Kategoria: Nowe regulacje prawne w praktyce

Z początkiem kwietnia 2017 r. zaczną obowiązywać nowe regulacje dotyczące zasad wypożyczania pracowników za pośrednictwem agencji pracy tymczasowej (Zeitarbeit).

Od 1 kwietnia wejdzie w życie uchwalona 10 października 2016 r. przez niemiecki Bundestag ustawa zmieniająca przepisy o wypożyczaniu pracowników. Nowe przepisy wprowadzają ograniczenie dotyczące delegowania pracownika do danego przedsiębiorcy na okres maksymalnie 18 miesięcy. Warto podkreślić, że na obliczenie wskazanego okresu pracy w danej firmie, nie będzie miała wpływu zmiana agencji która pracownika faktycznie zatrudnia. Zmiana ta ma na celu wyeliminowanie sytuacji, w których pracownicy zatrudnią się w innej agencji pracy tymczasowej, po to aby kontynuować prace w dotychczasowej firmie.

Powyższe przepisy maja na celu ochronę sytuacji pracowników, gdyż po przekroczeniu okresu 18 miesięcy pracy u klienta agencji pracy tymczasowej, przedsiębiorca będzie zobowiązany do zawarcia umowy o pracę bezpośrednio z pracownikiem.

Nie ulega wątpliwości, że wprowadzane przepisy wpłynął na funkcjonowanie agencji pracy tymczasowych w Niemczech, gdyż te chcą uniknąć automatycznego nawiązania stosunku pracy z wypożyczanymi przez nie pracownikami, będą zawierać umowy na krótsze okresy czasy z danymi klientami oraz będą prowadziły rotację pracowników pomiędzy swoimi klientami. Nie można jednak wykluczyć, że dojdzie również do zwiększonej liczny zwolnień pracowników tymczasowych zapobiegających przejęciu ich przez klientów.

Ponadto ustawa wprowadza zrównanie sytuacji płacowej pracowników tymczasowych z pracownikami zatrudnionymi bezpośrednio u przedsiębiorcy. Na zmianę warunków wynagradzania ustawa daje 9 miesięcy od dnia zatrudnienia, z pewnymi wyjątkami w poszczególnych branżach.

Autor: Oskar Gostomski – Adwokat prawa niemieckiego

Niezmiernie miło nam poinformować, że właśnie ukazał się Komentarz do ustawy o ponownym wykorzystywaniu informacji sektora publicznego. Jednym z jej współautorów jest mec. Bogdan Fischer, Partner i radca prawny z Kancelarii Chałas i Wspólnicy.

Cudzoziemcy oprócz typowych zezwoleń na pracę określonych w art. 88 ustawy o promocji zatrudnienia, będą mogli liczyć na dwa dodatkowe typy zezwoleń – na pracę sezonową i krótkoterminową – które wydawane będą przez starostę w przypadku wykonywania pracy przez okres odpowiednio ośmiu i sześciu miesięcy w roku kalendarzowym.  Obecnie zezwolenia na pracę wydawane są przez wojewodę  na okres 3 lat.

Zawierający te zmiany projekt  nowej ustawy  o promocji zatrudnienia został dnia 20 lipca br. skierowany do Stałego Komitetu Rady Ministrów.

Projektowana ustawa ma na celu wdrożenie do polskiego porządku prawnego dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/36/UE z dnia 26 lutego 2014 r. w sprawie warunków wjazdu i pobytu obywateli państw trzecich w celu zatrudnienia w charakterze pracownika sezonowego.

Jednakże według projektu ustawy zmiany dotknęły  także procedury dotyczącej wykonywania pracy krótkoterminowej przez obywateli 6 państw – Republiki Armenii, Republiki Białorusi, Republiki Gruzji, Republiki Mołdawii, Federacji Rosyjskiej lub Ukrainy – na podstawie oświadczenia podmiotu powierzającego pracę o zamiarze powierzenia pracy cudzoziemcowi zarejestrowanego w powiatowym urzędzie pracy (PUP). Tą procedurę muszą zastąpić dwa dodatkowe typy zezwoleń – zezwolenie na pracę sezonową oraz zezwolenie na prace krótkoterminową.

