W obrocie gospodarczym coraz bardziej dostrzegalną rolę odgrywa tajemnica przedsiębiorstwa. Jak rozumiana jest ona w świetle obowiązujących przepisów?
Przez tajemnicę przedsiębiorstwa rozumie się nieujawnione do wiadomości publicznej informacje techniczne, technologiczne, organizacyjne przedsiębiorstwa lub inne informacje posiadające wartość gospodarczą, co do których przedsiębiorca podjął niezbędne działania w celu zachowania ich poufności (art. 11 ust. 4 Ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji). Na gruncie obowiązujących przepisów tajemnica przedsiębiorstwa podlega zarówno ochronie prawnokarnej i cywlinoprawnej. Praktycznym aspektem ochrony informacji poufnych jest podpisywanie przez kontrahentów umów o poufności, czy też klauzul o poufności np. w umowach ramowych, po zapoznaniu się przez kontrahenta z wstępnymi informacjami o spółce (treaser), a przed przekazaniem memorandum informacyjnego. Umowa o poufności (ang. non-disclosure agreement – NDA lub confidential disclosure agreement – CDA), powszechnie występująca w systemie anglosaskim, zobowiązuje strony (bądź jedną ze stron umowy) do zachowania w tajemnicy wszelkich poufnych informacji i wiedzy, wykorzystywanych we wspólnych projektach i przedsięwzięciach stron, jak i do zachowania tajemnicy o rezultatach tych działań. Niekiedy kontrahenci próbują objąć tymi umowami swoje pomysły czy też idee. Należy jednak podkreślić, iż przepisy ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych nie obejmują ich swoją ochroną, a dochodzenie ich ochrony poprzez przepisy ustawy o ochronie nieuczciwej konkurencji jest stosunkowo trudne. W świetle polskiego prawa przedmiotowa umowa jednoznacznie ma na celu ustalenie zasad odpowiedzialności odszkodowawczej za ujawnienie informacji poufnych. W związku z powyższym, w typowej umowie należy wskazać: informacje, których zakaz ujawniania dotyczy, kategorie informacji wyłączonych z ochrony, określenie czasu, przez jaki nie można ujawniać informacji oraz wysokość kary umownej za działania sprzeczne z umową (klauzulą). Wskazanie ostatniego z elementów obliguje stronę, w przypadku naruszenia ochrony informacji, do wskazania jedynie faktu wyrządzenia szkody – nie jest natomiast koniecznym wskazanie jej wysokości.