Opodatkowanie umożliwienia pracownikom udziału w imprezach integracyjnych.

Organy podatkowe w wydawanych interpretacjach wskazują, że już samo umożliwienie udziału w imprezie integracyjnej stanowi przychód pracownika. Pomimo, że w praktyce pracodawcy sporządzają listy pracowników uczestniczących w przedmiotowych imprezach, to wielokrotnie nie jest możliwe sprecyzowanie, czy i w jakim stopniu osoby te skorzystały z konkretnych świadczeń.

Korzystne dla podatników stanowisko w tym zakresie znajdujemy w wyroku NSA z 24.01.2013 r. II FSK 1064/11, w uzasadnieniu którego trafnie wskazał, że skoro ustawodawca rozróżnia w art. 11 ust. 1 PDOF dwa znaczenia słów „otrzymać” i „postawić do dyspozycji”, oznacza to, że zwrot „otrzymać” nie może być rozumiany, jako „postawić do dyspozycji”. Nie można, więc zwrotów tych utożsamiać, gdyż zbędne okazałoby się ich rozróżnienie w ustawie podatkowej. W konsekwencji zasadny jest wniosek, że w odniesieniu do świadczeń w naturze (innych nieodpłatnych świadczeń) przychód podatkowy powstaje wówczas, gdy nie są one tylko postawione do dyspozycji podatnika, lecz zostały przez niego otrzymane. W ocenie NSA zwrot „otrzymane” odnosi się zarówno do samego faktu uzyskania świadczenia, jak i jego wielkości.

W sytuacji, gdy wartości świadczeń pracowniczych nie można przyporządkować do świadczeń uzyskiwanych (otrzymanych) przez konkretnego pracownika – nie jest możliwe ustalenie w odniesieniu do konkretnego pracownika kwoty przychodu. Nie można, bowiem ustalić czy i który pracownik otrzymał w istocie i w jakiej wysokości świadczenie. Nie jest też możliwe przypisanie pracownikowi określonego świadczenia, jeżeli nie tylko go nie otrzymał, ale nie wyraził nawet woli jego przyjęcia.

Jakkolwiek uzasadnienie wyroku wydaje się mieć charakter uniwersalny, to należy wskazać, że Sąd zastrzegł, że poza ramami wyroku pozostaje kwestia zakresu korzystania ze świadczeń oferowanych w ramach spotkania integracyjnego, jeżeli pracownik wziął w nim aktywny udział. Przedmiotowy wyrok jest już kolejnym korzystnym dla podatników rozstrzygnięciem w temacie opodatkowania nieodpłatnych świadczeń. Analogiczne stanowisko znajdujemy w wyroku NSA z 6.10.2011 II FSK 697/10 (dotyczącym dowozu do pracy), na którego tezy skład orzekający obszernie się powoływał.

Dodatkowa zaletą orzeczenia jest wyraźne zasygnalizowanie przez skład orzekający, specyfiki uchwały NSA w sprawie pakietów medycznych (II FPS 7/10). Wskazać, bowiem należy, że po wydaniu przez NSA ww. uchwały, organy podatkowe niezasadnie rozszerzały wnioski płynące z jej uzasadnienia, na wszelkie przypadki nieodpłatnych świadczeń pracowniczych w tym w szczególności udział w imprezach integracyjnych. Tymczasem, co trafnie wskazuje NSA, nieodpłatne świadczenie w przypadku pakietów stanowiła cena swoistej polisy ubezpieczeniowej. Pracownik uzyskał, więc skonkretyzowane, co do wartości przysporzenie wynikające z wyręczenia go przez pracodawcę z ponoszenia świadczenia na ubezpieczenie. NSA tym samym wskazał, że wniosków płynących z uchwały NSA nie należy stosować automatycznie, a w szczególności stawiać znaku równości pomiędzy „swoistą polisą” a umożliwieniem udziału w jakimkolwiek wydarzeniu.