Według stanowiska Ministra Rozwoju Dyrektywa, której wdrożeniu służą projektowane przepisy, obejmuje tylko prace sezonowe i nie wprowadza prawnego wymogu przyjęcia zaostrzonej procedury obejmującej wydawanie zezwoleń na pracę również w tych sektorach gospodarki, gdzie praca wykonywana jest niezależnie od czynnika sezonowego. To znaczy, ze nie ma konieczności, aby tzw. praca krótkoterminowa (czyli niebędąca pracą sezonową w rozumieniu dyrektywy) była regulowana w sposób bardziej restrykcyjny niż dotychczas. Minister Rozwoju zaznaczył, że  w zakresie nieobjętym przepisami wspomnianej dyrektywy dopuszczalne byłoby pozostawienie odformalizowanej procedury zatrudniania pewnych kategorii cudzoziemców na podstawie zarejestrowanego oświadczenia.

Uwaga ta nie została uwzględniona i pozostawiona jest do rozstrzygnięcia na Radzie Ministrów. W opinii Ministra Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej konieczność przemodelowania zasad przyjmowania cudzoziemców w celu wykonywania pracy krótkoterminowej jest  związana z koniecznością uszczelnienia systemu oświadczeń w związku z odnotowywanymi nadużyciami, o których informują nie tylko pracownicy urzędów pracy, czy służby kontrolne, ale także sami pracodawcy. Dotyczy to m.in. rejestracji oświadczeń bez faktycznej możliwości zatrudnienia cudzoziemców w danym podmiocie (np. przez osoby bezrobotne, osoby fizyczne nieprowadzące działalności gospodarczej lub małe spółki), handlu oświadczeniami i powstania sieci nielegalnych pośredników, fałszowania oświadczeń składanych w postępowaniach wizowych. W obowiązujących  obecnie przepisach  brak jest podstawy do odmowy rejestracji oświadczeń nawet w  skrajnych sytuacjach. MRPiPS powołuje się, ze przytoczone analizy pokazują, iż obecnie oświadczenia są rejestrowane w oderwaniu od potrzeb rynku pracy, a służą legalizacji pobytu.

Jeżeli projekt zostanie przyjęty , od 1 stycznia 2017 będą obowiązywały nowe reguły w zatrudnieniu cudzoziemców.

Na co dodatkowo polscy pracodawcy muszą zwrócić uwagę po przyjęciu projektu ustawy?

Na przykład, za wykonywanie pracy przez cudzoziemca będzie uznawane również  prowadzenie spraw spółki komandytowej lub komadytowo-akcyjnej przez komplementariusza, lub działanie w charakterze prokurenta, co oznacza, że dla tych osób będzie również wymagane zezwolenie na prace, również w przypadku pełnienia funkcji w zarządzie. Zachowany jest warunek przebywania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez okres przekraczający łącznie 6 miesięcy w ciągu kolejnych 12 miesięcy.

Nie można pozostawić bez uwagi propozycje zmiany, według której wojewoda będzie mógł wydać decyzję o odmowie wydania zezwolenia na pracę, jeżeli podmiot powierzający wykonywanie pracy nie posiada środków finansowych ani źródeł dochodu niezbędnych do pokrycia zobowiązań wynikających z powierzenia pracy cudzoziemcowi lub nie prowadzi rzeczywistej działalności gospodarczej, rolniczej lub statutowej uzasadniającej powierzenie pracy danemu cudzoziemcowi w danym okresie, w tym gdy zawiesił działalność, został wykreślony z właściwego rejestru lub jego działalność jest w okresie likwidacji, lub jeżeli z innych okoliczności wynika, że wniosek o wydanie zezwolenia na pracę został złożony dla pozoru lub w przypadku gdy  zezwolenie będzie wykorzystane przez cudzoziemca w celu innym niż wykonywanie pracy dla danego podmiotu.

