Kategoria: Bez kategorii
Opóźniona implementacja dyrektywy Omnibus – komentarz mec. Diskau
Pod koniec listopada 2019 r. uchwalona została tzw. dyrektywa Omnibus. Przewiduje ona wprowadzenie licznych zmian w prawie konsumenckim, w szczególności w funkcjonowaniu platform e-commerce.
Wszystkie państwa członkowskie były zobowiązane do przyjęcia przepisów implementujących do 28 listopada 2021 r. oraz do stosowania ich od 28 maja 2022 r. Niestety Polska nie dotrzymała tych terminów, a implementacja jest dopiero na etapie prac rządowych.
Pomimo, że termin implementacji dyrektywy bezskutecznie już upłynął, nie oznacza to jednak, że staje się ona dla przedsiębiorców źródłem praw i obowiązków. W przeciwieństwie bowiem do rozporządzeń, dyrektywa co do zasady, aby stać się wiążąca dla osób fizycznych i prawnych, wymaga uprzedniej implementacji do krajowych porządków prawnych.
W tym przypadku, dla polskich przedsiębiorców oznacza to, że do momentu wejścia w życie krajowych przepisów implementujących dyrektywę Omnibus, organy takie jak prezes UOKiK czy wojewódzki inspektor Inspekcji Handlowej nie będą mogły zarzucać przedsiębiorcom stosowania praktyk niezgodnych z postanowieniami dyrektywy i w konsekwencji nakładać na kontrolowane podmioty kar.
Jak twierdzi mec. Aleksandra Diskau: „Podmioty kierujące swoją ofertę do konsumentów spoza Polski powinny zachować ostrożność, ponieważ inne państwa członkowskie mogły dokonać terminowej implementacji dyrektywy, a przyjęte przez nie środki prawne mogą być odmienne niż te projektowane przez naszego ustawodawcę. Dlatego też przedsiębiorcy Ci powinni dopasować swoje działanie do obowiązujących w tych państwach członkowskich regulacji”.
Komentarz mec. Jaruchowskiego na temat wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 22.06.2022r
Wyrokiem z dnia 22 czerwca 2022 r Trybunał Konstytucyjny orzekł, że przepisy kodeksu postępowania cywilnego dotyczące sankcji pieniężnej za naruszenie obowiązków w przedmiocie kontaktów z dzieckiem, w zakresie w jakim niewłaściwe wykonywanie lub niewykonywanie obowiązków związane jest z zachowaniem dziecka, nie wywołanym przez osobę, pod której pieczą dziecko to się znajduje, są niezgodne z art. 48 ust. 1 Konstytucji RP oraz z art. 72 ust. 3 Konstytucji.
Jak podkreśla adw. Jacek Jaruchowski, w przywołanym powyżej zakresie, przepisy dotyczą możliwości nałożenia na rodzica sankcji pieniężnej za niewłaściwą opiekę czy uchylanie się od zajmowania się dzieckiem przez drugiego rodzica. W ocenie Trybunału Konstytucyjnego w sytuacji, gdy jego zaniedbania opiekuńcze wynikają z postawy dziecka, które de facto nie chce się z nim widywać, wówczas trudno, aby był on obciążany karami finansowymi.
Zdaniem Trybunału Konstytucyjnego przepisy kodeksu cywilnego mówiące o takich sankcjach są niezgodne z wyrażonym w art. 48 ust. 1 Konstytucji prawem rodziców do wychowywania dzieci zgodnie z własnymi przekonaniami w sposób uwzględniający stopień dojrzałości dziecka, a także wolność jego sumienia i wyznania oraz jego przekonania. Niezgodność przepisów wynika również z art. 72 ust. 3 Konstytucji o ochronie praw dziecka, w ramach której w toku ustalania praw dziecka organy władzy publicznej oraz osoby odpowiedzialne za dziecko są obowiązane do wysłuchania i w miarę możliwości uwzględnienia zdania dziecka.
