o prawach mediowych. Dziś każdy z klubów występujących w ekstraklasie posiada 5,8% akcji w Spółce, co daje łączny udział w wysokości 92,8%. Pozostałe 7,2% udziałów należy do PZPN.
W statucie Spółki wymienione zostały jej cele oraz zadania. Do najważniejszych celów należy rozwój rozgrywek Ekstraklasy poprzez promocję Ligi i zwiększanie zainteresowania nią oraz prowadzenie działalności popularyzatorskiej i wychowawczej w zakresie kultury fizycznej, ze szczególnym uwzględnieniem rozwoju i podnoszenia poziomu piłki nożnej. Poprzez swoją aktywność, Ekstraklasa S.A. dąży także do maksymalizacji przychodów osiąganych przez kluby występujące w rozgrywkach o mistrzostwo Polski. Z kolei do najważniejszych zadań spółki należy:
  1. zarządzanie rozgrywkami ekstraklasy:- bezpośrednie zarządzanie rozgrywkami, ustalanie regulaminu rozgrywek, ramowego terminarza rywalizacji, a także analiza przebiegu spotkań,
    – czuwanie nad bezpieczeństwem rozgrywek poprzez współpracę z Komendą Główną Policji oraz udział w Stałej Grupie Eksperckiej przy Ministrze Spraw Wewnętrznych,
    – współpraca z PZPN oraz z Europejskim Stowarzyszeniem Lig Zawodowych.
  2. sprzedaż praw medialnych:- oferta dla telewizji płatnych, dająca prawo do transmisji na żywo wszystkich spotkań w sezonie, z możliwością udzielenia sublicencji,
    – oferta dla telewizji otwartych, umożliwiająca transmisję czterech spotkań na żywo, a także dwa razy w tygodniu 5-minutowej kroniki ukazującej fragmenty wszystkich spotkań kolejki oraz raz w tygodniu 30-minutowego magazynu,
    – pakiet praw międzynarodowych, pozwalający na pokazywanie spotkań ekstraklasy poza granicami kraju,
    – prawa do dystrybucji treści w internecie oraz prawa mobilne, umożliwiające kolejno oglądanie fragmentów wszystkich spotkań poprzez sieć internetową, a także na urządzeniach mobilnych, takich jak telefony czy tablety.
  3. sprzedaż scentralizowanych praw marketingowych:- Pakiet Sponsora Tytularnego (pakiet większy)
    – Pakiet Sponsora Oficjalnego (pakiet mniejszy)
Ekstraklasa S.A., jak każda spółka kapitałowa, funkcjonuje poprzez swoje organy. Nadrzędną strukturą  jest Walne Zgromadzenie Wspólników, zwoływane przez Zarząd spółki co najmniej raz w roku. Bierze w nim udział siedemnastu Akcjonariuszy – PZPN oraz szesnaście klubów Ekstraklasy. Walne Zgromadzenie Wspólników Ekstraklasy S.A., powołuje Radę Nadzorczą. Zasiada w niej siedmiu członków, na których składają się reprezentanci czterech czołowych Klubów poprzedniego sezonu ligowego, dwóch reprezentantów wybieranych spośród siebie przez dwanaście pozostałych Klubów, a także jeden reprezentant PZPN. Ze swojego składu Rada Nadzorcza wybiera Przewodniczącego i Wiceprzewodniczącego. Istotnym uprawnieniem Rady jest powoływanie stałego Zarządu Spółki, który od 1 lipca 2016 r. składa się z trzech osób.
