Świadectwa energetyczne budynków

Po 1 stycznia 2009 r. mieszkania i budynki będą musiały mieć świadectwo energetyczne. Świadectwo energetyczne jest dokumentem sporządzanym na podstawie oceny energetycznej, polegającej na określeniu charakterystyki energetycznej, dzięki której budynkowi przyporządkowuje się określoną klasę energetyczną. Charakterystyka energetyczna to zbiór danych i wskaźników energetycznych budynku dotyczących obliczeniowego zapotrzebowania budynku na energię na cele c.o., c.w.u., wentylacji i klimatyzacji, a w przypadku budynku użyteczności publicznej także oświetlenia. Świadectwo energetyczne pozwoli określić, ile będzie trzeba wydać na energię, użytkując budynek. Od 1 stycznia 2009 r. świadectwa energetyczne będą musiały mieć budynki nowe oddawane do użytku – między innymi mieszkania i domy, akademiki i pensjonaty, magazyny i budynki użyteczności publicznej, ale także te istniejące podlegające sprzedaży lub wynajmowi. Świadectwo charakterystyki energetycznej budynku może sporządzać osoba, która, między innymi, posiada uprawnienia budowlane do projektowania w specjalności architektonicznej, konstrukcyjno-budowlanej lub instalacyjnej albo odbyła szkolenie i złożyła z wynikiem pozytywnym egzamin przed ministrem budownictwa Ustawa określa, że nowe świadectwo należy sporządzić wówczas, jeżeli upłynął termin jego ważności lub gdyby w wyniku przebudowy lub remontu uległa zmianie jego charakterystyka energetyczna. Ustawa stanowi, iż dla nowych budynków oddawanych do użytku świadectwo energetyczne jest dokumentem wymaganym do uzyskania pozwolenia na użytkowanie. Sporządzenie świadectwa certyfikacji powinien zapewnić właściciel budynku. Koszt uzyskania świadectwa charakterystyki ponosić ma właściciel budynku lub lokalu. Świadectwo powinno być udostępnione nabywcy lub najemcy budynku lub lokalu. Zgodnie z dodanym art. 63a ustawy prawo budowlane, nabywca ma prawo żądać udostępnienia świadectwa charakterystyki energetycznej. Przepis art. 63a nie został jednakże zaopatrzony sankcją za nie przedłożenie certyfikatu nabywcy. Uchybienie obowiązkowi z art. 63a nie ma więc wpływu na skuteczność ewentualnej umowy przeniesienia prawa własności lokalu. Warto zaznaczyć, iż obowiązkowi sporządzania świadectw energetycznych nie będą podlegać jedynie te budynki, które podlegają ochronie na podstawie przepisów o ochronie zabytków, używanych jako miejsca kultu i do działalności religijnej, przeznaczonych do użytkowania w czasie nie dłuższym niż 2 lata, niemieszkalnych służących gospodarce rolnej, przemysłowych i gospodarczych o zapotrzebowaniu na energię nie większym niż 50 kWh/m2/rok, mieszkalnych przeznaczonych do użytkowania nie dłużej niż 4 miesiące w roku, wolnostojących o powierzchni użytkowej poniżej 50 m2.