Zdaniem mec. Jaruchowskiego: „Z jednej strony stanowisko wyrażone przez Trybunał Konstytucyjny należy oceniać pozytywnie. Z drugiej zaś, z uwagi na ryzyka nadużyć (np. manipulacja dziecka przez rodzica), sądy przy rozpoznawaniu wniosków o zastosowanie sankcji będą musiały wnikliwie badać, czy decyzja dziecka jest w pełni samodzielna i została podjęta bez wpływu lub nacisku ze strony rodzica sprawującego nad nim opiekę.”
Targi dla przemysłu farmaceutycznego i kosmetycznego – PCI DAYS
Już 22-23.06.2022r. w EXPO XXI w Warszawie przy ul. Prądzyńskiego 12/14, odbędą się Targi dla przemysłu farmaceutycznego i kosmetycznego.
Celem targów jest skupienie się na aspektach ESG, w kontekście:
– otoczenia społecznego;
– środowiska;
– ładu korporacyjnego
– branży farmaceutycznej
Jednym z prelegentów będzie ekspert naszej kancelarii mec. Joanna Uchańska, która wystąpi z wykładem na temat „ESG w branży farmaceutycznej”.
W wydarzeniu m.in:
1. Co to jest #ESG?
2. Czego dotyczy?
3. Jakie ma znaczenie dla branży?
4. ESG a #greenwashing
Serdecznie zapraszamy do zapoznania się z pełnym programem Targów PCI Days:
https://pcidays.pl/dla-odwiedzajacych/program/
Tomasz Berkieta pod opieką prawną naszej kancelarii
Nasza kancelaria wzięła pod swoją prawną opiekę wschodzącą gwiazdę tenisa Tomasza Berkieta.
Reprezentowaliśmy Tomka w trakcie negocjacji umów dotyczących wsparcia rozwoju Jego kariery sportowej. W wyniku czego podpisane zostały umowy z PZT oraz Legią Tenis Golf.
W ramach Umowy z Legią Tomasz został objęty programem Lexus Tennis Talents by Legia. Realizacja tych kontraktów pozwoli na zdynamizowanie rozwoju sportowego tego młodego zawodnika.
Kancelaria Chałas i Wspólnicy będzie zarządzać patentami SGGW
Wraz z początkiem marca kancelaria prawna Chałas i Wspólnicy rozpoczęła współpracę ze Szkołą Główną Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie.
W ramach umowy kancelaria będzie odpowiadać za kompleksowe zarządzanie portfelem ponad stu praw, w tym patentów i znaków towarowych, należących do SGGW. Kancelaria została wybrana w drodze postępowania przetargowego.
SGGW, najstarszy i największych uniwersytet przyrodniczy w Polsce z ponad 200-letnią tradycją zaufał kancelarii Chałas i Wspólnicy, która będzie realizować kompleksową obsługę prawną w zakresie zarządzania prawami własności przemysłowej, w szczególności patentami, udzielonymi na rzecz Uczelni. W toku postępowania przetargowego zwracano szczególną uwagę na zapewnienie wysokiej jakości wykonywanej usługi przy zachowaniu optymalnej oferty cenowej. Dzięki autorskim, wysoce rozwiniętym rozwiązaniom informatycznym funkcjonującym w naszej kancelarii możemy w sposób optymalny i transparentny zarządzać prawami IP, co bezpośrednio przekłada się na jakość obsługi a jednocześnie możliwość oferowania bardzo konkurencyjnych stawek.
Umowa została zawarta na dwa lata i obejmuje zarządzanie 108 prawami, w tym patentami, należącymi do SGGW. Za realizację projektu jest odpowiedzialny partner kancelarii, mec. Maciej Priebe, który posiada ponad 10-letnie doświadczenie w zarządzaniu prawami własności przemysłowej i jest zawodowym pełnomocnikiem przed Urzędem Patentowym RP, Urzędem Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej, a także Biurem Międzynarodowym WIPO w Genewie.
