Połączenie i uzależnienie tym samym realizacji wielu podstawowych funkcji gospodarczych i społecznych od powszechnej sieci Internet stworzyło praktycznie nieograniczone możliwości dokonywania przestępstw w cyberprzestrzeni. Ta przestępcza aktywność oczywiście nie może być obojętna dla przepisów sankcjonujących karnie działania naruszające w sieci Internet cudzą własność, niezależność lub swobodę działania. Tak jak klasyczna kradzież z włamaniem jest przedmiotem dyspozycji i sankcji określonej w kodeksie karnym tak również internetowa kradzież z włamaniem do cudzych zasobów umieszczonych w pamięci komputera za pośrednictwem sieci Internet powinna znaleźć swoje napiętnowanie w kodeksie karnym. Polski kodeks karny z 1997 r. tylko częściowo określa przestępstwa internetowe i kary za ich popełnienie. Należy podkreślić, że powszechność i wielkość szkód wyrządzanych przez przestępców w sieci Internet stanowi o najwyższej potrzebie zebrania możliwych typów przestępstw internetowych w jednym rozdziale kodeksu karnego. Bowiem w tej chwili przepisy karne, sankcjonujące przestępstwa internetowe, rozrzucone są w kilku rozdziałach kodeksu karnego. Zastanawiając się nad prawną ochroną swojego mienia i swobody działania w sieci Internet musimy w tej chwili szukać odpowiednich przepisów w kodeksie karnym w rozdziale XXXIII – Przestępstwa przeciwko ochronie informacji (art. 267 § 1 i 2, art. 268 § 2 oraz 296 § 1 i 2 – tu zebrano przepisy dotyczące włamania do komputera i ewentualnie kradzież danych, zakłócanie funkcjonowania systemów komputerowych lub niszczenie bazy danych co powszechnie określane jest terminem „hacking”; w rozdziale XXXV – Przestępstwa przeciwko mieniu (art. 278 § 2 i 5, art. 285 § 1, art. 287 § 1 oraz art. 293 § 1 gdzie umieszczono przepisy dotyczące paserstwa, oszustwa, kradzieży w sieci Internet); Przestępstwa przeciwko bezpieczeństwu powszechnemu (art. 165 § 1 ust 4, art. 165 § 2 i art. w zakresie dotyczącym takiego zakłócenia pracy systemów informatycznych które mogą sprowadzić zagrożenie dla bezpieczeństwa powszechnego) oraz w rozdziałach XVII – Przestępstwa przeciwko Rzeczpospolitej polskiej (np. szpiegostwo z wykorzystaniem sieci Internet) czy w rozdziale XXXIV Przestępstwa przeciwko wiarygodności dokumentów (w zakresie dotyczącym przerabianiu lub podrabianiu zapisu elektromagnetycznego). Słabością ochrony zawartej w przepisach jest to co stanowi o sile tej przestępczości – ciągle zmieniający się charakter przestępstw, tworzenie się nowych form zjawiskowych, ponadgraniczny charakter, trudności w wykryciu sprawców, skala zjawiska i wielkość globalnie szacowanych szkód powodują, że w żadnym wypadku prawne formy ochrony użytkowników sieci Internet nie mogą nie nadążać za rozwojem przestępczości internetowej.