Po latach negocjacji Parlament Europejski przyjął rozporządzenie o ochronie danych osobowych. Nowe przepisy zaczną obowiązywać z dniem 25 maja 2018 r. Wydaje się jednak, że już teraz powinny zostać wprowadzone niektóre regulacje z rozporządzenia unijnego, dzięki , którym podjęte zostałyby działania dostosowujące procesu ochrony prywatności danych w przedsiębiorstwach w stosunku do nowych przepisów.

Unifikacja prawa ochrony danych na poziomie UE

Przyjęte właśnie rozporządzenie obowiązuje we wszystkich państwach członkowskich bez konieczności jego implementacji. Mające obowiązywać w przyszłości jednolite prawo ochrony danych będzie miało wpływ na uproszczenie procedur dla organów ochrony danych z państw członkowskich. Oznacza to, że obywatele pokrzywdzeni działalnością firm internetowych z siedzibą zagranicą będą mogli zgłaszać skargi do właściwych organów ochrony danych w swoim państwie członkowskim, niezależnie od kraju pochodzenia tj. w kraju w którym doszło do danego naruszenia. Powyższe dotyczy nie tylko osób fizycznych, ale również przedsiębiorców. W przyszłości będą więc musiały współpracować tylko z organami ochrony danych, właściwymi z uwagi na swoją siedzibę. Należy również podkreślić, że w przyszłości, również przedsiębiorcy z poza UE będą objęci przedmiotową regulacją, w przypadku gdy posiadają na terytorium oddział lub przetwarzają dane obywateli UE.

Nowe przychodzi, stare zostaje!

Wzmocnione zostały prawa obywateli poprzez tzw. „prawo do bycia zapomnianym”. Rozporządzenie przewiduje, że obywatele mają prawo do żądania od przedsiębiorcy usunięcia swoich danych osobowych, co powoduje jednocześnie utratę przez przedsiębiorcę prawa do gromadzenia oraz przetwarzania tych danych. Ponadto przyznano obywatelom prawo do przenoszenia swoich danych. Oznacza to, że obywatel powinien mieć możliwość do łatwego dostępu do swoich danych oraz ich przeniesienia. Przepisy koncentrują się tutaj głównie na portalach społecznościowych jako administratorach danych, jednakże obowiązki te należy też przypisać pozostałym przedsiębiorcom. Praktycznie zastosowanie tych przepisów pozostaje w tym momencie trudne do przewidzenia. A ponadto, pozostawiono podstawowe zasady związane z ochroną danych – takie jak zasada wyrażenia zgodny na przetwarzanie danych, czy zasada celowości ich przetwarzania. W związku z powyższym, przetwarzanie danych jest dopuszczalne tylko wtedy, gdy została wyrażona zgoda przez jednostkę a zakres wykorzystania danych uzależniony jest od celu, który został wskazanych w zgodzie podpisanej przez obywatela.

Na co muszą zwracać uwagę sprzedawcy Internetowi?

Należy wskazać, że zasadniczą ideą regulacji jest zapewnienie przejrzystości dla obywateli w regulaminach. Niezbędne jest również uzyskanie zgodny poprzez wyraźne działanie osoby. Zgoda taka nie może zostać wyrażona poprzez milczenie lub zaniechanie, przykładowo niedopuszczalne jest uznanie za wyrażenie zgodny przez akceptację z zaznaczonym już „check boxem”. W nowym kodeksie przepisów wymaga się wprowadzenia osobnego pola do zaznaczenia przez potwierdzającego wyrażenia zgodny na przetwarzanie danych osobowych w formularzach sklepów internetowych. Ponadto zawarcie umowy nie będzie mogło być uzależnione od wyrażenia przedmiotowej zgody. W odniesieniu do już wyrażonych zgód na przetwarzanie danych, które miałby obowiązywać po 25 maja 2018 r., przepisy rozporządzenia przewidują, że będą one skuteczne pod warunkiem spełnienia wymogów stawianych przedmiotowym zgodą w nowej regulacji. W związku z tym, należałoby już dzisiaj wdrożyć nowe zasady ochrony danych tak aby uniknąć konieczności ponownego uzyskiwania zgód w przyszłości.