Nasza opinia o ochronie prawnej nazwiska Grety Thunberg
W samym fakcie zgłoszenia powyższych znaków nie byłoby niczego zaskakującego poza jednym – zakresem żądanej ochrony. W dokumentacji czytamy, iż fundacja „The Greta Thunberg and Beata Ernman Foundation” na rzecz której zgłoszono w/w znaki towarowe, oczekuje udzielenia ochrony w zakresie nie tylko nauczania, promocji, badań i innych działań na rzecz klimatu – co byłoby dość naturalną konsekwencją działań Grety Thunberg – ale także w zakresie usług o charakterze wyraźnie komercyjnym i handlowym, takich jak: ubezpieczenia, działalność finansowa, bankowość, nieruchomości, administrowanie działalnością gospodarczą, projektowanie i rozwój sprzętu komputerowego i oprogramowania. Nazwiska osób mogą podlegać ochronie jako znak towarowy, w szczególności słowny znak towarowy. Jednocześnie przepisy ograniczają w pewnym sensie zakres ochrony znaków towarowych wskazując, iż udzielenie ochrony na znak towarowy nie daje uprawnień do zakazywania używania w obrocie zarówno nazwiska jak i adresu osób fizycznych. Innymi słowy, rejestracja znaku towarowego w postaci nazwiska, nie uprawnia właściciela takiego znaku do zakazywania innym osobom używania ich własnych nazwisk – mec. Maciej Priebe, rzecznik patentowy, partner kancelarii Chałas i Wspólnicy.
Znak towarowy na wagę biznesu – jego odpowiednia ochrona wpływa na wartość przedsiębiorstwa
Zasoby intelektualne wpływają w ogromnym stopniu na budowanie konkurencyjności, innowacyjności, a także rozpoznawalności firmy oraz jej produktów lub usług. Wartość współczesnych przedsiębiorstw w coraz większym stopniu zależy od posiadanych zasobów intelektualnych oraz sposobu ich ochrony i zarządzania nimi. Ekspert z Kancelarii Prawnej Chałas i Wspólnicy wskazuje, jakie kroki podjąć, aby mieć pewność, że prawa do znaków towarowych są skutecznie chronione.
Znak towarowy na wagę złota
Najlepszym przykładem tego, jak duże znaczenie w procesie prawidłowego funkcjonowania przedsiębiorstwa ma znak towarowy – a także jego prawidłowa ochrona – mogą być publikowane co roku rankingi najcenniejszych marek, zarówno w ujęciu globalnym jak i lokalnym. Nikogo nie dziwi już fakt, że w wielu przypadkach wartość księgowa przedsiębiorstwa w coraz większym stopniu odpowiada wartości zasobów intelektualnych, a niejednokrotnie wartości pojedynczej marki – znaku towarowego. Od wielu lat w ścisłej czołówce najcenniejszych marek znajduje się m.in. Coca-Cola, produkująca najpopularniejszy napój na świecie. Obecnie zarówno przedsiębiorstwo, jak i jego logo – powstałe w 1887 r. – uznawane są za jedne z najdroższych na świecie – realną konkurencją dla marki w tym zakresie pozostają jedynie technologiczne giganty, takie jak Apple, Google czy Facebook.
Silna marka – jak ją zbudować?
Warto zastanowić się nad mechanizmem budowania silnej marki oraz czynnikami, które wpływają bezpośrednio na wartość zasobów intelektualnych, np. znaków towarowych, a w konsekwencji na pozycję firm. Niewątpliwie należą do nich działania zarówno marketingowe, związane z odpowiednim kreowaniem wizerunku przedsiębiorstwa i jego marek, a także działania prawne. Wśród tych drugich wspomnieć warto o ochronie praw własności przemysłowej, w tym ochronie znaków towarowych, wynalazków czy też wzorów przemysłowych. Co ważne, ochrona ta może być realizowana z wykorzystaniem kilku, całkowicie różnych procedur, wpływających na jej zakres terytorialny jak i przedmiotowy.
Należy pamiętać, że uzyskanie ochrony (np. prawa ochronnego na znak towarowy) to zaledwie pierwszy i podstawowy krok na drodze do budowania silnej marki oraz wartości zasobów intelektualnych przedsiębiorstwa. Właściciele najpopularniejszych na rynku marek doskonale zdają sobie z tego sprawę. Można stwierdzić, iż skuteczne zarządzanie zasobami intelektualnymi z perspektywy prawnej to w szczególności konsekwentne egzekwowanie uzyskanej wcześniej ochrony. Działania te prowadzą nie tylko do wzmacniania pozycji rynkowej, ale także do budowania wartości marki, zasobów intelektualnych oraz całego przedsiębiorstwa.