Posted in Bez kategorii

Stosowanie wskaźnika zmian cen nieruchomości

Zgodnie z art. 5 ustawy o gospodarce nieruchomościami waloryzacji kwot należnych z tytułów określonych w ustawie, dokonuje się przy zastosowaniu wskaźników zmian cen nieruchomości ogłaszanych przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego, w drodze obwieszczeń, w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej “Monitor Polski”. Tymczasem do dnia dzisiejszego wskaźników takich nie opublikowano w związku z czym zastosowanie ma art. 227 cytowanej ustawy zgodnie, z którym do czasu ogłoszenia przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego wskaźników zmian cen nieruchomości, waloryzacji dokonuje się przy zastosowaniu gusowskich wskaźników cen towarów i usług konsumpcyjnych. Przepis ten miał funkcjonować tymczasowo, niestety ale ta tymczasowość trwa do dzisiaj. W praktyce brak możliwości odwołania się w procesie waloryzacji cen nieruchomości do wskaźników zmian cen nieruchomości ogłaszanych przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego powoduje, że przeprowadzana waloryzacja nie odzwierciedla rzeczywistej ceny nieruchomości, narażając uprawnionego na straty. Straty, które ponosi podmiot uprawniony wynikają z różnicy we wzroście inflacji w ostatnich latach w porównaniu do wzrostu cen rynkowych nieruchomości. Niestety, ale tendencja wzrostu cen nieruchomości w dalszym ciągu istnieje, a ceny nieruchomości w dalszym ciągu rosną szybciej niż inflacja. Według analityków rynku nieruchomości wskaźniki używane na rynkach kapitałowych i finansowych, jakim jest np. wskaźnik wzrostu cen towarów i usług konsumpcyjnych (wskaźnik inflacji) nie nadają się do opisu trendów cenowych na rynku obrotu nieruchomościami. Warto zaznaczyć, iż mimo, że ceny nieruchomości podlegają cyklicznym wzrostom i spadkom zachowują jednak tendencję wzrostową znacznie przewyższającą inflację. Jedynymi zatem właściwymi wskaźnikami, które należy stosować także w sytuacji waloryzacji ceny nieruchomości stanowiącej podstawę dla ustalenia odszkodowania za wywłaszczenie nieruchomości są wskaźniki zmian cen nieruchomości.

Posted in Bez kategorii

Zasady rezygnacji z telepracy

Zgodnie z przepisami ustawy Kodeks pracy uzgodnienie, iż praca będzie wykonywana w formie telepracy może nastąpić przy zawieraniu umowy o pracę lub w trakcie pracy. Tak więc wykonywanie pracy w formie telepracy oparte jest na zasadzie dobrowolności. Jednocześnie w myśl tej zasady, każda ze stron takiego stosunku pracy może zrezygnować z tej formy świadczenia pracy i żądać powrotu do formy tradycyjnej. W terminie trzech miesięcy od daty zawarcia porozumienia w sprawie zmiany formy zatrudnienia zarówno pracodawca, jak i pracownik, może żądać zaprzestania świadczenia pracy w formie telepracy i przywrócenia dotychczasowych warunków wykonywania pracy. Takie żądanie jest wiążące dla drugiej strony, co oznacza, że druga strona musi zaakceptować zmianę formy zatrudnienia. Warto zaznaczyć, iż jeśli pracownik zaprzestanie świadczenia telepracy w wyżej opisany sposób nie może to stanowić przyczyny uzasadniającej wypowiedzenie przez pracodawcę umowy o pracę. Jeżeli pracodawca będzie chciał dokonać zmiany formy świadczenia pracy przez telepracownika po upływie 3 miesięcy od daty zawarcia porozumienia może dokonać tego wyłącznie w drodze wypowiedzenia zmieniającego. Jeżeli natomiast po upływie powyższego trzymiesięcznego terminu powrotu do dotychczasowych warunków pracy pracownik będzie chciał powrócić, pracodawca – w miarę możliwości – powinien uwzględnić wniosek pracownika i przywrócić go na poprzednie warunki pracy.

