Z dniem 10.04.2010 r. na mocy ustawy o świadczeniu usług na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przedsiębiorcy polscy, a także z krajów Unii Europejskiej uzyskali szerszy dostęp do polskiego rynku w zakresie oferowania i świadczenia usług.
Podejmowanie działalności gospodarczej w Polsce reguluje ustawa z dnia 2.07.2004 roku o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. nr 173, poz. 1807), dotycząca zarówno obywateli polskich, jak i cudzoziemców działających na terytorium RP.
Zgodnie z tą regulacją, przedsiębiorcy unijni mogą podejmować i prowadzić działalność gospodarczą na takich samych zasadach jak obywatele polscy tzn. jako osoby fizyczne jednoosobowo prowadzące działalność gospodarczą (dotyczy to również spółek cywilnych) lub formie spółek handlowych. Katalog ten, w stosunku do przedsiębiorców unijnych, obejmuje dodatkowo działalność w formie oddziału oraz przedstawicielstwa.
Powyższe uregulowania, mimo niewątpliwie szerokiego spektrum dostępnych form, nie gwarantowały jednak pełnej likwidacji barier w prowadzeniu działalności usługowej na terytorium RP. Celem urzeczywistnienia zasady swobody świadczenia usług, wyrażonej w art. 16 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 12 grudnia 2006 r. dotyczącej usług na rynku wewnętrznym (Dz.U.UE L z dnia 27 grudnia 2006 r.), polski prawodawca implementował zapisy dyrektywy do porządku prawnego RP ustawą z dnia 4.3.2010 o świadczeniu usług na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (Dz.U. z 2010r. Nr 47, poz. 278).
Z chwilą wejścia w życie tej ustawy (w dniu 10.04.2010 r.) formy aktywności dostępne przedsiębiorcom wzbogaciły się o możliwość czasowego świadczenia usług na terytorium RP, bez konieczności uzyskania wpisu do rejestru przedsiębiorców albo ewidencji działalności gospodarczej (nie dotyczy to oczywiście przedsiębiorców już wpisanych), z wyjątkami w ustawie wymienionymi i po dopełnieniu obowiązków informacyjnych przewidzianych w art. 10 ustawy.
Ani ustawa, ani dyrektywa nie definiują pojęcia czasowego świadczenia usług. Dyrektywa powołuje się jednak na orzecznictwo ETS, zgodnie z którym, tymczasowy charakter działalności ocenia się nie tylko w aspekcie czasowym, ale również pod kątem jej regularności, okresowości lub ciągłości. Korzystanie z pewnej niezbędnej infrastruktury (biura), nie niweczy jeszcze tymczasowego charakteru świadczenia usługi, co oznacza w praktyce, że pewne przejawy aktywności przedsiębiorców (nie tylko zagranicznych), uznawane dotychczas za działalność gospodarczą, w rozumieniu ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, będą obecnie kwalifikowane jako czasowa działalność usługowa, z którą nie wiąże się obowiązek ujawniania jej w stosownych rejestrach.