Uznanie czegoś za „zasoby intelektualne” niesie za sobą szereg, podejmowanych – z żelazną konsekwencją – działań marketingowych, PR-owych oraz prawnych. Są wśród nich w szczególności działania związane ze stałym monitorowaniem rynku i konkurencji, wykrywaniem kolizji praw czy też prowadzeniem postępowań spornych.
Podsłuchy w podatkach mogą nie pomóc fiskusowi
Naczelny Sąd Administracyjny w kwietniu 2018r. postanowieniem I FSK 1860/17 przedstawił do rozpoznania składowi siedmiu sędziów zagadnienie wykorzystywania przez organy skarbowe materiałów z podsłuchów rozmów w prowadzonych postępowaniach podatkowych. Temat ten budzi poważne wątpliwości, bowiem wykorzystanie tego typu materiału dowodowego w postępowaniu podatkowym prowadzonym np. w zakresie przestępstwa karuzelowego, powinno jednoznacznie wskazywać, że materiały te zostały zgromadzone w sposób legalny. Niestety w ramach rozpatrywanych skarg na decyzje określające zobowiązania podatkowe, legalność gromadzenia i dokumentowania materiałów operacyjnych rodzi obawy NSA. Stanowisko siedmiu sędziów będzie miało olbrzymi wpływ zarówno na poziom ochrony praw podatnika, jak i na rozstrzygnięcie przez sądy administracyjne setek decyzji wymiarowych, wydanych w zakresie oszustw vatowskich. W konsekwencji będzie to miało bezpośredni wpływ na poziom dochodów podatkowych. W sytuacji uznania, że wydane decyzje podatkowe głównie w oparciu o materiał operacyjny z postępowania karnego, wydane zostały z naruszeniem prawa, gdyż nie pozwalały podatnikom uzyskania dostępu do materiałów, które stanowiły główny dowód na świadomy udział w oszustwie, organy podatkowe zmuszone będą do dokonywania zwrotów zabezpieczonych lub zarachowanych kwot należności podatkowych na rzecz kontrolowanych podmiotów.
Dokąd sięga ingerencja organów państwa?
W oparciu o art. 7 Konstytucji, organy władzy publicznej działając na podstawie i w granicach prawa, posiadają kompetencje ustawowe do wykonywania czynności operacyjno-rozpoznawczych, między innymi do przechwytywania i utrwalania rozmów, sms-ów, wiadomości mailowych czy prowadzonych dialogów na pomocą internetowych komunikatorów. Wielu obywateli nie ma świadomości, że poza organami ścigania – tj. prokuratura, policja, CBA, ABW, działania operacyjno-rozpoznawcze to także integralne zadanie organów skarbowych. Można stwierdzić, iż ustawa o KAS traktuje te uprawnienia jako swój olbrzymi atut pod względem podnoszenia skuteczności walki z oszustwami podatkowymi. I trudno byłoby przyjąć, że tak nie jest. Jednocześnie w świetle prawa unijnego, prezentowanego w tym zakresie przez TSUE wynika, organy podatkowe w celu ustalenia, czy doszło do nadużycia podatkowego np. w zakresie VAT, mogą wykorzystać dowody uzyskane w ramach prowadzonego równolegle i niezakończonego postępowania karnego, o czym nie będzie wiedział podatnik. Wykorzystanie to podyktowane jest warunkiem, że uzyskanie tych dowodów w ramach określonego postępowania karnego i włączenie ich jako materiału dowodowego w kontroli podatkowej nie będzie naruszać praw zagwarantowanych prawem Unii. Warto przyjąć, w ślad za stanowiskiem prezentowanym w orzecznictwie krajowym, że dotychczas materiały operacyjne, dopuszczone jako dowód w sprawie karnej korzystały z domniemania legalnego zgromadzenia, przy jednoczesnym posiadaniu pełnej wartości procesowej. Stąd też fiskus mógł je wykorzystywać w toku postępowania podatkowego, stosownie do reguł wynikających z art. 187 § 1 i art. 191 Ordynacji podatkowej.