Posted in Bez kategorii

Pracodawca zatrudniający stażystę może liczyć na dodatkowe korzyści

Od kilu miesięcy obowiązują znowelizowane przepisy ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. określającej zadania państwa w zakresie promocji zatrudnienia, łagodzenia skutków bezrobocia oraz aktywizacji zawodowej. Zmiany miały na celu usystematyzowanie i uporządkowanie dotychczas obowiązujących przepisów oraz zwiększenie efektywności działań publicznych podejmowanych przez służby zatrudnienia. Założeniem ustawodawcy jest zwiększenie dostępu do usług rynku pracy świadczonych na rzecz bezrobotnych. Jedną z istotnych zmian jest poszerzenie katalogu bezrobotnych będących w szczególnej sytuacji na rynku pracy o kobiety, które nie podjęły zatrudnienia po urodzeniu dziecka, bezrobotnych bez doświadczenia zawodowego lub bez wykształcenia średniego, bezrobotnych samotnie wychowujących co najmniej jedno dziecko do 18 roku życia, bezrobotnych oraz osób które po odbyciu kary pozbawienia wolności nie podjęły zatrudnienia. Wobec tych osób możliwe jest stosowanie, wynikających z ustawy, szczególnych instrumentów rynku pracy, między innymi: staży i przygotowań zawodowych, stypendiów z tytułu dalszej nauki, refundacji kosztów opieki nad dziećmi, prac publicznych czy też robót interwencyjnych. Pracodawca, który decyduje się zatrudnić absolwenta może na tym sporo skorzystać. Staż i przygotowanie zawodowe odbywają się na podstawie umowy zawartej przez starostę z pracodawcą, według programu określonego w umowie. W przypadku przyjęcia absolwenta na staż lub do przygotowania zawodowego pracodawcy nie przysługuje refundacja, gdyż nie płaci takiej osobie wynagrodzenia. Bezrobotny bowiem otrzymuje stypendium, które wypłacane jest przez starostę. On też nalicza i opłaca składki na ubezpieczenia emerytalne, rentowe i wypadkowe za te osoby. Staż dla pracodawcy może być także metodą rekrutacji nowych pracowników. Pracodawca otrzymuje możliwość sprawdzenia osoby, która w przyszłości mogłaby stać się pracownikiem firmy. Możliwe jest, że pracodawca może wskazać konkretną osobę, którą chciałby przyjąć na staż lub przygotowanie zawodowe. Pracodawca nie ma także obowiązku zatrudnić stażysty po stażu, chyba że przewiduje to umowa zawierana ze starostą. Okresy pobierania stypendium wlicza się do okresu pracy wymaganego do nabycia lub zachowania uprawnień pracowniczych oraz do okresów składkowych. Nie uwzględnia się ich jednak przy obliczaniu okresów wymaganych do nabycia prawa i długości okresu pobierania zasiłku dla bezrobotnych, stażu pracy określonego w odrębnych przepisach, wymaganego do wykonywania niektórych zawodów, okresu zatrudnienia, od którego zależy nabycie prawa do urlopu wypoczynkowego (jednakże okres odbywania stażu absolwenckiego będzie wliczany do okresu, od którego zależy wymiar urlopu wypoczynkowego).

Posted in Bez kategorii

Kontrakt menedżerski czy umowa o pracę?