Przejrzystość przede wszystkim

Korekty będą niezbędne, zwłaszcza w polityce prywatności. Nowe przepisy prawne dotyczące ochrony danych wymagają przejrzystych informacji dla obywateli. Zgodnie z art. 12 rozporządzenia informacje muszą być przekazywane „w precyzyjny, przejrzysty sposób oraz zrozumiałej i łatwo dostępnej formie, używając jasnego i prostego języka”. Jak przepisy te będą stosowane w praktyce, zwłaszcza w odniesieniu do wymagań technicznych, narzędzi śledzenia lub analizy i remarketingu, jest nadal sprawą otwartą i zostanie doprecyzowane w orzecznictwie.

Dalsze przetwarzanie danych osobowych w praktyce będzie trudniejsze

Podwykonawcy zleceniobiorcy, będą musieli zostać z góry określeni , a klient będzie musiał wyrazić pisemną zgodę na tych podwykonawców. W związku z powyższym, również sprzedawca internetowy powinien sprawdzić i dopasować swoje umowy dot. przetwarzania danych osobowych. Na tym tle, legalność kontroli kredytowej jest wątpliwa. Obecnie kwestia ta budzi sporo kontrowersji. Skutki w postaci ograniczenia zatowarowania w sklepach internetowych i zmniejszenia płynności finansowej nie są do wykluczenia. Do tej pory uzyskanie zgody na korzystanie z narzędzi internetowych takich jak śledzenie, analiza i remarketing było dobrowolne, nowe przepisy wymagają już udzielenia wyraźnej zgodny od użytkownika.

Wnioski

W związku z tym, że przepisy rozporządzenia o ochronie danych zostaną z biegiem czasu doprecyzowane, w związku z zapadającymi orzeczeniami sądów na jego podstawie oraz okresem przejściowym, jest jeszcze trochę czasu na omówienie możliwych zmian regulaminów.

Niemniej jednak, sprzedawcy internetowi powinni rozpocząć już prace nad dostosowaniem swoich regulaminów i nie odwlekać tego procesu na rok 2018. Wówczas z uwagi na zbyt krótki okres do opracowania zmian, w pośpiechu mogą zostać popełnione poważne błędy.

Warto w tym zakresie skorzystać z pomocy profesjonalnych podmiotów.

Autorzy:
Oskar Gostomski, adwokat prawa niemieckiego
Robert Kuczynski, aplikant radcowski

Kryzys we wschodnich państwach wywołuje negatywne konsekwencje również dla polskich przedsiębiorców, zwłaszcza dla tych, którzy eksportują towary na Wschód.

Coraz częściej z powodu niewywiązania się ze swoich obowiązków przez wschodnich kontrahentów, polskie podmioty są zmuszone zwracać się z ochroną swoich interesów do sądu. Polscy sprzedawcy bardzo często spotykają się z brakiem opłaty za dostarczony towar. Ten, co do zasady, wysyłany jest z odroczonym terminem płatności – rzadko dostawa dokonuje się na warunkach przedpłaty.

Jeżeli zgodnie z umową, sądem właściwym do rozstrzygania sporów jest sąd „wschodni”(rosyjski albo białoruski), należy mieć świadomość że wskazane jest posiadanie dowodów, których w przypadku ewentualnego sporu będzie wymagał sąd.

Lista tych dowodów -zwłaszcza w sytuacji, gdy planowane jest uzyskanie rozstrzygnięcia sprawy w postępowaniu nakazowym – jest na pierwszy rzut oka przesadnie rozbudowana. Jednak mimo że wymogi sądu w tym temacie wydają się być przesadą, w rzeczywistości sprowadzają się wyłącznie do konieczności potwierdzenia faktu zawarcia umowy oraz otrzymania towaru np. przez rosyjskiego kupującego.

Z praktyki nabytej podczas reprezentowania polskich przedsiębiorców przed sądami rosyjskimi i białoruskimi wynika, że problem może pojawić się już w momencie potwierdzenia faktu samego zawarcia umowy (sprzedaży bądź dostawy).

