Czy pracownikowi, który podjął pracę w wyniku przywrócenia do pracy, przysługuje roszczenie odszkodowawcze – na podstawie przepisów o czynach niedozwolonych za czas pozostawania bez pracy jako uzupełnienie przyznanych mu świadczeń majątkowych na podstawie art. 47 kodeksu pracy, ograniczającego wysokość wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy?
Pracownikowi, który podjął pracę w wyniku przywrócenia do pracy, przysługuje wynagrodzenie w wysokości określonej w art. 47 kodeksu pracy bez względu na rzeczywisty okres pozostawania pracownika bez pracy. Wysokość wynagrodzenia przysługującego pracownikowi za czas pozostawania bez pracy, pomijając pracowników szczególnie chronionych, jest ograniczona do kwoty równej wynagrodzeniu za 2 miesiące, gdy okres wypowiedzenia był krótszy niż 3 miesiące, a gdy okres wypowiedzenia wynosił 3 miesiące – za 1 miesiąc. Przepis ten zatem ogranicza prawo pracownika do wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy do wskazanej w nim wysokości. W orzecznictwie ugruntowany jest pogląd, że wynagrodzenie określone w art. 47 kodeksu pracy w pełni wyczerpuje roszczenie pracownika związane z okresem pozostawania bez pracy w stosunku do pracodawcy. Wskazuje się, że regulacja art. 47 kodeksu pracy jest wyczerpująca i różniąca się w wielu elementach od unormowań prawa cywilnego. Uwzględnia ona specyfikę pracy i szczególne potrzeby wynikające ze swoistego wyważenia interesów pracownika i pracodawcy (np. poprzez uproszczenie dochodzenia roszczeń przez pracownika, skłonienia go do poszukiwania innego zatrudnienia przez czas trwania procesu). Taka specyfika regulacji art. 47 kodeksu pracy wyklucza w związku z tym możliwość stosowania przepisów kodeksu cywilnego poprzez art. 300 kodeksu pracy. Oznacza to tym samym, że wyłączone jest stosowanie także przepisów kodeksu cywilnego o czynach niedozwolonych i w tym sensie nie zachodzi zbieg odpowiedzialności przewidzianej w kodeksie pracy za wadliwe rozwiązanie stosunku pracy przez zakład pracy z odpowiedzialnością cywilnoprawną, zwłaszcza zaś odpowiedzialnością z tytułu czynów niedozwolonych (tak Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 13 lutego 1991 r., sygn. akt: I PR 420/90, też Sąd Apelacyjny w Warszawie w wyroku z dnia 27 maja 1998 r., sygn. akt: III Apa 29/98). Pracownikowi nie przysługuje w związku z tym roszczenie odszkodowawcze na podstawie przepisów o czynach niedozwolonych za czas pozostawania bez pracy jako uzupełnienie przyznanych mu świadczeń majątkowych na podstawie art. 47 kodeksu pracy, który w zakresie odpowiedzialności pracodawcy z tytułu nieuzasadnionego wypowiedzenia umowy o pracę stanowi regulację wyczerpującą.