Analizując charakter prawny kontraktu menedżerskiego, który w zależności od jego treści może być umową o pracę lub umową cywilną, do której stosuje się przepisy o zleceniu (art. 750 k.c.) należy pamiętać, że dla oceny rodzaju stosunku prawnego decydujące jest ustalenie, które z tych cech mają charakter przeważający. Jeżeli umowa wykazuje wspólne cechy dla umowy o pracę i umowy prawa cywilnego z jednakowym ich nasileniem, o jej rodzaju decyduje zgodny zamiar stron i cel umowy. Zasada swobody umów (art. 3531 k.c.) polega w pierwszej kolejności na możliwości wyboru przez strony rodzaju stosunku prawnego, który będzie ich łączył. Dotyczy to także wykonywania stale i za wynagrodzeniem określonych czynności, a więc stosunku prawnego określanego jako wykonywanie zatrudnienia w szerokim tego słowa znaczeniu. Nie można zatem zakładać, że strony mające pełną zdolność do czynności prawnych miały zamiar zawrzeć umowę o innej treści (umowę o pracę) niż tę, którą zawarły (umowę zlecenia). Pamiętać jednak należy, iż niektóre cechy umowy są na tyle istotne, że mają decydujące znaczenie dla określenia jej rodzaju. W szczególności brak bezwzględnego obowiązku osobistego świadczenia pracy wyklucza możliwość zakwalifikowania stosunku prawnego jako umowy o pracę. Osoba zarządzająca zakładem pracy w imieniu pracodawcy może być zatem zatrudniona na podstawie stosunku pracy lub na podstawie umowy cywilnoprawnej. Cechami klasycznego kontraktu menedżerskiego są przede wszystkim samodzielność menedżera oraz cel umowy, jakim jest prowadzenie przez menedżera przedsiębiorstwa z przyznaniem mu samodzielności działania w zakresie zarządzania przedsiębiorstwem. Dodatkowo od menedżera oczekuje się, iż wniesie on pewne wartości niematerialne w postaci nowego sposobu zarządzania przedsiębiorstwem, swojego doświadczenia zawodowego, wiedzy handlowej i organizacyjnej, a także wyrobionych kontaktów handlowych. Wynagrodzenie menedżera składa się najczęściej z dwóch części: stałej i zmiennej – zależnej od osiągnięcia konkretnego wyniku finansowego przedsiębiorstwa. Taka postać kontraktu niewątpliwie przybiera postać umowy cywilnoprawnej. Dodatkowo menedżer, który prowadzi działalność gospodarczą, samodzielnie się opodatkowuje i odprowadza składki na ubezpieczenie społeczne. Kontrakt menedżerski zakłada zdecydowanie większą dyspozycyjność menedżera niż pracownika, zadaniowy charakter pracy wymaga szczególnej lojalności i współdziałania obu stron umowy. Menedżer podpisując kontrakt, zwykle zobowiązuje się przestrzegać zakazu konkurencji. Zawarcie kontraktu menedżerskiego jest korzystne zarówno dla menedżera, jak i przedsiębiorcy. Przede wszystkim pozwala na ograniczenie kosztów, które z punktu widzenia pracodawcy są największe przy zawieraniu umów o pracę. Osoba świadcząca usługi menedżerskie może z kolei otrzymywać wyższe wynagrodzenie, jednak jest ono związane bezpośrednio z wynikami finansowymi firmy, którą kieruje. Kontrakty stanowią często jedyną drogę do wprowadzania motywacyjnych systemów wynagrodzeń. Dochody osób świadczących usługi na mocy kontraktów menedżerskich mogą (w zależności od ich wysokości) podlegać opodatkowaniu podatkiem dochodowym wg najwyższej stawki PIT 40%. Pomysłem na zmniejszenie wysokości zobowiązań podatkowych nie będzie jednakże świadczenie usług na podstawie kontraktu menedżerskiego w ramach działalności gospodarczej, łącznie z wybraniem opodatkowania podatkiem liniowym 19%.

Po pierwsze należy pamiętać, że za pozarolniczą działalność gospodarczą nie uznaje się czynności, jeżeli łącznie spełniają następujące warunki:

• odpowiedzialność wobec osób trzecich za rezultat tych czynności oraz ich wykonywanie, z wyłączeniem odpowiedzialności za popełnienie czynów niedozwolonych, ponosi zlecający,

• są one wykonywane pod kierownictwem oraz w miejscu i czasie wyznaczonym przez zlecającego,

• wykonujący te czynności nie ponosi ryzyka gospodarczego związanego z prowadzoną działalnością.