Posiadanie dokumentu pod nazwą „umowa sprzedaży” nie zawsze oznacza, że potencjalny powód dysponuje należytym dowodem zawarcia tej umowy. Sąd badając, czy umowa została zawarta, sprawdza dokument pod kątem spełnienia warunku zawarcia kontraktu w formie pisemnej oraz pod kątem pisemnego uzgodnienia przez strony jego wszystkich istotnych warunków. Ważne jest bowiem to, że umowa między dwiema osobami prawnymi, zgodnie z kodeksem cywilnym Federacji Rosyjskiej, wymaga zwykłej formy pisemnej. Taka sama reguła obowiązuje w prawie cywilnym Białorusi. Może to być spełnione poprzez sporządzenie jednego dokumentu, który zostanie podpisany przez obie strony albo poprzez wymianę dokumentów (pod warunkiem przestrzegania zasad kodeksu cywilnego co do takiej wymiany). Problemem, który może tu ewentualnie powstać, jest podpisanie umowy przez osobę nieupoważnioną. Dlatego zawsze doradzane jest załączenie do sygnowanych umów dokumentów potwierdzających należyte umocowanie reprezentanta do zawarcia umowy (zwłaszcza, jeżeli chodzi o pełnomocnika). Rzadko kto bada tożsamość tej osoby, chociaż problem oszustwa nie został wyeliminowany.

Problem również może polegać na tym, że strony, zawierając i podpisując umowę sprzedaży, nie uzgadniają od razu wszystkich niezbędnych warunków potrzebnych dla uznania jej za zawartą. Przypominamy, że w prawie rosyjskim są to ilość i nazwa towaru, oraz inne warunki, w stosunku do których, na wniosek jednej ze stron, strony muszą dojść do porozumienia (najczęściej jest to cena towaru). Oznacza to, że jeżeli strony ostateczne uzgadniają nazwę i ilość towaru, na przykład w zamówieniu lub w specyfikacji, wówczas dokumenty te musi posiadać polski nadawca. Ważne aby te dokumenty miały taką formę, która pozwoliłaby stwierdzić, że pisemna forma umowy/kontraktu została spełniona.

Wątpliwości sądów rosyjskich bądź białoruskich budzi także często potwierdzenie otrzymania towaru przez kupującego. Wpisanie do umowy takiego warunku dostawy Incoterms 2010 jak Ex Works (EXW) nie będzie oznaczało, że sąd nie będzie badał, czy został prawidłowo wykonany obowiązek sprzedawcy dotyczący przekazania towaru kupującemu. W praktyce rzadko kupujący bezpośrednio odbiera towar. Robi to raczej kierowca firmy transportowej. Z tego powodu problemem, z którym spotykamy się w sądzie, jest nienależyte upoważnienie kierowcy do reprezentowania kupującego przy odebraniu towaru. Zazwyczaj dowolny pracownik (nieupoważniony do udzielenia pełnomocnictw w imieniu spółki-kupującego) telefonicznie powiadamia sprzedawcę o numerze rejestracyjnym pojazdu, którym zastanie odebrany towar. Niestety, z punktu widzenia sądu (akurat, jeżeli kupujący nie uznaje roszczeń sprzedawcy), przy takich warunkach sprzedawca nie spełnił warunków umowy w przedmiocie przekazania towaru kupującemu i jako konsekwencja – jego roszczenie nie będzie uwzględnione.

Podsumowując, należy jeszcze raz podkreślić wagę przestrzegania przepisów dotyczących zawierania umów w formie pisemnej, posiadania oryginałów wszystkich dokumentów, które potwierdzają fakt zawarcia umowy oraz należytego wykonania obowiązku przekazania towaru kupującemu. Bez tych składników ochrona interesów w sądach na wschodzie będzie po prostu nieskuteczna.

Autor:
Valeryia Jelenskaja
Prawnik Kancelarii prawnej „Chałas i Wspólnicy”