Wydatki na używane lub ulepszone budynki można szybciej zaliczyć do kosztów

Nabywając lub budując nowy budynek wykorzystywany dla celów działalności, należy liczyć się z długim okresem amortyzacji dla celów podatkowych poniesionych na ten cel wydatków. W określonych okolicznościach tego typu wydatki można znacznie szybciej zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu, jeżeli zostały poniesione na nabycie tzw. używanych lub ulepszonych budynków, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji podatnika.

Podatnicy, ponosząc wydatek na nabycie lub wytworzenie budynku, zaliczają je do kosztów uzyskania przychodu poprzez odpisy amortyzacyjne. Ustawodawca wskazuje przy tym maksymalną roczną wysokość takiego odpisu, który będzie obniżał dochód podatkowy podatnika. Z reguły stawka w przypadku nieruchomości wykorzystywanych przez podatników np. na potrzeby biura czy też magazynu wynosi 2,5% rocznie. Oznacza to, iż poniesione wydatki na nabycie lub wytworzenie takich nieruchomości zaliczane będą do kosztów uzyskania przychodów przez podatnika przez okres 40 letni (zakładając, że wcześniej nie zostaną zbyte). Szczególne regulacje w tym zakresie obowiązują m.in. dla tzw. używanych lub ulepszonych budynków. Budynek uznawany jest za: – używany – jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem był wykorzystywany co najmniej przez okres 60 miesięcy; – ulepszony – jeżeli przed wprowadzeniem do ewidencji wydatki poniesione przez podatnika na jego ulepszenie stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej. Definicje te nie obowiązują dla budynków niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5%. Aby takie budynki spełniały warunki do zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej wydaje się, że wystarczy, aby były one wykorzystywane przed nabyciem przez jakikolwiek okres czasu lub ulepszone (zmodernizowane) o jakąkolwiek wysokość nakładów. Okres amortyzacji dla budynków spełniających wymienione kryteria może zostać skrócony i nie może być krótszy niż odpowiednio: – 3 lata – dla trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji środków trwałych i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji trwale związanych z gruntem oraz kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m3, domków kempingowych i budynków zastępczych; – 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia ich do prowadzonej przez podatnika ewidencji, przy czym tak obliczony okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat – dla budynków niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5% , np. budynki biurowe, magazynowe; – 10 lat – dla pozostałych budynków, np. budynków i lokali mieszkalnych, dla których stawka amortyzacji zgodnie z wykazem stawek amortyzacyjnych wynosi 1,5%. Jak wynika z wyżej przedstawionych regulacji, wydatki na nabycie używanych lub ulepszonych budynków można znacznie szybciej zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów niż ma to miejsce w przypadku nowych budynków. W wyjątkowych przypadkach okres amortyzacji może zostać skrócony nawet do 3 lat.