W praktyce, aby działalność wykonywana w ramach samozatrudnienia nie została uznana za działalność objętą stosunkiem pracy, konieczne jest nie spełnienie przez umowę przynajmniej jednej z wymienionych powyżej przesłanek. Jednakże mimo spełnienia tego wymogu, art. 13 pkt 9) ustawy o PIT stanowi, że za przychody z działalności wykonywanej osobiście uważa się także „przychody uzyskane na podstawie umów o zarządzenie przedsiębiorstwem, kontraktów menedżerskich lub umów o podobnym charakterze, w tym przychody z tego rodzaju umów zawieranych w ramach prowadzonej przez podatnika pozarolniczej działalności gospodarczej”. Świadczenie usług menedżerskich będzie zatem zawsze klasyfikowane za działalność wykonywaną osobiście a nie za pozarolniczą działalność gospodarczą, która to działalność mogłaby być opodatkowana podatkiem liniowym. Jak zatem najkorzystniej ułożyć stosunek prawny? Pierwsza propozycja dobrego rozwiązania przewidziana jest dla podatników świadczących samodzielnie usługi zarządzania przedsiębiorstwem. Dla nich rozliczanie się stawką liniową będzie możliwe, jeżeli zawierając umowy z podmiotami gospodarczymi, wyodrębnią czynności ściśle związane z zarządzaniem (menedżerskie) oraz inne czynności jakie będą wykonywane na ich rzecz. Wynagrodzenie za czynności zarządcze będzie w tym przypadku nadal podlegało opodatkowaniu na zasadach przewidzianych dla osób uzyskujących przychody z działalności wykonywanej osobiście, ale dla części dochodu otrzymywanego za wykonywanie pozostałych czynności podatnik uzyska możliwość wyboru liniowej formy opodatkowania. Konieczne będzie tylko świadczenie tych usług w ramach prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej. Taki rozdział obowiązków akceptują organy podatkowe. Nie ma bowiem przeszkód prawnych, by podatnik świadczył na rzecz tego samego podmiotu gospodarczego różnego rodzaju usługi (patrz – interpretacja Urzędu Skarbowego w Łomży, nr PD-415/2/IW/06). Drugą propozycją jest założenie przez co najmniej dwóch menedżerów tzw. spółki menedżerskiej, np. spółki jawnej lub komandytowej. Usługi zarządcze świadczy wówczas spółka menedżerska jako odrębny podmiot, delegując do tej czynności jednego ze wspólników. Za swoje usługi spółka wystawia faktury, a wspólnicy dzielą się wynagrodzeniem proporcjonalnie do udziału w zysku, uzyskując w ten sposób przychód z udziału w spółce. Taki przychód jest przychodem z działalności gospodarczej, który może być opodatkowany podatkiem liniowym. Podmiotem świadczącym usługi zarządcze jest spółka menedżerska. Nie można zatem uznać, że wspólnik tej spółki uzyskuje przychód z działalności wykonywanej „osobiście”. Prawidłowość rozwiązania potwierdzały dotychczas także organy podatkowe – m.in. Pierwszy Urząd Skarbowy w Białymstoku wskazał, że przychody otrzymywane przez spółkę jawną z tytułu świadczenia usług zarządzania dla innych podmiotów gospodarczych, nie będą efektem czynności wykonywanych wyłącznie przez jednego wspólnika, ale stanowić będą również efekt działań pozostałych wspólników spółki jawnej. Podstawą dokonywania wypłat przez spółkę z o. o. na rzecz spółki jawnej nie będzie zatem osobiste i samodzielne wykonywanie przez wspólnika usług zarządzania. Tym samym przychód uzyskiwany z tytułu świadczenia usług zarządzania na podstawie umowy zawartej między spółką jawną a spółką kapitałową, stanowić będzie przychód z pozarolniczej działalności gospodarczej, który może podlegać opodatkowaniu podatkiem liniowym 19% (RO-XV/PDOF-209/210/JB/07). Pamiętać jednakże należy, że jeżeli spółka menedżerska świadczy usługi zarządcze na rzecz podmiotu, w którym jeden ze wspólników wykonywał również czynności zarządcze na podstawie umowy o pracę, w bieżącym lub poprzednim roku, to żaden ze wspólników nie może skorzystać w tym okresie z opodatkowania podatkiem liniowym (patrz – interpretacja Urzędu Skarbowego Warszawa-Praga, 17 kwietnia 2007r., 1434/DD2/415/9/2007). Dla opodatkowania podatkiem liniowym nie ma przeszkód, aby wspólnik spółki menedżerskiej pełnił w spółce kapitałowej funkcję członka zarządu na podstawie powołania do zarządu i nie uzyskiwał z tego tytułu wynagrodzenia i aby jednocześnie usługi zarządcze świadczyła na rzecz tej spółki spółka menedżerska. Takie ukształtowanie współpracy między menedżerem a przedsiębiorcą jest korzystne także z punktu widzenia opłacania obowiązkowych składek na ubezpieczenie społeczne. Bowiem, kiedy w ramach prowadzonej działalności gospodarczej menedżer osiąga – w rozumieniu przepisów podatkowych tylko przychody z działalności wykonywanej osobiście, podlega on obowiązkowo ubezpieczeniom społecznym z tytułu kontraktu menedżerskiego, a więc jako zleceniobiorca. Oznacza to, że obowiązkowe będzie dla niego ubezpieczenie emerytalne i rentowe, a także, co do zasady, ubezpieczenie wypadkowe. Jeżeli oprócz usług w zakresie zarządzania przedsiębiorstwem, wykonywanych na podstawie kontraktu menedżerskiego, menedżer w ramach działalności gospodarczej wykonuje również inne usługi i w świetle przepisów podatkowych uzyskuje przychody z działalności wykonywanej osobiście oraz działalności gospodarczej, dochodzi do zbiegu dwóch tytułów ubezpieczenia, tj. zlecenia i działalności gospodarczej.