Prawo do obrony podsłuchiwanego
Problem poddany do rozpatrzenia składowi siedmiu sędziów, jest następstwem utrwalonego stanowiska sądów administracyjnych i karnych, że transkrypcje, słowne przekłady zapisów dźwiękowych rozmów nie są samoistnym ani pierwotnym dowodem, na którym może oprzeć się sąd. Przedsiębiorcy muszą mieć jednak świadomość, że co do zasady dowodami w postępowaniu podatkowym może być wszystko, co przyczyni się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem, jak również w szczególności materiały zgromadzone w toku postępowania karnego, w sprawach o przestępstwa lub wykroczenia skarbowe (art. 180 § 1 i art. 181 Ordynacji podatkowej). Mimo wszystko NSA doszedł do wniosku, że w przypadku wykorzystania w toku postępowania podatkowego dowodu w postaci transkrypcji z podsłuchu, do której nie dołączono nagrania, stanowi ograniczanie prawa podatnika do czynnego udziału w takim postępowaniu. Kontrolowany nie może dokonać jakiejkolwiek weryfikacji prawidłowości takiego zapisu, możliwości wypowiedzenia się w sprawie tak zgromadzonego materiału. NSA poddaje pod rozważanie tezę, że może stanowić to niepożądaną ingerencję organów państwa, która narusza prawa podstawowych jednostek. Stąd też NSA w celu możliwości zagwarantowania obrony podatnika, przyjął za zasadne pochylenie się nad wieloletnią praktyką organów podatkowych, dopuszczania jako dowodu w postępowaniu podatkowym materiału z czynności operacyjnych, którego nie można właściwie ujawnić – odtworzyć na rozprawie- m.in. protokołów, transkrypcji, bez dostępu do nagrań. NSA podkreśla, że rozstrzygnięcia wymaga problem czy materiał operacyjny zdobyty został w zgodzie z obowiązującymi przepisami oraz czy dowodem w postępowaniu podatkowym mogą być wyłącznie pisemne zapisy z podsłuchanej rozmowy (np. protokół, stenogram), pomimo niezaprzeczalnego faktu, że mogą one stanowić zasadniczą wartość dowodową w postępowaniu karnym.
Niepokoje skarbówki
Zanim doczekamy się stanowiska siedmiu sędziów, można jednoznacznie wskazać, chociażby z racji niejawności materiałów operacyjnych gromadzonych przez organy ścigania, jak i organy KAS, że obecne ramy prawne nie umożliwiają organom podatkowym włączanie tego typu materiałów, które nie zostały odtajnione, do akt postępowania podatkowego. Tym bardziej trudne do zrealizowania będzie włączenie do akt sprawy podatkowej materiałów operacyjnych w trakcie gromadzenia dowodów w postępowaniu karnym przed postawieniem zarzutów popełnienia przestępstwa skarbowego. Czy spotka to się z akceptacją prokuratorów? Kolejną kwestią jaka może być bardzo problemowa dla fiskusa, bez wątpienia jest to, że prawo nie przewiduje na chwilę obecną uprawnienia organów podatkowych do samodzielnej samooceny legalności stosowanych technik operacyjnych stosowanych w ramach struktur danej jednostki KAS. Dogmatycy prawa, w świetle prezentowanej problematyki, poddawać mogą rozważaniu – inną podstawową kwestię – w jaki sposób organ przygotowawczy, nie mając ostatecznej decyzji wymiarowej lub decyzji podatkowej, której nie nadano rygoru natychmiastowej wykonalności, zgromadził dowody na popełnienie przestępstwa podatkowego lub narażenie budżetu państwa na uszczuplenie? Czy można je oszacować i udowodnić wyłącznie w oparciu o materiał operacyjny? Być może… jest to jeden z elementów skuteczności KAS, dążącej do stworzenia efektywnego systemu podatkowego, przyjaznego dla uczciwego biznesu, a nie przestępców.
