Jak można zatrudnić pracownika tymczasowego na podstawie umowy na czas wykonania określonej pracy? Czy wówczas przeważają ograniczenia dotyczące pracowników tymczasowych czy regulujące ten rodzaj umowy? Zasady zatrudniania pracowników tymczasowych reguluje ustawa z dnia 9 lipca 2003 roku o zatrudnieniu pracowników tymczasowych (Dz.U. Nr 166, poz. 1608 z póź. zm.), zwana dalej „Ustawą”. Do zatrudnienia pracowników tymczasowych w zakresie nieuregulowanym odmiennie przepisami Ustawy i przepisami odrębnymi stosuje się przepisy prawa pracy.
Pracą tymczasową zgodnie z ustawą jest praca wykonywana na rzecz pracodawcy użytkownika przez okres nie dłuższy niż 12 miesięcy w przeciągu 36 miesięcy (z wyjątkiem zastępstwa nieobecnego pracownika – wówczas praca może trwać maksymalnie 36 miesięcy), polegająca na wykonywaniu zadań o charakterze sezonowym, okresowym, doraźnym lub zadań, których wykonywanie należy do obowiązków nieobecnego pracownika zatrudnionego przez pracodawcę użytkownika. Praca tymczasowa świadczona jest wyłącznie na podstawie umowy o pracę na czas określony lub na czas wykonywania określonej pracy. Umowa taka podpisywana jest z Agencją pracy tymczasowej, natomiast praca świadczona jest na rzecz pracodawcy użytkownika. Pracownik tymczasowy jest w istocie pracownikiem agencji pracy tymczasowej.
Przed podpisaniem tego rodzaju umowy Agencja i pracodawca użytkownik muszą uzgodnić na piśmie:
– rodzaj pracy, która zostanie powierzona pracownikowi,
– wymagania kwalifikacyjne– konieczne do wykonywania powierzonej pracy,
– przewidywany okres wykonywania pracy tymczasowej,
– wymiar czasu pracy,
– miejsce wykonywania pracy. Pracodawca użytkownik zobowiązany jest również poinformować na piśmie Agencję o wysokości wynagrodzenia pracownika tymczasowego oraz o warunkach wykonywania pracy tymczasowej (w zakresie dotyczącym bezpieczeństwa i higieny czasu pracy). Do umowy tej nie stosuje się art. 25 (1) Kodeksu pracy. Umowa o pracę tymczasową może być odnawiana dowolną ilość razy. Do pracowników tymczasowych nie mają również zastosowania przepisy ustawy z dnia 13 marca 2003 roku o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników. Ustawa określa między innymi zasady rozwiązywania umowy z pracownikiem tymczasowym oraz zasady udzielania mu urlopu wypoczynkowego.
Umowa taka rozwiązuje się z okresem w niej określonym, jednakże może być ona rozwiązana przed upływem terminu określonego w umowie:
– za 3 dniowym wypowiedzeniem, gdy umowa została zawarta na okres nieprzekraczający 2 tygodni,
– za 1 tygodniowym wypowiedzeniem, gdy umowa została zawarta na okres dłuższy niż 2 tygodnie.
Pracownikowi tymczasowemu zgodnie z ustawą przysługują dwa dni urlopu wypoczynkowego w wymiarze 2 dni za każdy miesiąc pozostawania w dyspozycji jednego pracodawcy użytkownika lub więcej niż jednego pracodawcy użytkownika. Agencja wraz z pracodawcą użytkownikiem mogą uzgodnić wykorzystanie w całości lub w części urlopu wypoczynkowego w okresie wykonywania pracy tymczasowej przez pracownika oraz określić tryb udzielania tego urlopu. Jednakże pracodawca użytkownik zobowiązany jest umożliwić pracownikowi tymczasowemu wykorzystanie przysługującego mu urlopu, jeżeli okres wykonywania pracy u tego pracodawcy wynosi co najmniej 6 miesięcy – w tym zakresie stosuje się odpowiednio przepisy Kodeksu pracy regulujące urlopy wypoczynkowe. Jeśli pracownik nie wykorzysta przysługującego mu urlopu wypoczynkowego w czasie wykonywania pracy tymczasowej Agencja wypłaca mu ekwiwalent pieniężny (w zamian za niewykorzystany urlop lub jego część). Wynagrodzenie za jeden dzień urlopu wypoczynkowego lub ekwiwalent pieniężny za jeden dzień tego urlopu ustala się, dzieląc wynagrodzenie uzyskane przez pracownika tymczasowego w okresie wykonywania pracy tymczasowej przez liczbę dni pracy, za które to wynagrodzenie przysługiwało.