W takim przypadku – w zależności od wysokości przychodu z tytułu kontraktu – podlega:

• ubezpieczeniom społecznym z wybranego przez siebie tytułu, tj. albo z kontraktu, albo z działalności, jeżeli przychód z tytułu kontraktu wynosi co najmniej tyle ile obowiązująca tę osobę najniższa podstawa wymiaru składek z działalności,

• ubezpieczeniom społecznym z tytułu prowadzenia działalności gospodarczej, jeżeli przychód z tytułu kontraktu jest niższy niż obowiązująca tę osobę najniższa podstawa wymiaru składek z działalności.

W efekcie rozwiązaniem korzystniejszym pod względem „składkowym” może być opłacanie składek na ubezpieczenia (np. w minimalnej wysokości) jedynie z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej. Rozwój gospodarczy sprawił, że wiele przedsiębiorstw potrzebuje dobrze wykształconej, skutecznej i doświadczonej kadry zarządzającej. Istotne zatem staje się właściwe uregulowanie stosunków prawnych łączących strony. Dla nich bowiem ważne są zarówno kwestie podatkowe, jak i utrzymanie mocnej więzi łączącej menedżera z firmą oraz wprowadzenie nowoczesnego systemu wynagradzania.

Warunki udzielenia pomocy publicznej na inwestycje w sektorze energetyki odnawialnej

Priorytetem polityki energetycznej Unii Europejskiej na najbliższe lata jest zwiększenie wykorzystania odnawialnych źródeł energii – zakłada się, że w 2020 roku 20% energii pierwotnej będzie uzyskiwane ze źródeł odnawialnych. Aby sprostać wymaganiom unijnym polski rząd założył, że do 2010 roku udział energii ze źródeł odnawialnych w zużyciu energii pierwotnej wzrośnie w Polsce do 7,5%. Nie ulega wątpliwości, że rozwój sektora energii uzyskiwanej ze źródeł odnawialnych wymaga wsparcia ze strony państwa. Warunki przyznania takiej pomocy zostały unormowane w obowiązującym od końca stycznia 2008 r. rozporządzeniu Ministra Środowiska. Pomocą publiczną objęte zostały inwestycje pozwalające na zwiększenie wykorzystania energii ze źródeł odnawialnych, umożliwiające zarazem oszczędności w zakresie surowców kopalnych, dotychczas powszechnie stosowanych w przemyśle energetycznym.

Pomocą publiczną objęte będą niezbędne do uruchomienia inwestycji koszty związane z przygotowaniem inwestycji od strony teoretycznej (ekspertyzy, projekty) i logistycznej (zakup gruntu, technologii), w tym także koszty wartości niematerialnych (licencje, koncesje). Pomoc jednak będzie obejmować jedynie tzw. koszty kwalifikujące, a więc koszty będące równowartością nadwyżki kosztów inwestycji związanej z wykorzystaniem odnawialnych źródeł nad kosztami inwestycji na budowę źródła konwencjonalnego o porównywalnej mocy. Tak obliczone koszty pomniejszone będą o dochody uzyskane ze zwiększenia mocy produkcyjnych, oszczędności w ponoszonych kosztach za okres pięciu lat oraz dochody z dodatkowej produkcji pomocniczej.