Autor: dr Alicja Tołwińska, Managing Associate, Doradca Podatkowy Grupa Chałas i Wspólnicy – Law | Tax & Finance | Accounting
[column width=”1/4″ last=”true” title=”undefined” title_type=”undefined” animation=”none” implicit=”true”]
[team_member name=”dr Alicja Tołwińska” position=”Managing Associate, Doradca Podatkowy” url=”” email=”atolwinska@chwp.pl” phone=”” picture=”https://www.chwp.pl/wp-content/uploads/2018/01/ATolowinska_small-1.jpg” googleplus=”” linkedin=”” facebook=”” twitter=”” youtube=”” pinterest=”” lastfm=”” instagram=”” dribble=”” vimeo=””]
[/team_member]
[/column]
[column width=”1/1″ last=”true” title=”” title_type=”single” animation=”none” implicit=”true”]
[/column]
Kara umowa w Kazachstanie nie powinna być automatyczna
W ostatnim czasie w Kazachstanie, szeroko rozpowszechniła się praktyka stosowania w umowach przepisów o „automatycznym” potrąceniu kary umownej od strony, która naruszyła swe obowiązki umowne. Wiele firm z udziałem państwa nabywa towary lub usługi w dużych projektach infrastrukturalnych. Do zawieranych umów włączany jest schemat, na podstawie którego dostawca dostaje na początku zaliczkę, a drugą część płatności wypłaca się po ukończeniu prac bądź po dostawie towarów. Przy czym wspomniana umowa między kontrahentami zawiera także postanowienia wskazujące, że kara umowna określona jest w stosunku procentowym do ceny kontraktu (na przykład w przypadku opóźnienia w dostawie). Potrącenia dokonuje się od należnej kwoty ostatecznej płatności na rzecz dostawcy.
Zaniżona płatność
Oczywiste jest, że dostawca nie ma możliwości zakwestionowania i zmiany postanowień umownych. Z reguły bowiem są one zawierane z dostawcami na zasadach przetargowych (konkursowych), które nie przewidują zmian warunków umowy. Ponadto, gdy organizatorem konkursu jest państwo reprezentowane przez firmy z udziałem państwa, nie ma sensu podnosić kwestii spornych.
Tak więc, mimo okoliczności powodujących powstanie kary umownej na podstawie jej prawidłowego obliczenia, dostawca zmuszony jest do uzyskania zaniżonej płatności. Dopiero później, w przypadku zaistnienia jakiegokolwiek powodu, może zakwestionować ją w sądzie, ponosząc związane z tym koszty.
Z mojego punktu widzenia, działania na rzecz potrącenia kary umownej w przypadku zapłaty ceny umownej ze względu na charakter prawny są próbą umorzenia zobowiązania poprzez potrącenie na poczet roszczenia wzajemnego. Warunku umowy określającego karę w postaci obniżenia ceny umowy o pewien procent nie można jednak klasyfikować jako prawa nabywcy przewidzianego przez umowę, automatycznie wcielając potrącenie obliczonej kary umownej z należącej do zapłaty sumy za towar. Wręcz przeciwnie, warunek ten określa tylko wielkość kary umownej – nie stanowi reguły o potrąceniu wzajemnym. Po pierwsze, naliczona kwota kary umownej podlega udowodnieniu i może być zmniejszona przez sąd. Po drugie, samo naruszenie obowiązków, które pociągnęło za sobą powstanie kary, musi być udowodnione. Po trzecie, kara umowna jest obowiązkiem akcesoryjnym, czyli dodatkowym w stosunku do obowiązku dostarczenia towarów/ świadczenia usług przez dostawcę. Jak wynika z umowy, bez owego zobowiązania, zobowiązanie akcesoryjne zapłaty kary traci swoje znaczenie i automatycznie jest unieważniane.
W związku z tym uważam, że działania niektórych kupujących w sprawie potrącenia kary umownej z wartości towarów są nieuzasadnione. Warto przy tym pamiętać, że obecnie w stosunku do niektórych dużych umów zawierających powyżej opisane reguły, prowadzi się uregulowania przedsądowe.
Autor: Wladislaw Dubrowin, prawnik kazachskiego oddziału kancelarii Chałas i Wspólnicy