Organem wchodzącym w skład struktury Ekstraklasa S.A, charakteryzującym się niezależnością i niezawisłością, jest Komisja Ligi. Działa ona na podstawie reguł dyscyplinarnych wytyczonych przez PZPN. Powoływana jest przez Radę Nadzorczą Ekstraklasy S.A., a więc przez reprezentację wszystkich klubów najwyższej klasy rozgrywkowej oraz Związek. Aktualnie w skład Komisji Ligi wchodzi Sekretarz oraz sześciu Komisarzy. Wszystkie osoby wyznaczone do pełnienia funkcji w Komisji mają wykształcenie prawnicze. Główną przesłanką utworzenia Komisji Ligi była konieczność niezależnego, niezawisłego i transparentnego rozstrzygania kwestii obejmujących rozgrywki Ekstraklasy. Komisja Ligi rozstrzyga w kwestiach dyscyplinarnych związanych z rozgrywkami ekstraklasy oraz z występującymi w niej klubami. Do jej obowiązków należy między innymi nakładanie na Kluby oraz zawodników sankcji finansowych i dyscyplinarnych w wyniku nieprzestrzegania przez te podmioty regulaminu rozgrywek. Obszar działania Komisji nie jest jednak nieograniczony, bowiem art. 124 Regulaminu Dyscyplinarnego Polskiego Związku Piłki Nożnej zawiera katalog kar, które mogą zostać wymierzone jedynie przez organy PZPN. Należą do nich:
  1. zakaz udziału we wszelkiej działalności związanej z piłką nożną, skreślenie z listy sędziów, zawieszenie lub pozbawienie licencji, przeniesienie zespołu do niższej klasy,
  2. skreślenie z listy sędziów, skreślenie z kadry narodowej, wykluczenie z PZPN, pozbawienie tytułu Mistrza Polski, Wicemistrza Polski, lub Zdobywcy Pucharu Polski, Pucharu Ligi lub Superpucharu.
Organem drugiej instancji względem Komisji Ligi jest Najwyższa Komisja Odwoławcza PZPN.
Sprawami, nad którymi Komisja Ligi pochyla się najczęściej są te związane z zachowaniem kibiców na meczach. Jak niestety wiadomo, w polskiej rzeczywistości postawa osób uczęszczających na stadiony ekstraklasy często pozostawia wiele do życzenia, a ilość spraw rozpatrywana przez Komisję w tym zakresie zdaje się tylko to potwierdzać.
Poza wymienionymi wyżej organami spółka, podobnie jak inne duże podmioty prawne, posiada rozmaite departamenty, takie jak Departament Marketingu i Sprzedaży, Komunikacji i PR, Finansów i Organizacji oraz Biuro Spółki.  Zgodnie z Regulaminem Rozgrywek Piłkarskich o Mistrzostwo Ekstraklasy na Sezon 2017/2018 rywalizację na najwyższym krajowym szczeblu prowadzi Departament Logistyki Rozgrywek Ekstraklasy S.A. Odpowiedzialny jest on także za terminy rozgrywek ligi.
Podsumowując, Ekstraklasa S.A. jest jednostką organizacyjną o rozległej strukturze, gwarantującej jej możliwość sprawnego prowadzenia rywalizacji o mistrzostwo Polski. Poza samą organizacją meczów, za pomocą swoich organów oraz departamentów rozstrzyga w kwestiach dyscyplinarnych, a także odpowiada za reklamę rozgrywek oraz dąży do maksymalizacji zysków osiąganych przez Ligę, co ma przełożenie na kwoty wpływające na konta klubów rozgrywających w niej swoje spotkania. Należy jednak pamiętać, iż Spółka nie mogłaby realizować tych wszystkich kompetencji, gdyby nie regulacje zawarte w Statucie PZPN.

Autor: Daniel Łudczak, prawnik, Grupa CHWP – Kancelaria Prawna Chałas i Wspólnicy

[/column]

[column width=”1/4″ last=”true” title=”undefined” title_type=”undefined” animation=”none” implicit=”true”]

[team_member name=”Daniel Łudczak” position=”Associate” url=”” email=”dludczak@chwp.pl” phone=”” picture=”https://www.chwp.pl/wp-content/uploads/2018/03/daniel_ludczak.jpg” googleplus=”” linkedin=”” facebook=”” twitter=”” youtube=”” pinterest=”” lastfm=”” instagram=”” dribble=”” vimeo=””]

[/team_member]

[/column]

[column width=”1/1″ last=”true” title=”” title_type=”single” animation=”none” implicit=”true”]

[/column]