Pomoc udzielana będzie zgodnie z mapą pomocy regionalnej, w wysokości od 30 do 50% kosztów kwalifikujących, powiększonej o 10 pkt procentowych (z pewnymi wyjątkami przewidzianymi dla inwestycji w Poznaniu i Krakowie). Na korzystniejsze warunki mogą liczyć małe i średnie przedsiębiorstwa oraz mikroprzedsiębiorstwa (zwiększenie pomocy o 10 pkt procentowych). W przypadku, gdy dana inwestycja będzie na określonym terenie jedynym źródłem zaopatrzenia w energię ze źródeł odnawialnych, inwestor będzie mógł liczyć na zwiększenie pomocy do 60%, a wyjątkowo – gdy będzie to uzasadnione pozytywnym wpływem inwestycji na środowisko – pomoc obejmie 100% kosztów kwalifikujących. Pomoc może być udzielona, o ile stanowić będzie uzupełnienie środków własnych przedsiębiorcy, przy czym nie określa się stosunku, w jakim te dwie wielkości powinny występować. Jeżeli całkowita pomoc udzielona przedsiębiorcy na daną inwestycję przekraczać będzie 5 mln euro, a koszty kwalifikujące przekroczą 25 mln euro, wówczas powstanie obowiązek notyfikacji o udzielonej pomocy Komisji Europejskiej. Notyfikacji podlegać będzie również udzielenie pomocy obejmującej 100% kosztów kwalifikujących.
Powyższa regulacja obowiązywała będzie do końca 2012 roku.

Posted in Bez kategorii

Jakie prawa przysługują spadkobiercy przejmującemu długi po zmarłym?

W zależności od sposobu przyjęcia spadku prawa spadkobiercy mogą kształtować się dwojako. Przyjmującemu spadek przysługuje prawo wyboru co do zakresu odpowiedzialności za długi. Decydując się na przyjęcie proste spadku spadkobierca nabywa wszystkie prawa majątkowe oraz wszystkie obowiązki wchodzące w skład spadku, ale także ponosi za nie odpowiedzialność bez ograniczenia. W razie przyjęcia spadku z tzw. dobrodziejstwem inwentarza spadkobierca ponosi odpowiedzialność za długi spadkodawcy tylko do czynnej wartości spadku. W razie, gdy spadkobierca nie wiedział o istnieniu niektórych długów spadkowych, odpowiada za niespłacone zaległości do wysokości różnicy pomiędzy ustaloną w inwentarzu czynną wartością spadku a wartością spłaconych świadczeń w celu zaspokojenia wierzycieli spadkodawcy. Jeśli jednak przyjmujący prawa i obowiązki majątkowe po zmarłym zataił istnienie innych długów, ponosi za nie odpowiedzialność ponad czynną wartość spadku, nie więcej jednak niż wynosiłaby suma wszystkich długów spadkowych. Natomiast, zgodnie z art. 1033 k.c. odpowiedzialność z tytułu zapisów i poleceń ogranicza się zawsze do czynnej wartości spadku.

Posted in Bez kategorii

Czy można uniknąć spadkobrania długów?

Spadkobierca niezależnie od tego, czy jego prawo do dziedziczenia wynika z ustawy czy z testamentu może uniknąć spadkobrania długów, jeśli w przeciągu sześciu miesięcy od dnia, w którym dowiedział się o tytule swego powołania złoży przed sądem lub notariuszem oświadczenie woli, poprzez które odrzuci spadek w całości. Nie uniknie dziedziczenia długów ten, kto powstrzyma się od złożenia takiego oświadczenia, gdyż zgodnie z art. 1015 § 2 kodeksu cywilnego po upływie ww terminu, uznaje się, że spadek przyjęto w całości (przyjęcie proste). Należy mieć na uwadze, że przyjęcie spadku jest nieodwołalne, nawet gdy nastąpiło poprzez powstrzymanie się od złożenia oświadczenia. Ograniczoną odpowiedzialność za długi stosuje się względem trzeciej grupy spadkobierców ustawowych tj. gminy ostatniego miejsca zamieszkania spadkodawcy lub Skarbu Państwa, kiedy ostatniego miejsca zamieszkania spadkodawcy na terenie Rzeczypospolitej Polskiej nie da się ustalić, bądź jeśli znajdowało się ono poza granicą kraju.

