Wypłata wynagrodzenia pracownikowi z tytułu wykonywanej pracy, tak jak każdy inny wydatek związany z prowadzoną działalnością gospodarczą i służący osiągnięciu przychodów, powinna zasadniczo zostać zaliczona przez przedsiębiorcę do kosztów uzyskania przychodów. Wydatki z tytułu wypłaty wynagrodzenia zasadniczego, jak również wszelkie inne wypłaty na rzecz pracownika, które stanowią ekwiwalent za wykonywaną pracę, w tym np. wynagrodzenie za godziny nadliczbowe, wynagrodzenie za pracę w godzinach nocnych, premie regulaminowe oraz inne świadczenia (odprawy, dodatki, premie uznaniowe, nagrody) stanowią zatem koszt uzyskania przychodu.
Niemniej jednak, warto zwrócić uwagę na świadczenia nieodpłatne dokonywane na rzecz pracowników. Zgodnie z przepisami o CIT, wszelkie wydatki ponoszone przez pracodawcę w celu wynagradzania pracowników powinny stanowić koszt uzyskania przychodu. Wydaje się zatem, że nie ma przeszkód w zaliczaniu wydatków ponoszonych na rzecz pracowników z tytułu nieodpłatnych świadczeń do kosztów uzyskania przychodów.
Powszechną praktyką jest używanie przez pracowników, w pewnym zakresie, samochodów służbowych do celów prywatnych. W zawieranych przez pracodawców z pracownikami umowach, pracownik zobowiązuje się zazwyczaj do używania powierzonego mu mienie głównie w celach służbowych, bez obowiązku uiszczania jakiekolwiek odpłatności. Zazwyczaj nie jest jednak wykluczony użytek na cele prywatne. W części, w jakiej pracownik używa samochodu służbowego na cele prywatne, stanowi to nieodpłatne świadczenie w naturze pracodawcy na rzecz pracownika. Powyższe znajduje potwierdzenie w wydawanych przez organy podatkowe interpretacjach. Organy nie kwestionują również, iż każde świadczenie, w tym także nieodpłatne świadczenia otrzymywane przez pracownika należy zaliczyć do przychodu tego pracownika. Za przychód pracownika ze stosunku pracy uważa się bowiem również przychód z tytułu nieodpłatnych świadczeń1.
Niemniej jednak, w wydawanych przez organy podatkowe interpretacjach, organy te stoją niekiedy na stanowisku, iż wykorzystywanie przez pracowników do ich prywatnych celów samochodów osobowych należących do pracodawcy nie może stanowić kosztu uzyskania przychodów po stronie pracodawcy, ponieważ nie ma związku z prowadzoną przez pracodawcę działalnością gospodarczą. Zdaniem organów, jeśli celem wykorzystywania składników majątku nie jest osiągnięcie przez pracodawcę przychodów, nie powstaje koszt podatkowy, gdyż koszty uzyskania przychodów stanowić mogą „tylko i wyłącznie wydatki związane z użytkowaniem telefonów komórkowych oraz samochodu osobowego, zgodnie z dyspozycją zawartą w przepisie art. 15 ust. 1 ustawy podatkowej”2 . Podobnie w innej interpretacji, organy podatkowe uznały, iż „wydatki z tytułu korzystania przez pracowników z samochodów służbowych na potrzeby prywatne nie wiążą się z działalnością gospodarczą Spółki, a ich poniesienie nie ma wpływu na wielkość osiąganego przychodu”3 .
Z powyższym trudno się zgodzić w świetle przepisów ustawy o CIT dotyczących kosztów uzyskania przychodów. Zgodnie z przepisami, pracodawca nie ma prawa zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów jedynie wydatków ponoszonych na rzecz pracowników z tytułu używania przez nich samochodów w wykonywanej pracy w związku z odbyciem podróży służbowej, w wysokości przekraczającej kwotę, którą ustalimy poprzez zastosowanie stawki za 1 km przebiegu pojazdu oraz w jazdach lokalnych w wysokości przekraczającej wysokość miesięcznego ryczałtu pieniężnego albo w wysokości przekraczającej stawki za 1 km przebiegu pojazdu. Powyższe dotyczy jednak jedynie sytuacji wykorzystywania przez pracowników samochodów prywatnych w celach związanych z pracą wykonywaną na rzecz pracodawcy.
Trudno zatem zgodzić się ze stanowiskiem, iż świadczenie stanowiące przychód pracownika ze stosunku pracy nie może być przez pracodawcę zaliczone do kosztów uzyskania przychodów.
1 Interpretacja indywidualna Ministra Finansów z dnia 12 maja 2010 r., sygn. IPPB2/415-105/10-3/MK, interpretacja indywidualna Ministra Finansów z dnia 25 maja 2010 r., sygn. ITPB2/415-208/10/MU.
2 Interpretacja Pierwszego Wielkopolskiego Urzędu Skarbowego w Poznaniu z dnia 4 stycznia 2006 r., sygn. ZD/406-210/CIT/05.
3 Interpretacja Pierwszego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie z dnia 26 października 2004 r., sygn. 1MUS-1471/DPD2/423/200/2004/JB.