Posted in Bez kategorii

Jakie mogą być zagrożenia związane z przyjęciem spadku?

Spadek to nie tylko prawa majątkowe, które dziedziczone są po zmarłym, lecz także jego długi. Wyjątek stanowią prawa i obowiązki zmarłego ściśle związane z jego osobą, jak również prawa, które z chwilą jego śmierci przechodzą na oznaczone osoby niezależnie od tego, czy są spadkobiercami, albowiem te do spadku nie należą. Przyjmujący spadek zobowiązany jest w szczególności pokryć koszty pogrzebu spadkodawcy (w zakresie przyjętego w danym regionie zwyczaju), koszty postępowania spadkowego, zaspokoić roszczenia o zachowek, jak również wykonać polecenia i zapisy.

Posted in Bez kategorii

Czy pracownikowi, który podjął pracę w wyniku przywrócenia do pracy, przysługuje roszczenie odszkodowawcze?

Czy pracownikowi, który podjął pracę w wyniku przywrócenia do pracy, przysługuje roszczenie odszkodowawcze – na podstawie przepisów o czynach niedozwolonych za czas pozostawania bez pracy jako uzupełnienie przyznanych mu świadczeń majątkowych na podstawie art. 47 kodeksu pracy, ograniczającego wysokość wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy?

Pracownikowi, który podjął pracę w wyniku przywrócenia do pracy, przysługuje wynagrodzenie w wysokości określonej w art. 47 kodeksu pracy bez względu na rzeczywisty okres pozostawania pracownika bez pracy. Wysokość wynagrodzenia przysługującego pracownikowi za czas pozostawania bez pracy, pomijając pracowników szczególnie chronionych, jest ograniczona do kwoty równej wynagrodzeniu za 2 miesiące, gdy okres wypowiedzenia był krótszy niż 3 miesiące, a gdy okres wypowiedzenia wynosił 3 miesiące – za 1 miesiąc. Przepis ten zatem ogranicza prawo pracownika do wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy do wskazanej w nim wysokości. W orzecznictwie ugruntowany jest pogląd, że wynagrodzenie określone w art. 47 kodeksu pracy w pełni wyczerpuje roszczenie pracownika związane z okresem pozostawania bez pracy w stosunku do pracodawcy. Wskazuje się, że regulacja art. 47 kodeksu pracy jest wyczerpująca i różniąca się w wielu elementach od unormowań prawa cywilnego. Uwzględnia ona specyfikę pracy i szczególne potrzeby wynikające ze swoistego wyważenia interesów pracownika i pracodawcy (np. poprzez uproszczenie dochodzenia roszczeń przez pracownika, skłonienia go do poszukiwania innego zatrudnienia przez czas trwania procesu). Taka specyfika regulacji art. 47 kodeksu pracy wyklucza w związku z tym możliwość stosowania przepisów kodeksu cywilnego poprzez art. 300 kodeksu pracy. Oznacza to tym samym, że wyłączone jest stosowanie także przepisów kodeksu cywilnego o czynach niedozwolonych i w tym sensie nie zachodzi zbieg odpowiedzialności przewidzianej w kodeksie pracy za wadliwe rozwiązanie stosunku pracy przez zakład pracy z odpowiedzialnością cywilnoprawną, zwłaszcza zaś odpowiedzialnością z tytułu czynów niedozwolonych (tak Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 13 lutego 1991 r., sygn. akt: I PR 420/90, też Sąd Apelacyjny w Warszawie w wyroku z dnia 27 maja 1998 r., sygn. akt: III Apa 29/98). Pracownikowi nie przysługuje w związku z tym roszczenie odszkodowawcze na podstawie przepisów o czynach niedozwolonych za czas pozostawania bez pracy jako uzupełnienie przyznanych mu świadczeń majątkowych na podstawie art. 47 kodeksu pracy, który w zakresie odpowiedzialności pracodawcy z tytułu nieuzasadnionego wypowiedzenia umowy o pracę stanowi regulację wyczerpującą.